sözlük yazarlarının bugün hissettikleri

uykusuzluk.
eve gidip güzelce yemeğimi yedikten sonra sevdiceğimin kucağında film izlerken uyuklamak istiyorum sözlük, çok mu şey istiyorum ha?

hani herkes bahar güneşinin tadını çıkarır ya, sen de oturmuş ders çalışmak zorundasındır. heehh, tam da o his işte.

anlamsız tartışmalardan, kavgalardan bıkmış hissediyorum. damdan düşer gibi insanların hayatına girdikleri gibi çıkabilmeyi de öğrense herkes keşke.

deniz kenarında bulunan şehirlerde yaşayan insanlara hep özenmişimdir. canınız istediğinde bir sahile inmek, orada öylece oturmak... hep aşırı lüks, büyük ve zengin işi gelmiştir. belki de bu yüzden üniversiteyi hep şehir dışında, denizi olan bir şehirde okumak istedim ama olmadı.

üniversitede istanbul'dan gelen bir arkadaşım "hafta sonunda büyükada'ya gidip yüzmeyi özledim." demişti. içim cız etmişti o öyle diyince. o tadını biliyordu da özlüyordu, benim öyle bir güne dair en ufak fikrim yoktu. ben hiç "evden çıkıp denize girip geldim" duygusunu yaşamadım ama yaşamayı hep istedim. sokağının bir ucu denize, bir ucu otobüs durağına çıkan bir evde sanırım hiç bir zaman yaşayamayacağım. kabullenmek istemiyorum bunu. sanki kabullensem tüm hayallerim elimden alınacakmış gibi, tamamı...

bundan 15 yıl önce bazen sırf canım istedi diye karşı kaldırımdaki evime gitmezdim okuldan. tüm öğrenciler, öğretmenler, görevliler gider, bir tek ben kalırdım o kocaman bahçede. bazen güvenlik görevlisi beni fark etmez, kapıyı kilitlerdi üzerime. okulun duvarına tırmanırken çoraplarımı yırtar, evde annem kızmasın diye hemen dikmeye çalışırdım.

o bahçede geçirdiğim yarım saat o kadar iyi gelirdi ki bana... bambaşka bir şehirde, bambaşka bir coğrafyada kocaman bir günü geze geze geçirmişim gibi hissederdim. lisede de benzer bir şekilde okulla ev arasındaki parkta oturur bomboş boşluğa bakardım. tek başıma. o da iyi gelirdi ama hiçbiri ilkokulun bahçesi kadar mutlu etmezdi beni. #647634 girdiyi görünce aklıma geldi. adam hayattaki en büyük hayalimi yaşıyor, ben ise yalnızca bunu hayal edip buraya yazıyorum.

abi çok kötü ya. bebeği kartal tarafından çalınmış fatma girik gibiyim.

hani böyle burhan çaçan'ın, liseli vardı ya ah o liseli, kısacık etekli dar elbiseli şarkısındaki liseli aşkımız hepimizin olmuştur.

sanki böyle, kız lisesinin kapısının tam karşısındaki duvara çömmüşüm de, hatunun çıkmasını bekliyorum, sigaram elimden öte düşüyor, ördek yürüyüşüyle sigarayı alıp geri duvara yaslanıyorum. böyle varoş bir görüntü yani...

kız çıkıyor böyle, aha kalbim güm güm... fakat o da ne, kravatı bağrına kadar bollaştırmış, gömleğinin bir tarafı dışarıda bir tarafı içeride, ibrahim tatlıses stlilli ve kılıklı bir züppe geliyor, kız bunu öpüyor, çocuk tam keko, kızda da vizyon yokmuş bunu anlıyorum.

sonra derdimden meylere düşüyorum... meyhanede soruyorlar, abi diyorlar çok mu sevdin? lan yok diyorum, kız ali koç'tan beter, vizyonsuz çıktı. buna üzülüyorum. allah korumuş az kalsın onla sevgili olacaktık diyorum. abi diyorlar verilmiş sadakan varmış diyorlar.

işte böyle hissediyorum.

fazlalık gibi

izin günüm... 24 saatini esrik ve müzikle geçirmek istiyorum. çoktan başladık bile.

dünden daha kötü, yarından daha iyiyim.

mart ayını yalnız geçiren kedi gibiyim.

üzgünüm. bu kelimenin ötesine bir şey geçer mi bilmiyorum...

tek rakamla amorti kazanmış gibi.

çok umutluyum.

yarın bolu'ya gitcem evet.

dereotlu haydari gibiyim

açım ulen aç.

uykusuz

üniversitede yım ve derler çok yoğun. üstelik sınavlarım açıklaması onun stresini yaşıyorum. ama yine de mutluyum.

sahibe seher’in ağına düşmüş ilkkan gibiyim. kölelik yevmiyesi alacağımı düşünürken borçlu çıkmış gibi hissediyorum.

migdemi usuttum sanirim ne iyi ne kötü ... spora gideyim de kendime geleyim bari. o derece ruh hali :d

mutsuzum, çok üzgünüm ve biraz da pişmanım.