köyde yaşama isteği

belki bambaşka bir hayat çizseydim kendime mesela edebiyat öğretmeni olsaydım ancak o zaman bir köy okuluna atanmayı, köyde yaşama fikrini keyifle karşılardım.

eski yüzyıllarda iyiydi. şimdilerde bazı zenginler köy veya köyümsü ortamlarda mandıra filozofluğu yapıyorlar. bana bencillik geliyor. insanlık bazı sorunları ortak çözmeli. hobi evciliği de öyle.

o organik sebze meyveyi görünce kokusunu alınca yeşillik temiz bı hava nefes aldıgini hissetmek ve tabi samimi insanlar da devreye girince bu istek gitgide artiyo

beyaz yakalı hayalidir.
sanıyor ki her sabah taze yumurta ve portakal suyu ile kahvaltı yapacak, akşama doğru iki odun kırıp eşiyle şömine başında romantizm yaşayacak. köyde hayat 22.00 de biter 06.00 da başlar. param var nasıl olsa ben yatayım olayı yok köyde. evde sürekli bir şeyler çıkar. ya otları biçersin ya tavukların kümesini sansara çakala karşı korursun.
rock kraliçesini bile şalvarlı fadime'ye çeviren köy hayatı adamı madam eder.

düşüwnmek
düşündürücü.
müstakil olmazsa oluv. böceklerle yaşawmaq zowlanmak.
kendi aşramımı yaratmak istiyorum..

köyde yaşama hayali :




köyde yaşanan gerçek :

şehirde yaşayıp da köye gidince şöyle ayağını uzatıp rahat rahat vakit geçireceğini düşünenlere ara ara gelen istektir ama hayaller ve gerçekler, çok çok farklı... eğer şehirdeyken zaten üşengeç ve tembel biriyseniz, köyde yaşamak size zulüm gibi gelecektir. köyde işler çok fazladır ve eğer köydeki işlerden, hayvancılıktan, bahçe işlerinden vs. anlamıyorsanız, bu işler size amelelik gibi gelmeye başlar. bir de insanın alıştığı dinamik bir hayat varsa, köyde öyle fazla atraksiyon falan bulamazsınız.. bizim köye* yerleşip sonrasında "burası çok sıkıcı ya" diyerek nice nice insanlar tekrardan büyük büyük şehirlerine geri döndüler... yani köyde sizi toz pembe bir hayat beklemiyor, öncelikle bunu bilin istedim.*

metropol hayatından sıkılınca duyulan istek.bir süredir köydeyim.köyde huzurluydum.ama biliyordum,şu sürekli sessizce yatan kedi, salak salak gıdaklayan tavuklar benden daha huzurluydu.buna emindim.

köyde kalabalık bir evde 3 gün geçirmem gerekti 2 yıl önce. kalabalık sofralar, tertemiz havası, ev halkıyla sabah 4'e kadar edilen sohbetler ve 3 saat uyumuş olmama rağmen kendimi inanılmaz enerjik hissetmem sebep oldu bu isteğime. tabii köyde yaşamaya başlasam hala bu kadar istekli olabilir miyim bilemem.

'nin altında toprağa ,doğaya yakın olma arzusu yatar.

bi akşam evde otururken akreple burun buruna geldim. bu en naif kısmı.

konforlu bir ev iyi bir gelir yakında bir şehir merkezi ve özel araç varsa mis gibidir. yok tamamen köyde kalıcam diyorsanız imkansız köydekiler bile sıkılıyor aq köyden kdkdkd

taşrada zaman gerçekten geçmez

kimse saflık etmesin medeniyet candır. köyde düşsen kalsan en yakın hastane bilmem kaç km. otur apartman dairende.

bu başlığı her sol frame de görsem istemsiz
silkecem köyünü de isteğini de diyorum. bu sizi hiç alakadar etmez. köyde yaşanmıyor arkadaslar. yasadık gördük de ediyoz dimi küfür.

dışardan kolay görünen istektir. hayvan işine girmedikçe yine idare edilebilir. niye mi?

köyde yaşamadım ama yaşamak isterdim. aslında köy değil de böyle köyün biraz dışında arazi alıp çiftliğim olsa, atlarım köpeklerim olsa çok güzel olurdu. kendime özel poligon yapardım.

parası olan adamın emeklilik hayali olabilir. bana kalsa kızılderili gibi yaşardım ama artık çok geç zira şehirli olmaya çok alıştım.

dahası atıcılıkla falan çok ilgili olsam da hiçbir şey avlayıp , derisini yüzüp iç organlarını çıkaramam.

domuzlara karşı antipatim var ama buna rağmen onları bile vurup öldürebileceğimi sanmıyorum bana ölümüne saldırana kadar.

senelerdir böyleli bir hayat istiyorum. köyü de çok severim. bakalım ağustos'ta köye gideceğim 10 senedir gitmiyorum. fikrim değişir mi acaba... güncelleme yapacağım.

ama sanmıyorum. her zaman sakinlik insanıydım. kaotik şehir yaşamını sevmiyorum. şehir merkezine istediğimde ulaşabileceğim bir köy ya da kasaba, beni daha çok mutlu ederdi. şehrin dışında kalan kampüste bile bu yüzden çoı mutluydum. bir tanecik marketimiz vardı, doğayla iç içe... odaya sadece uyumaya çıkardım. börtü böceğidir diyecek, alışkın değilsen asla yapamazsın şehirde büyümüşler pek adapte olamaz diyeceksiniz; hep öyle diyorlar. ama yapabilirmişim gibi geliyor. daha huzurlu gibi geliyor. eşim, çocuğum ve kitaplığımla, ille de kendim ekeyim biçeyim tarım hayvancılığa el atayım demiyorum ama sakin mekan seviyorum. bedensel aktiviteyi seviyorum. sabah 5'te uyanıyorum. temiz havayı seviyorum. iş yapmayı, durmamayı seviyorum. yaşıyor gibi hissettiren şey bu oluyor bana.
tabii bunlar düşüncede anca. yaşanır yaşanmasına da.. maddiyat olarak hadi ben uzaktan çalışabiliyorum, eşim? ya da çocuğum? eğitimi? mahrum kalacağı şeyler?
onun için anca emekli olunca diyip üzülüyorum.

istediğim şey.. kasaba gibi işte, diyorum ya...
istanbul'da olmuyor böyle. oldum olası bunalıyorum buradan. köy olmasa bile bir kasaba, hiç olmadı daha küçük bir şehre taşınacağın mutlaka. 40 sene sonra emekli olurum artık. yerleşirim bir yerlere.
ben emekli olana kadar herkesin 'emekli olup egeye yerleşme' hayalinden dolayı ege dolmuş olur. ben gider erzincan'a yerleşirim anca.

yakındır kaçıcam. bunaldım metropolden, kalabalıktan, havasından, suyundan. iki ağaç görünce mutlu oluyorum altında yuvarlanıyorum.

düşünüldüğü kadar kolay değildir. sehirde yasamanin kıymetini, koyde yasayip bi cok konforu kaydettiğinizde anlarsınız.

tabii gecici sureyle gidip kafa dinlemenizi tavsiye ederim.

en geç bir hafta sonra "ben bir istanbul yapıp da geleyim" demeye başlarsınız. ya da ankara, izmir, tokyo. vs.
türkiye'nin nüfusu 1960'se 30milyon olup bunun %71'i köy nüfusuydu. 2020 'de bu oran %6.8'e indi. bu kadar insanın bir bildiği var herhalde. o çok özlenen köylerde 60 yaşından büyük insan kalmadı yahu.