söylemek isteyip söyleyemediğiniz sözler

önceden bir tek kilometreleri bilirdim. yaş arttıkça anlıyor insan bazı şeylerin farkını.
sözleridir efenim. insanınları birbirine uzaklaştıran da düşüren de sözleridir.
konuşmak için nasıl ağzını kullanıyorsan öncesinde de beynini kullanıp düşüneceksin; "acaba bu söylediğimle aramıza kanyonlar açar mıyım?" veyahut "aramız diyebileceğim bi yakınlık kalır mı?" diye.

o kadar çok ki!

o kadar çok ki.

t: anlaşılmayacağını biliyor olmaktan kaynaklanır.

buradan almanya'ya yol olur...

seni özlüyorum. her zerrem ile seni özlüyorum. bizi bu hale getirdiğin için beni bu hale getirdiğin için üzgünüm ama gel desen yine gelirim çünkü bende karakter bırakmadın, bende gurur bırakmadın. kendime olan saygım artık yok denecek kadar az ama bu son olanlar senin için verdiğim savaşın son kırıntısıydı. her şey çok daha güzel olabilirdi. her seferinde sustum bilmediğimden ya da aptallığımdan değil seni kaybetmemek için sustum ama sen suskunluğumu kullandın beni yıllardır ilmek ilmek inşa ettiğim beni yerle bir ettin. tekrar toparlarım ama bu çok zaman alır biliyorum. ben bu gün hayatımın en zor sınavını verdim sen bunun farkına varamayacak kadar kördün. beni bu hale getirdiğin için bile üzgün değilim, çünkü seni hala seviyorum çünkü sana hala aşığım.

söylenmek istendiği hâlde birtakım gerekçelerden ötürü ilgili kişiye söylenemediğinden kişinin içinde ukte olarak kalan, yaralar açabilen veyahut kişiye acı veren sözlerdir. benim için bu sözler genelde "neden?" sorusuyla başlar, devamı kişi ve duruma göre değişiklik gösterir.

her ne kadar yokluğuna alışmış olsam da sesini duyma isteğim hiç bitmiyor. bazen o hiç olmadı diyorum kendi kendime. neden diye defalarca soruyorum, cevapsız sorularım birikiyor. olmayışın canımı yakıyor. beni sevmiyor oluşunu kabullenemiyorum.

söyleyemediklerimin hepsi genelde kendime. kabullenmeyi reddettiğim şeyler var ve bunları görmemezlikten gelmeyi tercih ediyorum ama neyin ne olduğunun gayet bilincindeyim. 2 haftadır psikolog randevumu da erteliyorum mesela. kaçacak yerim olmuyor mecbur çat çat yüzleşiyorum çünkü kendimle orada.

neyse kendime ayıp olmasın gece gece, yine susayım ben.

ben catır catır soyluyorum valla.
ben asla bir erkek bana sunu alsın, bunu yapsın demedim.
ben rahat edemiyorum kimsenin parasıyla.
belli bir birikimi olan, belli bir egitimi olan, bireyselligini ve ozgurlugunu kazanmıs hanımlarız cok sukur.
en sevdigim soz: kopekler gibi calısıyorum, kraliceler gibi harcıyorum.
bir adama "askım bu elbiseyi cok begendim, alır mısın bana?" diye agız bukmektense calısır, kazanır, istedigim elbiseyi kendim alırım.
aclıktan olecegimi bilsem hicbirinizden bir kurus almam.
bu kadın, para, erkek, iban muhabbetlerinizden tiskiniyorum.
tesekkurler.

dilimin ucundadır

yazmada sorun olmayacağını düşündüğümüz sözlerdir. örnek: çok tatlısın yine ve uzun uzun sohbetler etmek; sesini duymak çok iyi geliyor.

vur banaaaa vur vur vur. evet.

(bkz: içinde fırtınalar kopmak)

şu köşe yaz köşesi, şu köşe kış köşesi, ortadaki su şişesi.

asla söyleyemiyorum.

“seni özledim.”
hayatımda olmayan ve olması mümkün olmayan insanlara içimden diyebiliyorum sadece.

cümle içinde kullanmadım hiçbirini o günü heyecanla bekliyorum
katafalk kumanya ehvenişer tağşiş camekan kavuk ankakuşu

söylenemediği için içimizde volkanik patlamaya, uykusuzluğa ya da burukluğa sebep olan sözlerdir. benimkiler genelde kendi kendime konuşmama neden oluyor.