intihar

hayatımda bir kez denedim. o ölümle burun buruna gelindiği andaki pişmanlık tarifsiz. ve yaşamak için en küçük şeye bile tutunmak istiyor insan.

hayat her şeye rağmen güzeldir, yaşamaya değerdir.

kaybetmeyi seçmektir.

yaşayan bireyin en doğal hakkıdır. hürriyetine ve özgürlüğüne kimsenin yaklaşamayacağı son sınırdır.
ister nazi toplama kampında, ister bir cezaevinde ol ya da dünyanın en zengini ya da fakiri ol o en uç sınır sadece sana aittir. ona kimse mani olamaz.

yaşam bireye bir şekilde tahsis edilmiştir ve istediği zaman sonlandırabilir.
buna ne yargı ne de polis ya da bir başka zümre karışamaz.

sadece bir kişi, bir başka kişiyi intihara yönlendiriyorsa, azmettiren için bu suçtur.

maalesef intihar edemediğim için ani bir kararla askere gitmiştim. kendi rızasıyla askere gitmek erkeğin intiharıdır. mecaz değil, mecaza yakın bir gerçek bu.

nizamiye kapısından içeri girdiğin an ölüyorsun çünkü. nizamiye kapısının öte yanında özgür bir dünya var. insanlar, bütün insanlar gibi yaşıyorlar. ama kapının arkasındaki sen için o dünya yalnızca bir masaldan ibaret artık. içeride bambaşka, hiçbir yerdekine benzemeyen bir alem var. kendine has kanunları, elbiseleri, ahlak ve adetleri olan bir ölüler ülkesi. hiçbir yerde olmayan bambaşka bir yaşam ve bambaşka insanlar...

eski hayatına şöyle bir bakıyorsun ve her geçen gün senden kalan izlerin silinmekte olduğunu görüyorsun. tıpkı bir ölü gibi yavaş yavaş unutulmanın acısını tadıyorsun. en yakın arkadaşların bile aramaz oluyorlar. sen de aramıyorsun. demek ki ölünce böyle oluyormuş diye düşünüyorsun. birbirinden anlamsız, mantıksız, gereksiz, saçma sapan görevleri yerine getirmeye çalışırken düşünüyorsun: eskiden çok önemli sandığım işlerim, uğraşlarım tüm bu saçmalıklardan daha anlamlı değilmiş; her şey boşmuş, diyorsun.

bana övgüler yağdıran dostlar, sırf ben yokum diye iptal edilen buluşmalar, benim için ağlayan kadınlar, hepsi de boşmuş... yerim herhangi biri tarafından bile doldurulabilirmiş.

geriye yalnızca aile kalıyor. yalnızca onlar unutmuyor. yalnızca onlar önemsiyor. yalnızca onlar düşünüyor. yalnızca onlar gerçekten seviyor.

sonra bir gün yeniden doğuş zamanı geliyor. ölmek için girdiğin o kapıdan yaşamak için tekrar çıkıyorsun. artık hiçbir şeyin uğruna intihar etmeye değmeyecek olduğunu biliyorsun. kendi yaşamının bile.

valla bugun etmem sahsen.

cunku bugun benim dogum gunum neden ediyim yani

tanıdığım 15 yaşındaki bir çocuğun haberini üç gün önce aldım sanırım.

bir buçuk ay önce de ailemden birisi kanserden vefat etti.

birisi yaşamak için çok çabalayan diğeri ise kendi isteği ile yaşamına son veren birisi.
o yüzden bu meseleyi kafamda halledemiyorum.

ölmekten değil, çaresiz hissetmekten korkuyorum.

bunalım, sevgisizlik, ruhani acı, fiziksel acı gibi şeylerin yanı sıra bu düşünceye yoğunlaşmak gereksiz bir eylemdir.
intihar ya anlık ya da cesaret işidir.
cesaretinizi pes etmeye değil mücadele etmeye harcayın.
yani mutlu olmaya, anın değerini yaşamaya, hayata güzel bir imza bırakmaya çabalayın.

ha intihar etmeye cesaret mi edemiyorsunuz, o zaman bu düşünceden vaz geçip mantıklı bir şekilde yapabileceğiniz şeylere odaklanın çok zorlanıyorsanız kesinlikle yardım alın.

bir arkadaşımın babasının başına gelmiş olay. aynı yerde çalışıyorduk, haberini çalışırken almıştı. ben hastalanıp hastaneye kaldırıldığını sandım ilk, çünkü onu o şekilde görünce yanına gitmeme izin vermediler ve ben de en iyi senaryoyu yazdım kafamda. o gidince oradakilere ne olduğunu sormadım son saate kadar, dayanamayıp öğrendim sonra.

