kırıcı olmaktan korkmak

güzel fakat belli bir dereceye kadar dikkat edilmesi gerekn bir özellik. çünkü insanlar sizin bu yapınızı çözdükleri zaman. zaten o ileri gitmez bana bir şey diyemez diyerek üzerinize gelirler. maalesef bazen kırmak lazım.

bazı insanların hiç böyle derdi yoktur. dilediği gibi özensiz konuşurlar.

sonra kendimiz kırılıyoruz ama neyse

ben kırılmaktan daha çok korkuyorum. sahi, kırılmamayı ne zaman öğreniyoruz? gerçekten bunun bir metodu var mı? varsa allah'ın rızası için öğretin.

bunu değer verdiğim kişiler için hissederim. bazen yanlış anlaşılmaya çok müsait durumlar olur orada "söylemek istediğimi mi anladı yoksa diğerini mi?" vs.
çünkü genel olarak sivri dilliyim. kırmak az kalır laflarımla yerden yere vururum. amacım oysa gerçekleştirmek sevindirir. ama değilse üzer...
ve kolayca tanınabilecek biri olduğumu düşünürken yeterli bir vakit geçirdiğimizde yine aynı insanların (sevdiklerimin) beni tanımıyormuş gibi davranması beni sinir ediyor. ve böyle davranmakla birlikte bazı konularda herkesleştiren kardeşim vardı. en son onu sildim. "bana karşı davranışların kardeşten çok yabancı gibi hissettiriyor. bu yüzden bundan sonra benim için yabancısın. senin kendini ve beni bilmez tavırların yüzünden kendimi kötü hissetmekten yoruldum. dinleneceğim...
benim de güven sorunum var, benim de dürüstlük takıntım var vs. ama bunların hiçbir zaman seni incitmesine ya da kötü hissettirmesine izin vermedim. izin verseydim sevip değer verdiğim biri olmaktan çıkardın zaten. bugün ise çıkıyorsun ama. çünkü sana patlayacak kadar doldurduğunu hissediyorum ve bu olmadan gitsen daha iyi. görüşmemek üzere..."
4 yıllık kardeşimdi. büyüdüğümüzü sanarken aslında küçülüyor olmaları beni deli ediyor. ondan nefret etmiyorum ama çok kırgınım. bir şeye ihtiyacı olunca elimden geleni yaparım ama soğuk ve mesafeli. bunun da sebebi düşman değil insan olarak doğdum. çoğu zaman nefret ettiklerime bile yardımım dokunur. bazen düşmanlıkta yaparım ama bu hiçbir zaman adileşmemiştir. çoğu kişinin anlayabileceğini sanmıyorum boş verin...

yanlış anlaşılma endişesi ile çok kafama taktığım durum. ben insan ayırdığımı düşünmüyorum kırıcı olmak istemem zaten. böyle bir insan olacağıma dilsiz olmayı yeğlerim.

normaldir. tersi olursa sorun vardır zaten.

çok dikkat etmeye çalıştığımdır. ama yine de bazen ipin ucu kaçmış olabilir. özür dilemeyi de bilirim.
kimseyi kırmak yakışmaz.

insanî davranış.

bazen soğuk davranabiliyorum mesafeli ya da aslında çok sıcak kanlı samimi biriyim.

yeni yeni anlıyorum ama artık birilerini kırmak gerekiyor galiba.

yoksa hikayenin sonunda kırılan hep ben oluyorum.

aman bu kırılmasın, aman bu incinmesin... benim onları düşündüğümün yarısı kadar bile beni düşünen yok.

bu saatten sonra kim kırılırsa kırılsın, gram umrumda değil, zaten bi işe yarayan kimse yok, bari keyfim yerinde olsun ya.

bundan gereğinden fazla korkan kişi başkalarını kırmamaya çalışırken aslında en çok kendini kırıyordur

korkanların ezildiği bir dünyada yaşadıgımız için sayısı oldukca fazla olan insanlardır. korkmasalardı şuan bu durumda ve konumda olmazdık.

hareket alanını kısıtlayan duygudur. bazen daha iyisini inşa edebilmek için kırmak gerekir. aksi kaybettirir.

korkmak demeyelim de istememek diyelim. üç günlük dünya, iki sevişip gidecez ne gerek var kalp kırmaya.

korkmam, kırarım.

seni kıranı sende kır arkana bile bakma. kim sana nasıl davranıyorsa ona öyle davranmaktan asla korkma diyor bukowski .çok dogru. çekinirsen kirildikca kırılır ezildikce ezilirsin .

durumun hararetiyle kırıp dökmek çok iyi hissettirebilir, ancak soğumaya başlayınca normal ruh haline dönülür. pişman olunur ama söz ağızdan çıkmıştır. haklıyken haksız bile olursun.
başkasına iyilik olsun diye değil, kendi iç huzurumuz için kırmamak, vebal almamak daha uygunudur.

kırıcı olunacağının bir işarettir.
başlık içinde geçen 'korkmak' kelimesi hata yapmanıza sebep olan kısım aslında. kırmamak için çabaladıkça başka bir yerden mutlaka açık veriyoruz. çekinerek, korkarak bir şeyi yapmak pek istenilen sonucu vermiyor. eğer kendinize yapılmasını istemediğiniz davranışları bir başkasına yapmamayı adet edinirseniz zaten bu kendiliğinden gerçekleşiyor.
mesela sözlükte bir ara yazılanlardan çok rahatsız olmuştum, kişi yazdıklarıyla iyi bir şey yaptığını sanırken yazarları sözlükten kaçırdığının farkında değildi. kişiyi de rencide etmek istemiyorum. öyle lafı dolandırmışım ki o kişiyi kırmasam da başka insanların yanlış anlayacağı bir yazı çıkmış ortaya.

keşke kişiyi kırmamaya odaklanmak yerine asıl anlatmak istediğim şeye yoğunlaşsaydım böyle garip bir yazı çıkmayacaktı.
ne zaman bir şeyden kaçınmaya çalışsak tam da o şeyin içinde oluyoruz.

her anlasmazlıkta kırıcı isen, aslında dilindekiler kalbinden dökülendir..bin tane sözunle toplayamazsın artık..