sevilen kişiden vazgeçme eşiği

sizin için çaba göstermediğini fark etmek. önemsemek eşittir çaba göstermektir çünkü, sizi önemseyen bir insandan vazgeçmelisiniz elbette.

merak etmemek.

neden her şey yolundayken sebepsizce gitti? hayatını düzene oturttuğunda dönecek mi? beni neyden korumak istedi? neden hala gözlerime dolu dolu bakıyor? içinde ukde mi kaldım? vijdanı mı sızlıyor? hala seviyor diye mi, aklındayım diye mi bakıyor? öyleyse neden havada kalan durumları açıklamıyor? neden tüm gerçekleri bilirsem onu bir daha görmek istemeyebileceğimi düşündü birlikteyken? narsist miydi? gerçek miydi duyguları?

artık merak etmiyorum.

hatta şuraya uyumlu bir şarkı da bırakayım.

acı çeken herkesin bir gün atlatabilmesi dileğiyle…

ah siz bir de en derin yaşayanlara sorun.
hiç düzelmeyecek, bozuk bir insana sevdanız nasıl kararıyor hatta sararıp soluyor.
sanki narkozda birine aşık olmuşsunuz gibi. uyanınca nasıl biri olacagını bilemiyorsunuz ama aynı olmayacagı kesin.
hep o zaman ki gibi kalsın istiyorsunuz ama sürekli narkoz veremezsiniz. tekrar verseniz aynı olur mu garantisi bile yok.
o anların değerini hep bildiniz ama yavaş yavaş uyanıyor ve değişimler başlıyor.
tamamen ayıldıgında sizi tanımayacak. belki de çok kaba biri.
uyanınca da seviyor. ama o, o değil. sevdiğiniz gibi değil.

gözünüze mi gönlünüze mi inanırdınız?
vazgeçmek gerçekten çok zor bir şey.

ona sorun arkadaşlar çünkü ben hala seviyorum.
*

"putin bunu düşünmüştür" dediği an geçilen eşiktir.

öyle bir eşik hiç yoktur.

eskisi gibi içten gülmüyorsa o ilişki bitmiştir. aranızda sırlar vücut bulmaya başlamışsa o ilişki bitmiştir.

ona olan zaafından dolayı defalarca affettiğin yanlışlarının artık çekilmez hale geldiğini anladığın son hamlesi. bu hamleden sonra defteri istesen de istemesen de kapatacağını anlıyorsun.

bu güne kadar, bir kere başıma gelen durum.
bana çok ciddi yanlışlar yapmıştı.
o an ondan, sonsuza kadar vazgeçtim.
ben kolayına kimseden vazgeçmem, çok sevdiğim insanlar bunu bilir.
arada,
birine kendi kendime kırılır, kendi kendime barışırım.
onların bundan haberi bile olmaz.

eskisi kadar tınlanmadığınızı hissettiğiniz ilk an. hiç ertelemeyin, hep geriye gider, asla başa dönmez.

ne kadar iyi anlaşsan da, kafaların uyuşsa da zamanla insan insandan sıkılır zaten, bu sosyal ilişkilerin doğasında var. seyrek görüşmek en iyisi. fazla muhabbet tez ayrılık getirir!

ona acımı anlatırken başka şeylerle ilgilenip beni yok saydığı an vazgeçme zamanı gelmiştir. acılarım onun için önemli değil de zaten sevgimde onun için önemli değildir.

"sadece adımı biliyorsun, hangi winx club üyesi olduğumu değil" diye serzenişte bulunduğumda bana abartıyorsun diye tepki vermesi.

ya hiçbir heyecan kalmayana kadar tamamen doyma noktasına ulaşma, yada hiçbir şeyin olmaması nedeniyle boşa çabalamaktan usanma. ikisi türlüde bırakılması ilginç.

- sevdiğinizin sevdiğinin başkası olduğunu anladığınız o an,
- sevdiğinizin sevdiğinin sadece kendisi olduğunu anladığınız o an,
- sevdiğinizin sevginizi hiçe saydığını fark ettiğiniz o an,
- sevdiğinizin beyazdan siyaha boyadığı yalanlarını afiyetle yemiş olduğunuzu anladığınız o an,
- sevdiğinizin yaptığı haksızlıkların kantarın topuzunu kaçırdığı o an,
- sevilmeyi hak etmediğini anladığınız o an,

an dediğime bakmayın, anında açılmıyor idrak yolları; zaman alıyor, emek ziyan oluyor, yazık oluyor.

çoğu zaman ilişkilerin yıpranmasıyla varılan eşiktir. güven duygusu yara almıştır, saygı kalmamıştır, sevginin de bir ilişkiyi ayakta tutmaya yetmeyeceğini anladığınız andır. öyle bir an vardır ve bir karar almak kaçınılmaz olur.

attila ilhan der ki;

sevmek kimi zaman rezilce korkuludur
insan bir akşam üstü ansızın yorulur.

bu eşiği aşmak, geride bırakmak zordur ama insan başka türlü nasıl olgunlaşır?

bazen gerçekten gerekli olan andır.

zor bir esiktir kabul. cok can acitir. bir nevi ic mucadeledir zaten.

vazgecmen gerektigini bilirsin; bilirsin de yapamazsin. kendine sozun gecmez yani. o noktada da bilinenle-hissedilenin savasi baslar iste. ama bir zaman sonra bilinen kazanir.
bazen bunu sevilen kendi elleriyle yapar. oyle bir yapar ki; sevme nedenlerinin arkasina artik istesende siginamazsin. sadece vazgecmek zorunda kalirsin. kendi elleriyle kendini yikar kisaca. aslinda boylesi cok sizlatir, nefes keser dogrudur ama kesin sonuc odaklidir. sonrasinda da yollar ayrilir, kendi dunyasinin yalnizligina doner herkes.

hem bazen vazgecisler kazanimdir sozluk. ici acitsa da aslinda bir zaferdir. buyumeye giden zaferlerden...

yanılmıyorsam kadıköy'de bir duvar yazisinda okumustum.

"herkesin eeh senle mi ugrasacagim, s...erim dedigi bir nokta vardır"

iste bakın eşik bu, bunu soylediginiz, aklinizdan gecirdiginiz an o esigi gecmis oluyorsunuz, dilerim kisa zamanda söylersiniz.

ben bir şeyleri çözmek için, kendi içimde onu aklamak için, kafamın içinde sayısız şeyin muhasebesini yaparken onun kılını bile kıpırdatmayışını izlerken vazgeçmiştim. mantık ile kalbin savaşında bir aptal gibi davranıp mantığınızı susturursanız şayet, her daim yenilmeye ve acı çekmeye mahkum oluyorsunuz. gelmek isteyen, düzeltmek isteyen bir şekilde yolunu buluyor. kimseyi kendinizden fazla sevmeyin, kimse için gururunuzdan ödün vermeyin. gerektiğinde gitmeyi bilin. insanlar dünyanız değil, galaksinizde bir gezegen olsun sadece.

bazen burnunun ucuna kadar gelen sabır göstergesidir.
en sinir olduğun anda bile son dakika vazgeçtiğin eşiktir.
zordur ve can acıtır.