ınsan bazen konduramıyor kimseye böyle davranışları ama sorsan kaç kere kafamdan geçirdiğimi bilmiyorum.
düşünmekle, istemekle eyleme geçirmek arasında çok yol varmış. aniden gelişen bir olay değilmiş, uzun uzun düşünüp ciddi kararların verildiği evreleri içeriyormuş.

kolay değil her şeye rağmen yaşamak ama daha zoru her şeye rağmen ölmeye karar vermek. senin için bitecek ama ardındakilerin suçu seni tanımış olmaları mı, bağ kurmaları mı, ailen olması mı? vazgeçmek zor ama daha iyisi yaşamak, akışa bırakmak. su akar yolunu bulur elbet.

her edenin masum veya çok iyi zannedildiği zihinsel bozukluğun ölümcül sonucu.

(bkz: en büyük düşmanı kendisi olan insan)

işler o seviyeye gelene kadar içinizden inkar edersiniz. bir süreç olayıdır. hep ufak işaretler vardır. sonunda olan çevrenizdekilere olur. günlerce düşünürsünüz nasıl fark edemedim diye. kendinizi suçlayamazsınız çünkü kişinin yanındasınızdır. çözdüğünüzde fiziksel olarak destek olduğunuzu ama ruhunu asla anlayamadığınız gerçeğiyle baş başa kalırsınız.

kimsenin eceliyle ölmediği, herkesin intihar ettiği bir paralel evren de var.

bi insanin dibe vurdugu nokta olsa gerek.
boyle merdivensiz kuyularda kalmak olsa gerek.

o cesaret bir gün gelecektir hiç şüphesiz.

ötenazi de bana göre bir intihar yöntemidir mesela. bu yolla, ülkemizde olmayan ve bildiğim kadarıyla bazı ülkelerde yasal olan bu yöntem ne kadar acısız bir ölüm sunuyor bilmiyorum. ancak insanın kendisine ait bir beden ve ruhun yaşamına devam ettirip ettirmeme kararına yine kendi sahip olmalıdır diye düşünüyorum.

şöyle düşünelim, hayattan çeşitli yerlerde yara almış biri, henüz 30'lu yaşlarında. belki normal şekilde ölümü beklese, 80'i görecek diyelim. bu insan neden yaşamak istemediği bir hayatı yaşamaya devam etmeli ki. bu da aslında her gün ölmek hali değil midir. yaşamaktan zevk almayan insanlar yok mu? şuan birçok noktada eminim ki muhtemelen çokça var. hatta, bazıları belki diyeceklerdir, asıl yaşamaktan zevk alan insan sayısı az. hayır, her ne kadar öyle görünse de can tatlı lafı çokça doğru. bu herkesin yapabileceği bir şey kesinlikle değildir.

dönem dönem bazen insanlarda elbette ki intihar düşüncesi oluşabilir. bende de oluştu, kendimce denedim fakat olmadı, üzerine gidemedim. netice olarak can tatlı, her insan ha deyince öyle intihar edemiyor.

ancak gerçek anlamda kararlı bir insan, vücudunun herhangi bir yerine acı vere vere can vermek yerine, ötenazi hakkına sahip olmalı diye düşünüyorum. nasıl yaşamak hakkı var ise insanın, insanca yaşam hakkı olabilmeli. eğer yaşam hakkının olması gereken yerde, o insan yaşamıyor ise insanca. o zaman orada ölüm hakkı da sunulmalıdır diye düşünüyorum.

eylemi gerçekleştirenlerin( en azından bir kısmının) bugün hislerini özümde hissettiğim hayata son verme biçimi.
insanlar anlaşılamadığında, hele ki en sevdikleri tarafından, yaşadıkları çaresizliğin vardığı doruk noktasında "al atını s...m tımarını" diyerek ifa ediyor. çünkü kendini açıklamak zorunda kalmak acı sondan daha zor. seni sen gibi değil de öküz altından buzağı ararcasına yorumlayan kişilerin hayatındaki varlığı bazen bu tarafın kapısını sana aralık bırakıp düşündürüyor. kurtulmanın ve ceza vermenin en kestirme yolu olarak makul gibi geliyor. farkındayım över gibi anlatıyorum ancak iliklerime kadar da eminim ki öyle bir çıkış hiçbir zaman doğru çıkış değil.

duygusal anlamda içimde her gün oynadığım rus ruletinde ilk atışta verdiğim kayıplar ile duyarsız, umarsız kalarak buz gibi oluyorum. bu da bir türlü ölmek biçimi.

kişi bu dünyadaki sıkıntıların gelip geçici olduğunu bilip imanlı olursa cenneti kazanmak için iyi işler yapıp kötü şeylerden allaha sığınırsa intihardan uzak durur.

elbette bu psikolojiyi anlamak zordur ancak şahsi görüşüm bunun çok bencil ve korkakça olması.

geride kalanlar ne yapacak? bari onlar düşün yahu.