köyde yaşama isteği

popüler kültürün bir yansıması şimdilerde de bu moda bakalım köylerinize giderseniz belki kira fiyatları düşer fena olmaz

paran varsa yancıkta... diyen eski ev sahibim geldi aklıma. yani para varsa arkadaşlar köyde yaşanır. parasız olmaz maalesef, hele ki sıfırdan başlayacaksanız. atadan kalma eviniz tarlanız varsa dönebilirsiniz. maksadınız ticari değil de ''yeter ulan yıldım beton yığınlarının arasında yaşamaktan'' deyip huzurlu ama zor bir hayat yaşamaksa gidebilirsiniz.

dev örümcekler, fareler ve türevleri size korkunç gelmiyorsa yaşarsınız. ama toz, toprak, pislik hepsi aşırı oluyor. şehirde olan o olmuşluğu bulamıyorsunuz.

134 rakamını görünce sözlükteki şehirde yaşayan çoğu kişinin özlemini dile getirdiği başlık gibime geliyor. keşke (benden önce de bir sürü kişinin keşkeleri burada havada uçuşuyordur) ben de öyle bir yerde yaşasam.

yu şör ??

köyüne göre degisendir. her köyde yaşamak istemem.

benim de böyle bir isteğim var ama bildiğimiz tarzda bir köyde yaşamaktan bahsetmiyorum. yani, yıl 2021 hatta 2022 şu an bile köy evlerinin bir çoğunda tuvalet dışarıda değil.

benim istediğim kendisine ait bahçesi olan müstakil bir evim olsun istiyorum. pencereyi açınca yan apartmandaki mavi çizgili pijama giyen mahmut dayıyı görmek istemiyorum bir yandan da bir "şehir merkezine" ulaşabilmeliyim.

evet.

iç anadolu'daki herhangi bir köyü görmemiş, köy deyince bozcaada gibi bir yer hayal eden kişilerin isteğidir.
gidin bakalım her sabah evinizin önünden hayvanların geçeceği ve geçerken pisleyeceği, sokakları yazın toz kışın çamur kaplı, kavak dışında ağacı, kahvehane dışında sosyal imkânı olmayan bir köye, sonra konuşalım köy özleminizi.

hiç öyle bir isteğim olmadı. köy insanı değilim.

küçükken ne yaşadım bilmiyorum ama köy evlerinde yemek yemek bile midemi bulandırır. hep aç kaldım.*

artıları ve eksileri olan durumdur. her şeyi satıp köye yerleşelim… klişe olmuş bir söz artık. bunları söyleyenlerin çoğu da köy hayatını bilmeyenler. sanıyorlar ki ohh mis hava, köylüler de tüm gün yan gelip yatıyor. ben köye yerleşirim ama sadece otururum, ekip biçmem falan diyorsanız tamam. yok bir şeyler üreteyim, tavuk keçi falan alayım derseniz iş biraz değişiyor. bir kere bir şeyler ekip biçiyorsanız, bahçe işi gerçekten zor. suyunu eksik etmiyceksin,ilacını eksik etmiyceksin,gübresini vericeksin,yabani otlarını temizleueceksin,vb. yani çocuğuna nasıl bakıyorsan onlara da öyle bakacaksın( ilk ürünü yetiştirdiğimde, tarımın ne kadar zor olduğunu daha iyi anladım). tavuk yetiştireyim dersen , kümesini temizliyceksin, yemini vereceksin,bir de hayvanın varsa öyle seyahat ediyim falan unutun. birine emanet edersin ama kaç kere yapabilirsin bunu? keçi,koyuna hiç girmeyin. onları sürekli otlatmaya götüreceksin, onlarla gezeceksin sürekli. öyle alayım kapatayım ahıra derseniz hayvana yazık. tamam bunları hallettiniz diyelim. küçük yer malum, osursanız duyulur, dedikodulara hazır olun. karda kışta mahsur kalmaya da hazır olun, çünkü bu hizmetler öncelikle şehirlere veriliyor. köylülerle birlikte kar küreyeceksiniz.
artılara geçelim. köy insanı iyi niyetlidir, muhabbeti güzeldir, entellektüel sohbetiniz olmaz ama keyifli ve gülümseten sohbetleriniz olur.
gece gökyüzü çok güzel görünür köyde. samanyolunu olduğu gibi görürsünüz, ne kadar yıldız varmış şaşırırsınız.
başınız sıkışırsa köylülerden yardım isteyin,ellerinden ne gelirse yapacaklardır.
bir aydınlatma oldu mu bilmiyorum. iyisi kötüsü bu.

