söylemek isteyip söyleyemediğiniz sözler

bu gece söylemek istediklerini sessizliğe emanet edenlerin olsun

benimki budur ;

hihihi.

başlığı görünce hemen uzun süredir düşündüğüm bir öneriyi paylaşmak için bir heves klavyeye sarıldığım lakin ki o kadar çok gerçek dert yazılmış ki bir parça utandığım sözlerdir. ama yine de bu beni müthiş teklifimi burada paylaşmaktan geri bırakamadı, çünkü derdin büyüğü küçüğü olmaz temel prensibimdir.

efendim benim teklifim şudur ki: "geri zekalılara", geri zekalı denmesi hakaret suçunu oluşturan bir eylem olmaktan çıkarılmalıdır, bir tespit olarak kabul görmelidir. geri zekalılara geri zekalı deyip yolumuza devam etmeli, içimize atmamalı ve daha önemlisi muhatabı da kendi durumu hakkındaki fikirlerimizden mahrum bırakmamalıyız. hatta bunun bir insanlık görevi olduğunu düşünebiliriz :) tamam tamam o kadar da değil. istemeyen demesin tabii.

bir erkek olarak benim de insan olduğumu, duygularımın olduğunu, yer yer kırılabildiğimi, üzülebildiğimi etrafımdaki kimseye söyleyemiyorum. ben söylemedim, anlayan da olmadı. böylece benden bir ağaç yarattı bu hayat. dışı sert kabuklu ama içinde can olan...

çünkü bu tarz durumları ben hep içime attım. insanlar da kimseye şikayetlenmediğim için “ne olursa olsun ona bir şey olmaz” dediler. onlar öyle dedikçe bu durum üzerimde baskı oluşturdu. ben de yıkılmaz olduğumu göstermek için, güçlü durabilmek, güçlü kalabilmek için her ne koşulda olursam olayım kimseye hiç bir sorunumu anlatmadım. kimseden bir yardım beklemedim, istemedim. böylece bir yandan da “gamsız” ilan edildim.

sonunda ne oldu? hala geceleri uykularımdan uyanmama sebep olan, içimde çok derin bir acı olarak kalan bir anımı anlatmak istiyorum.

herkes üzüntüden perişanken bana, en yakın arkadaşımın, çocukluk arkadaşımın, tek sırdaşım ve ebedi dostumun naaşını, onun o soğuk kefene sarılı bedenini kabire yatırmak düştü.

kardeşim kadar severdim, öyle üzgündüm ki aslında ayaklarım taşımıyordu bedenimi, bırak orada o cenaze alanında olmayı öldüğünü bile kabullenemiyordum... içim kan ağlıyordu ama kendimi öylesine baskılamışım ki ağlayamıyordum. o an geldiğinde herkes resmen birbirine bakıyordu, ailesi dahil. biri bunu yapmalıydı.

o kişi de duygularını açık açık anlatamadığı için, her zaman sert ve sağlam durması gerektiğini sanan ve bu yüzden herkesin “neredeyse duygusuz” olarak tanıdığı bendim.

bizim gibi insanların mutsuz olmaya, şikayet etmeye, naz yapmaya, hasta olmaya, yorulmaya, üzülmeye hakkı yoktur. herkes her duyguyu dolu dolu yaşarken bizim gibiler hep o ağaç gibi gölgesine sığınılan kişiler olarak kalacağız.

bugün sana ne kadar sarılmak istediğimi bilseydin, sarılmadığın için kendinden utanırdın.

çok sevdiğin birine küçük bir sebepten kırılıp aramız bozulur diye bunu söyleyememek

içimizde biriktikçe aslında bizi yorar bu sözler

bebeğiniz güzel değil.

kendini çok önemli sanıyorsun ama aslında hiçbir şey değilsin.

ne biliyorsun da ne konuşuyorsun g*t demek isterdim

seni aslında hiç sevmiyorum karaktersiz köstebeğin tekisin ama 8 saat beraber çalışmak zorunda olduğumuz için iş ahlakı gereği ağzını burnunu kırmıyorum

karşınızdaki cahillikte ısrar eden biriyse, ''seninle sohbete dayanamıyorum, lütfen artık konuşmayalım'' diyememek.

söyleneceği durumda bile anlamı olmayan sözlerdir. artık yolun sonuna gelmişsinizdir ve bilirsiniz ki söylenecek tek bir söze bile değmez. bazen susarak gitmek daha doğru bir tercihtir. bu sebeple kendi adıma şunu söyleyebilirim ki "bir şeyden çok eminim, kendimi üzdüğüm kadar kimseyi üzmedim hayatta."

çok yorgunum ben diyemiyorum mesela.
tüm kırgınlıklarımı, mutsuzluklarımı içimde yaşıyorum güçsüz görünmemek adına.
bu beni fazlası ile hırpalıyor ve yoruyor diyemiyorum da, iyiymişim gibi davranıyorum.
ama değilim diyemiyorum.
atamıyorum yaşadığım şeyin kırgınlığını üzerimden diyemiyorum da, geçti diyorum tebessümle.
bunu yapmak beni daha fazla yoruyor oysa ki. ama yoruldum dersem yenilirim zannediyorum.

kadınları damızlık olarak gören erkeklere,

25 yıldır küfretmemek için verdiğim savaşı sizin yüzünüzden kaybetmek üzereyim. ben kaybetmekten gocunmam lakin kaybedersem siz de gün yüzü göremezsiniz. "kadın doğurmayacaksa kim doğuracak?"mış. sık dişini kendin doğur.

tanrı beni yaratırken, -farz-ı misal- beni de tüm insanlar gibi parçalara ayırmış. birini annem, diğerini babam, birkaç tanesini de kendim bulup saklamışım. kayıp parçalarımdan birine ayağın takılmış, tutup cebine koymuşsun.

bana hep cebin delikmiş ve oradan düşecekmişim gibi geliyor.

keşke sözlükte küfür yasak olmasa. neyse gitmek fiilini içeren sinkaflı küfürdür işte. zamanında keşke söyleseydim dediklerimin yarısı bu küfürdür.

söyleyemediğim gibi, buraya da yazamayacağım sözlerdir.

söylemenin çok istenildiği halde muhattap kanalında bir anlam ifade etmeyeceği anlaşıldığında vazgeçilen, kendini söylemek, anlatmak için yormanın beyhude olduğu farkedilen sözlerdir.
sözlük çok sigara yaktırdın bana bu akşam.

ısrar edene,
ısrar etme demek istemem.
sevmiyorum ısrar.