21.
ameen feryadi.
devamını gör...
22.
şaka bir yana belki yasakların sebep olduğu muazzam bir üslup ve hikaye anlatıcılığı var adamların. en basit görünen senaryolarda dahi güçlü alt metinler ve metaforlar yüklü. oyunculuklar da olabildiğince doğal ve etkileyici. dilleri zaten şiir gibi. yaptıkları çoğu işe şapka çıkartıyor ve seviyoruz.
devamını gör...
23.
çok çok başarılı yönetmenleri barındırır. toplumun en derin acılarını, sıkıntılarını, sorunlarını ele alır. toplumcu gerçekçi sinemanın en iyi örnekleri iran sinemasından çıkar.
devamını gör...
24.
sineması varken kitap okumak,
p.rnosu varken sinemasına bakmak
p.rnosu varken sinemasına bakmak
devamını gör...
25.
bunların filimleri o kadar uzun oluyor ki, en kısası 3 saat falan
sabır imtihanı gibi, dön dön aynı hikaye, dön aynı hikaye
uzuuuuuuun uzun bakışmalar artık sahneye bakıp 10 dakika sonra
ne olacağını bile tahmin edebiliyorum, onun yerine direk porno çeksinler kısa öz
veya
al bak filim 4 saat falan ama 3 saat boyunca adamlar durmadan dans ediyor
bir mok anlamasakda danslarını seyrediyoz.
sabır imtihanı gibi, dön dön aynı hikaye, dön aynı hikaye
uzuuuuuuun uzun bakışmalar artık sahneye bakıp 10 dakika sonra
ne olacağını bile tahmin edebiliyorum, onun yerine direk porno çeksinler kısa öz
veya
al bak filim 4 saat falan ama 3 saat boyunca adamlar durmadan dans ediyor
bir mok anlamasakda danslarını seyrediyoz.
devamını gör...
26.
çok güzel filmleri vardır ama sanırım "iran sineması çok iyi abiiiğ" dememiz sadece nuri bilge ceylan efendime söyleyeyim zeki demirkurbuz izleyip "türk sineması çok iyidir" demekle aynı. izlediğimiz filmler yüzde beşiyse geri kalan yüzde doksanbeşi leş filmlerdir diye düşünüyorum. tıpkı türk sineması gibi.
devamını gör...
27.
benden uzak olsun dediğimdir...
devamını gör...
28.
iran sinemasında izlenmesi gereken 30 harika filmi buraya bırakıyorum.
devamını gör...
30.
iran sineması tanımı genelde yanlış bir algıya sebep olur. iran'da da her ülkede olduğu gibi sinemayı farklı bakış açısı ile ele alan yönetmenler var. dolayısı ile iran'da yapılan ya da her iranlı yönetmenin çektiği her filme iran sineması demek pek doğru gelmiyor bana. yani türkiye'de recep ivedik ile nuri bilge'nin kış uykusu'nu aynı sepete koyup, bu sinema diline ortak bir isim vermek gibi.
iran sineması ile kastedilen aslında devrim'in ilk yıllarında ortaya çıkan ağır sansür koşullarının bir sonucu olarak her şeyi açıkca gösteremeyen, bu yüzden metaforik anlatımlara yönelmek zorunda kalan klasik yapımlardır. aynı şekilde iran islam devriminin getirdiği koşullarla toplumsal meseleleri de açıkca ele alamadığı için sözünü daha bireysel hikayeler üzerinden inşa eder. bireysel hikayelerden de uluslararası bir sinema çıkarabilmek için kültürden bağımsız olan her kültürde karşılık bulabilen insanın saf özüne odaklanır. sevgi, merhamet, yoksulluk gibi insana dair konuları ele alır. yine iran yönetiminin kültürel yozlaşmanın önüne geçmek için ördüğü demir perde, batılı kültür fenomenlerinin anlam açısından bir karşılık bulmadığı bir topluma film yapmaya zorlar. bu nedenle farsça'nın şiirselliğini görselliğe taşıyan bir sinemadır iran sineması.