ekip biçmeyi, hayvan yetiştirmeyi biliyor ve seviyorsanız, başlangıç için bir miktar paranız varsa, kendi mikro ekonominizi kurabilecek becerideyseniz bu, mantıklı bir istektir*. diğerleri fantezidir.

köyde yavşama isteği diye okudum. başlığa gelince köyde düzen kurup yaşanmaz ama kısa süreli sık sık gidilir, gidilmelidir.

asla bana gelmeyen istek. zira gerçek köy hayatının, instagramda gördüğünüzden çok farklı olduğunu gayet iyi biliyorum. köy dediğiniz şey (bkz: şirince) ya da (bkz: cumalıkızık) gibi gidip gözleme yiyip,şarap tadacağınız, kot şort ve koskocaman hasır şapkalarla poz verebileceğiniz yer değil. köy dediğiniz yere girmeden en az 10 metre önce burnunuzu bırakmanız gerekiyor.

küçükken yazları okul tatillerinde giderdik köye anneannemin yanına. cincük( ne demek bilmiyorum, küçük demek olabilir) kızım gelmiş diye kapıda karşılar, sarılırdı anneannem, o zamanlar o sarılma bir an önce bitsin isterdim. tereyağı kokardı sanki ve ben tereyağını sevmezdim. dünyada görebileceğiniz en mızmız, en huysuz çocukmuşum annemin anlattığına göre. köye giderken her sene bahaneler uydururmuşum. 'köy yağı yemem'diye başlamış maceramız. annem valize margarin de koymuş. sonra 'köy makarnası yemem' demişim, hop makarna koymuş. en son olay 'ben köy tüpünde pişen yemeği yemem'e kadar gelince, annem beni tüple dövdü. bu -miş'li zaman değil, bunu net hatırlıyorum.

20li yaşlarımın sonuna geldiğimde, yine köye gittiğimde anneannem bizi kapıda karşılamadı, kimse bana cincük kızım gelmiş demedi, ballar, reçeller, yumurtalar yiyeyim diye yalvaran olmadı, elimden tutup, zorla bahçeye,ahıra sokmaya çalışmadı, kimse küçük ineklere benim adımı koymadı ve ben o zaman anladım tüm bunların kıymetini. anneannemi, dedemi ardarda defnettik. köy bomboş kaldı. kokmuyor ev artık. bunu da durup dururken neden anlatıp duygulandım bilmiyorum.

köyde yaşamak zor. benim gibiler için imkansız diyecektim sadece konu nerelere geldi...

eğer şehirde yaşıyorsan geçerli istektir.

o dedikodu kazanı, yok kahvenin önünden geçmemeler, damdan dama atlamalar bana göre değil. babam da bildiği için hiç götürmedi.
yazın pis sıcak sinek, kışın buz, ıslak ve çamur. nüfus 200 e düşmüş diyorlar.

bana göre değil; panda ruhum bu yoğun çalışma gerekliliğini kaldıramaz. köy denildiğinde bana tek cazip gelen şey “köy kahvaltısı” onu da başkası hazırlayacaksa; sonrası yok.
ne hayvanla ilgilenebilirim, ne tarla bağ bahçeyle.

zaten hayatımda hiç köyde kalmadım. ne anne ne baba tarafımda köyü olan akrabamızda yok 4 kuşaktır. ne işim var benim bilmediğim bir hayat tarzında. ben elendim siz devam edin

kişinin kendini dağa taşa vurup kentten kaçma tutkusudur amma velakin bu tutku özellikle şehirden gelen biri için evine dikilen gözler ve hayatına sokulan burunlarla çok seri sönümlenecektir.

birkaç gün sonra söve söve şehire dönecek olanların isteğidir.

şehirlinin marjinalim ben takıntısı. interneti kes gör bak ne oluyor.