intihar

haram ve suç olduğu şu ayetlerde anlatılır:

"kendi canlarınıza kıymayın/intihar etmeyin. hiç kuşkusuz, allah, size karşı çok merhametlidir. kim düşmanlık ve zulümle intihar günahını işlerse onu ateşe sokacağız. bu, allah için çok da kolaydır." (nisa 29 ve 30. )

ayrıca cana kıymanın büyük günah olduğunu söyleyen ayetler de yine aynı zamanda intiharı da yasaklayan ayetlerdir.

eskiden aptalca gelirdi ta ki tam 2 sene boyunca sadece ölümü düşünene kadar. 2 sene boyunca düşündüğüm şeyi gerçekleştiremeyecek kadar korkak mi yoksa hayata karşı hala umudum olduğundan bir şeyler beni durdurdu diye hala düşünürüm. kimse intihar edecek kıvama kolayca gelmez kısacası

yaşam mücadelesi vererek en büyük intiharı gerçekleştiriyorum.

bazen deli gibi cyapmayı düşündüğüm eylem. özellikle şu an olduğu gibi umutsuzluk içindeyken yapmayı çok istiyorum ama cesaretim yok çünkü hâlâ ardımdakileri düşünüyorum.

herhangi bir nedenden kafanın içine bir kere girdim mi, bir daha olur olmadık akla gelen, kendisine göre cezbedici yanı inkar edilemez fikir.

bir kızım olmasa bir saniye düşünmeden yapacağım eylem. boşanmış biri olarak ona bir de baban yok dedirtmem. yoksa yemişim hayatı.

eğer gerçekten böyle bir şeye karar verdiyseniz o son dakikalarda hayatınız resmen bir film şeridi gibi geçiyor gözünüzden. korkuyorsunuz, bazen de gerçekten cesur olmadığınızı anlıyorsunuz.

hayata tutunacak dalı olmayanlar için kurtuluş

mesela şu:
"...iki tür intihar var. biri, büyük bir acı ya da öfkenin etkisiyle intihar edenler; diğeri, çıldırıp da canına kıyanlar. bunlar aniden bitirirler işlerini. acıyı düşünmezler. aniden bitiverir her şey. ama bu işi bir de aklı başında, düşünerek yapanlar vardır... bunlar çok düşünür... yaşamakla, yaşamamak arasında hiçbir fark kalmadığında özgürleşir insan."
dostoyevski
ya da şu, üsttekini ete kemiğe büründüren:
"yaralarım benden önce de vardı, ben onları bedenimde taşımak için doğmuşum."
joe bousquet
kimi için kurtuluş, kimi için acıların sonu, kimi için toprağın altına yolculuk, kimi için kendini gerçekleştirme eylemi, kimi için sonsuz hiçliğe katkı; öyle ya da böyle, şu ya da bu şekilde, yaşama iyice bir dişlerini geçirmeden başvurulmaması icap eden bir yol. tatlı çelişkisi burada. dişlerimizi tırnaklarımızı ne kadar geçirsek de bunun limiti yok. hayatlarımızın içinde yol aldığı dünya kedilerin oynadığı ip yumakları gibi. tamamlanmış olma hissine yaklaşmaktan çok uzaktayız daima. kişi kendisinin sonsuz sınırını keşfedene kadar cebinde tuhaf tuhaf intihar fantezileri taşıyabilir tabii. bu da bir motivasyon, tehlikeli oyuncak.
"intihar fikri olmasa çoktan intihar etmiş olurdum."

çok kere kıyısına kadar gelip yapmadığım, yapamadığım eylemdir. bazen korktum, bazen bahaneler uydurdum yaşamak için, sevdiklerim üzülür diye kendimi avuttum.

bazen insana sımsıcak gülümsüyor.

ben malım diyemeyenin gerceklestirdigi sadece sanslilarin kurtulup akillandigi yontem.

tamam herkesin aciyi, derdi, kederi algilama bicimi farkli ama bu kadarda mal ve korkak olunmaz.


kimyaniz vs vs bozuksa s. gidin tedavi olun.

bunu yapmama gerek kalmadan bir an önce hastalığa falan yakalanıp ölmek istiyorum

insan değişmez derler, yalan. hayat herkesi değiştirir, değişmeyeni eler. değişmek zorundasınız çünkü bi sonraki nesle iyi döller bırakmanız gerekiyor.

hayatın sırrı yaşamın anlamı falan yok abicim, bitti o işler. hepsi mitoloji. varlığının sebebini bilmiyoruz, yokluğun da planete koymicak. tabiatana en kötü oğluna diyor ki işin yoksa s*ktrip gidebilirsin. hatta mümkünse çocuk yapmadan git diyor çünkü değişmeden ölmeyi seçmiş birisin, genlerini bana bırakma, iyi genleri olanlar üresin sen tamamen yokol. doğa, eşeyli üreyen herkese uyguluyor bunu. (bkz: doğal seçilim) üremek için dans eden maymunlar, meyve veren çiçekler hayatta kaldı.
insanı ise bu sistemde değerli kılan şeyi, düşündüğünü düşünebilme yetisini kullanmak istemeyen gidebilir. zaten sekiz milyarız. çok fazla. zaten birilerini dışlamaya yer arıyoruz, düşeni hemen yiyoruz, intihar edene de üç gün acıyıp unutuyoruz. canlılık tarihinde yer edinememiş olmak çok normal. sadece bu gezegende bile 1,5 milyar yıldır yaşam durmadan var. ömrün bu sayıyı saymaya bile yetmez.
intihar edenin elbette yeterince sebebi vardır. gideni anlıyorum, hak vermiyorum.

üç beş tane ergen bu başlığın altında duygu mastürbatörlüğüne soyunuyor. onlara şunu söylemek isterim: yapmayın, vebal altında kalırsınız. intihar güzellemeyin.

en kötü şekli yavaş yavaş yapılandır. yaşayarak

sakat bi konu ya, ben bi anımı paylaşayım, belki birilerini güldürür:

ortaokul veya lisedeyken, din kültürü hocası haram ve günahlar listesi yazmıştı tahtaya. maddelerden biri de "cana kıyma" idi. bizim zeki bi arkadaş da "c" harfinin sağına l çizip onu "dana kıyma" yapmıştı. teneffüs dönüşü hocaya pişkin gibi, "hocam dana kıyma neden günah?" diye sorduk. hoca da ne saçmalıyosunuz falan dedi. tahtayı gösterdik. hoca da bakıyor kendi yazısı. nasıl böyle yazmışım ben bunu diye kendine kızmıştı hahah.

"yaşamak hızlı bir ölme biçimidir
düşünce ışıktan yavaşsa erken gidilmelidir. "

(bkz: yol nereye gider)

sosyolog emile durkheim tarafindan yazilan kitap yazar bu kitapta bireyi intihara surukleyen toplumdur tezini kullanir ve gayet de basarilidir ayrica ozellikle okunmasi gereken kitaplardandir .

intihar artık bir şey göremeyince düşünülür ve başlanılır. oysa ki gözümüz var neden göremiyoruz ki diyebilirsiniz. insan öyle değil işte. insan asla tek başına hayatını sürdürmesi için yaratılmadı. insan artık kendini göremediğinde kendini görmek için yeni, parlak ve berrak bir ayna kullanmalı. işte o ayna diğer insanlar. kendimizi -bir yönüyle- en iyi bu aynalardan görürüz. çünkü bazen gözümüz öyle kararır ki bize sadece hiç tanımadığımız bir insanın bizde bulduklarını bize yansıtması ile şevke geliriz, aydınlanma yaşarız.