modern insanın en büyük problemi

büyük anlatılara inanmayacak kadar rasyonel, kendi küçük anlatılarını yaratamayacak kadar nihilist olmasıdır. imkanı yokken vizyon sahibi olmak kadar kötü bir şey yoktur, eskiden insanlar kendilerini komşularıyla, taş çatlasa çok nadir gelen uzaktan arkabalarıyla kıyaslarlardı. şimdi ise dünya'nın öbür ucundan, bambaşka hayatlar yaşayan insanlarla kıyaslıyorlar. üstelik onların da sadece en güzel hallerini paylaştıklarını bilmeden, onların normali sanarak.

bence gereksiz ilerleyen teknolojinin insanları esir almasıdır.
yine bence telefon icat edilmeseydi sonrası da gelmeseydi insanlar çok daha huzurlu ve mutlu olacaklardı. elektrik ve ısınma teknolojisi yeterliydi.
apartmanlarda yaşamak ve haberleşmenin bu noktaya gelmesi insanlardan çok şey götürdü.
yani her alanda teknolojik gelişmeler insanoğluna kolaylık sağlarken bu iletişim dünyası insanoğlunun özüne çok zarar verdi.

akıllı telefon bağımlılığı olabilir. kimse elinden düşürmüyor maşallah. ben dışarıda kulaklık bile takmam, mobilden internet paketi bile almıyorum. sanki herkes matrix'te de ben değilim gibi falan hissediyorum bazen.

hele biz ülke olarak bu konuda dünyada 1 numaradayız galiba. kişi başına ortalama günde 70 kere mi ne akıllı telefonumuza bakarak dünya rekoru sahibiyiz diye bir istatistik okumuştum geçtiğimiz senelerde. zaten nerede salak saçma rekor, orada biz. *

uykudan önce bakılan story’lerle unutulabilen her şey.

ıce donememek; tamamen disa donup hayal gormek.

(bkz: dopamin bağımlılığı)

hayvan olduğunu unutması. insan, bir simiyan olduğunu unutmadan yaşayıp doğaya daha fazla saygı göstermeli. hayatta kalmak için çabalamalı, daha fazlası için değil. maddi hırsını bir kenara bırakmalı, doyuma ulaşacağı manevi hazlara yönelmeli. hem kendisiyle hem de çevresiyle kucaklaşabilmeli. öğrenmeye aç olmalı. sevdikleriyle beraberken onlar bir şey yaptığında "ben bilmiyorum ki" dememeli. üzerine gitmeli. insanlarla değil kendi yeterlilikleriyle savaşmalı. kendisini yukarıya çekmeli.

dünyada, memlekette üç beş kişinin sahip oldukları geriye kalan tüm insanların sahip olduklarından çok fazladır. bu da diğer bütün problemlerin nedenidir.

bazıları, erişemediklerini kötüleyerek aşağı çekmeye çalışırlar, başarıli olmadıklarını kabiliyetsiz diye lanse ederler, yanına yaklaşamayacaklarını dillerine dolayarak var olmaya çabalarlar! hikayeleri bundan ibaret, olayları bu...



nuribilgeceylan

insan ve duygu tüketimi. yaşlı amcaların, dedelerin sigara içmekten sararmış bıyıkları altından duyduğumuz, “eski aşklar şimdiki gibi değildi yeğen”gibi cümleleri duyduğumda her ne kadar gözümü sararan bıyıkların acaba sigaranın dumanından mı oluyor, yoksa kesse yine sarı mı çıkacak acaba düşüncesinden sıyrılıp konuya odaklanmak zor olsa da kendimi toparlayıp düşünüyorum.neydi fark? bence bir fark yok kadın aynı erkek aynı.

özellikle sosyal medyanın artık bir insanı tasvir noktasında o insanın bile fark edemeyeceği noktaları bile ayan beyan ortağa koyduğu bir dönemde karşıdaki kişiye dair öğrenilecek ne varsa veyahut yaşanacak ne varsa o kadar hızlı gerçekleşiyor ki bir anda karşımızdaki kişiden sıkılmış vaziyette buluyoruz kendimizi. eskiden bu durumlar zaman aldığı için ilişkilerin uzunluğu samimiyeti vs. konuları daha anlamlıymış gibi geliyor. ki mesela şöyle denir eskiden bu kadar birbirini aldatan da yoktu. külliyen yalan bu aldatma durumunun ortaya çıkma ihtimali az olduğu için fark edilmiyordu. şimdi instagram var whatsapp var en olmadı mobese kameraları var entresan olabilir fakat radarlardaki fotoğraflardan bile insanlar aldatıldıklarını öğrenebiliyor.

o kadar insan tüketiyoruz ve bu o kadar önü alınamaz bir hal alıyor ki artık işi sirkülasyona vuruyoruz. en nihayetinde tükettiğin her insanla beraber sen de tükeniyorsun, farkında olmadan tükettiğin kendinsin. uzaklaşıyorsun kendine ve bu mesafe günden güne artıyor. bir özedönüşe ihtiyacımız var, kendimize yolculuğa.

modern olması
kaşıda bi dağ ayısı varsa modern olman eksidir.

kendisi olamaması.insan gibi davranamaması.

kendine değil etrafa bakma isteme kaygısı...

insan, kendi çizgisinin doğrultusunda ilerleyip isteklerini, arzularını, ihtiyaçlarını belirlemeli... tatminkarlığını geliştirmeli...

başkalarını hayatları kendilerine özeldir... taklit, kendine yaşamanın korkaklığı altına sığınılmış bir hamle biçimidir...

hakettiğiniz mutluluğu, acıyı, keşkeyi, iyi ki ve nicesini kendi özgün çizginizde yaşayın... unutmayın, kendi hayatınızın çizgisinde önce kendinize sorumlu, kendinize özelsiniz...

başına gelenleri anlamlandıramamasıdır.
mutluluğun, hayatın gayesi olduğunu sanmasıdır.
acıdan kaçmasıdır.
kendi özünü bulamamasıdır.
yalnız kalamamasıdır.

iki tane var
biri modern olmak
diğeri modern olamamak
ikisi birbirini götürünce dengedeyiz problem yok

sizi modern olduğunuza inandıran şey nedir? kaldı ki problemlerini konuşalım.

diğer ülkeleri bilemem fakat türkiye'de modern insan dönemi 6 7 yıl önce insanların sosyal medya üstünden rahatça isteklerini sıralamaya başlamalarından sonra bitti, yüz yüze biraz ar edip utanıyorlardı. dondurmacıda dondurma söyler gibi " biraz ahududulu biraz çikolatalı biraz karamelli biraz limonlu biraz vanilyalı biraz da çilekli olsun o da yetmez dubai çikolatalısı da olsun" deyince modern insan falan kalmıyor ortada, modern insan en başta empati yapabilmeli. modernlikten hayvanlığa geçiş var bizim ülkede. zaten kadın dediğin yüzde yüz dişil olacak, erkek dediğin full alfa olacak söylemleri insana kendisini modern hayatta değilde hayvanlar aleminin ortasında ormanda hissettiriyor.

kimi zaman modern olup kimi zaman modern taklidi yapması