dolayısı ile devrimle birlikte avrupaya iltica etmiş ve batılı bir sinema dili ile inşa edilmiş yapımlara iran sineması demek ya da bu ikisini aynı sepete koymak absürt geliyor bana. o yüzden iran sineması ashgar farhadi değil, mohsen makhmalbaf'tır, mecid mecidi'dir, abbas kiyarüstemidir. diğer tarafta cafer penahi, daryuş merchuyi gibi yönetmenlerin başını çektiği iran yeni dalgası olarak ifade edilen başka bir sinema anlayışı vardır ancak yapımlara bakıldığında özü itibarı ile mecidi'de, kiyarüstemi'de görülen sinema dilini korur. iran sinemasını inşa eden adamlar, bunlardır zaten. her ne kadar son yıllarda tamamen politik sebeplerle muahlif iranlı yönetmenler, oyuncular, özellikle kadın sinemacılar avrupada ödüle boğularak, avrupalılar tarafından asıl iran sineması bu diye bir etiket oluşturulmaya çalışılsa da, izlerken yeri yerine oturmayan bir şey olduğu hemen farkediliyor. kültürel bir derinlik içermeyen, aynı senaryoyu takım elbiseli, sinek kaydı tıraşlı, kireç gibi bembeyaz yüzü olan norveçli bir aktör ve mavi gözlü, doğuştan platin sarısı saçlı bir norveçli aktristle norveçce çeksen hiç sırıtmayacak yapımlar kolayca ayırt edilebiliyor..
devrimden sonra soluğu avrupada alan, bir avrupa kültürü içinde yetişen ve sinema dili inşa eden yönetmenlerin filmleri iranlı yönetmenler, iranlı oyuncalarla, iran'a benzeyen bir dekorda farsça çekilmiş olsa da, belirtilen isimlerin yapımlarıyla yanyana geldiğinde kolayca ayrışır. bir toplumun yeniden şekillendiği, sansürün, yasakların olduğu yıllarda bile bu adamlar ülkelerinde kalarak bir geçiş döneminin tüm yükünü sırtlarında taşımışlardır. o yüzden iran sineması deyince tanımlanan tipik yapının kurucusu olan bu adamlar aklıma geliyor. gerisi fatih akın, ferzan özpetek filmlerine türk sineması demek gibi.
kiyarüstemi bu durumu çok güzel özetler. devrim sırasında neden ülkesini terketmediği sorulduğunda, kiarostami'nin dediği gibi;
"bir ağaç kökleriyle sökülüp başka bir yere dikilirse, yaşamaya devam eder ama artık meyve veremez. verse de o meyveler ağacın ilk yerindeyken verdikleri kadar lezzetli olmaz. bu bir doğa kanunudur. ülkemi terk etmiş olsaydım aynen o ağaç gibi olurdum"
sanırım bir tek bahman ghobadi bu durumun istisnası. iran sinemasını inşa edenlerle aynı jenerasyondan olmasına rağmen arasında en muhalifi o sanırım ve devrimden sonra da ülkesinden ayrılmıştır. fakat köklerinden sökülüp başka yere dikilen bu ağaç, ilk dikildiği yerdeki meyveleri ile aynı tatlı meyve verebilmektedir.
iran sineması ile kastedilen aslında devrim'in ilk yıllarında ortaya çıkan ağır sansür koşullarının bir sonucu olarak her şeyi açıkca gösteremeyen, bu yüzden metaforik anlatımlara yönelmek zorunda kalan klasik yapımlardır. aynı şekilde iran islam devriminin getirdiği koşullarla toplumsal meseleleri de açıkca ele alamadığı için sözünü daha bireysel hikayeler üzerinden inşa eder. bireysel hikayelerden de uluslararası bir sinema çıkarabilmek için kültürden bağımsız olan her kültürde karşılık bulabilen insanın saf özüne odaklanır. sevgi, merhamet, yoksulluk gibi insana dair konuları ele alır. yine iran yönetiminin kültürel yozlaşmanın önüne geçmek için ördüğü demir perde, batılı kültür fenomenlerinin anlam açısından bir karşılık bulmadığı bir topluma film yapmaya zorlar. bu nedenle farsça'nın şiirselliğini görselliğe taşıyan bir sinemadır iran sineması.
