intihar

zamanında ucundan kıyısından döndüğüm eylem. boşlukta süzülüyor gibiydim, yaşama amacım kalmamış gibiydi. sonra bazı güzel insanlar çıktı karşıma; onlarla konuşmak iyi gelmişti, yaşamak için onlarca neden bulmuştum konuştukça, hayata dair umudum hafiften yeşermeye başlamıştı. ben bu filmi yarıda bırakıp çıkmak istiyorum demiştim önce, tarihine şekline kadar karar vermiştim. ama sonra güzel şeylerin de beni bulabileceğini görünce, sonunu hiç mi merak etmiyorsun dedim kendime. sonunun değişme ihtimali bile hayatta kalmak için güçlü bir nedendi.

şans verdim kendime, hayatıma. dedim ki dur; güzel günler gelecek belki. çok da güzel günler gelmedi yalan yok, ironik şekilde ölümle sınandım hatta. ama şu an o kadar iyi hissediyorum ki, o kadar kızıyorum ki o halimi hatırladıkça. her şeye rağmen yaşamak çok güzel. hayat türlü acısına rağmen yaşamaya değer. çünkü eninde sonunda bitecek zaten. erkene almaya gerek yok bunu.

"tasalanma ey gönül, ne bu dertler kalıcı ne de bu ömür."

daha insan doğmadan çoğu şeyin belirlendiği bir dünyada, sizin bozuk / sahte oyununuzu oynamak istemiyorum demektir, katil intihar eden değildir, toplumdur çünkü her şeyi denemeden içinde bulunduğu depresyonun içinden çıkmak için her şeyi denemeden intihar eden insan ya yoktur ya da sayısı çok azdır.

aklımın her köşesinde bu fikir ve bu fikrin önceki günlerden kalan yankıları yankılanırken aşk dolu başlıklara romantik şeyler yazmak istemiyorum.

umarım kimsenin intihar etmediği bir dünya da mevcuttur, umarım iyi insanlarla karşılaşırsınız ve intihar etmez bunun da ötesinde intihar etmeyi aklınızdan dahi geçirmezsiniz. çünkü her gün intihar etmeyi düşünmek, intihar etmenin kendisinden daha zor, k***pe hayatın çelişkilerinden en büyüğü de budur: yaşamak ölmekten daha zor.