dolayısı ile devrimle birlikte avrupaya iltica etmiş ve batılı bir sinema dili ile inşa edilmiş yapımlara iran sineması demek ya da bu ikisini aynı sepete koymak absürt geliyor bana. o yüzden iran sineması ashgar farhadi değil, mohsen makhmalbaf'tır, mecid mecidi'dir, abbas kiyarüstemidir. diğer tarafta cafer penahi, daryuş merchuyi gibi yönetmenlerin başını çektiği iran yeni dalgası olarak ifade edilen başka bir sinema anlayışı vardır ancak yapımlara bakıldığında özü itibarı ile mecidi'de, kiyarüstemi'de görülen sinema dilini korur. iran sinemasını inşa eden adamlar, bunlardır zaten. her ne kadar son yıllarda tamamen politik sebeplerle muahlif iranlı yönetmenler, oyuncular, özellikle kadın sinemacılar avrupada ödüle boğularak, avrupalılar tarafından asıl iran sineması bu diye bir etiket oluşturulmaya çalışılsa da, izlerken yeri yerine oturmayan bir şey olduğu hemen farkediliyor. kültürel bir derinlik içermeyen, aynı senaryoyu takım elbiseli, sinek kaydı tıraşlı, kireç gibi bembeyaz yüzü olan norveçli bir aktör ve mavi gözlü, doğuştan platin sarısı saçlı bir norveçli aktristle norveçce çeksen hiç sırıtmayacak yapımlar kolayca ayırt edilebiliyor..
devrimden sonra soluğu avrupada alan, bir avrupa kültürü içinde yetişen ve sinema dili inşa eden yönetmenlerin filmleri iranlı yönetmenler, iranlı oyuncalarla, iran'a benzeyen bir dekorda farsça çekilmiş olsa da, belirtilen isimlerin yapımlarıyla yanyana geldiğinde kolayca ayrışır. bir toplumun yeniden şekillendiği, sansürün, yasakların olduğu yıllarda bile bu adamlar ülkelerinde kalarak bir geçiş döneminin tüm yükünü sırtlarında taşımışlardır. o yüzden iran sineması deyince tanımlanan tipik yapının kurucusu olan bu adamlar aklıma geliyor. gerisi fatih akın, ferzan özpetek filmlerine türk sineması demek gibi.
kiyarüstemi bu durumu çok güzel özetler. devrim sırasında neden ülkesini terketmediği sorulduğunda, kiarostami'nin dediği gibi;
"bir ağaç kökleriyle sökülüp başka bir yere dikilirse, yaşamaya devam eder ama artık meyve veremez. verse de o meyveler ağacın ilk yerindeyken verdikleri kadar lezzetli olmaz. bu bir doğa kanunudur. ülkemi terk etmiş olsaydım aynen o ağaç gibi olurdum"
sanırım bir tek bahman ghobadi bu durumun istisnası. iran sinemasını inşa edenlerle aynı jenerasyondan olmasına rağmen arasında en muhalifi o sanırım ve devrimden sonra da ülkesinden ayrılmıştır. fakat köklerinden sökülüp başka yere dikilen bu ağaç, ilk dikildiği yerdeki meyveleri ile aynı tatlı meyve verebilmektedir.
devamını gör...
31.
devamını gör...
32.
(bkz: persepolis)
devamını gör...
34.
devamını gör...
35.
kaplumbağalar da uçar
devamını gör...
36.
övdüm de geldim diyorum.
devamını gör...
37.
farsçayı biraz daha gelistirince bol bol izlemeyi düşündüğüm ülke sinemasidir.
devamını gör...
38.
fransız sinemasının ancak getir götürünü yapar.
devamını gör...
39.
farsça şarkılara şiirlere tutulma sebebidir.
devamını gör...