sözlük yazarlarının bugün hissettikleri

tatilim bitmek üzere olduğu için panik ve dehşet içerisindeyim. ama bu gece güzel bir organizasyona katılacağım için de heyecanlı ve mutluyum.
bir de boynum ağırıyor.

mutsuz. şaşkın. depresif. ajite.

mutlu huzurlu neşeli

boşluk, hüzün. saatlerce tavanı izleyebilecek kıvamdayım ama lanet olası gün güneşli... keşke dark mode özelliği gelse

pişmanlık. bazı yenilgileri kabul etmemek için çok çaba gösterip onlarca hata yaptığımı fark ediyorum son günlerde. kendimi ve ruhumu harcadığını ve yorduğunu fark ediyorum. belki geçmişe dönemeyeceğim ama geleceğimi daha farklı inşa edeceğim kesin.

yok gibiyim ölsem tabutumu taşıyacak 4 kişi çıkmaz telefonumu geçen ay tamire gönderdim yaklaşık 10 gün tamirde kaldı geldiğinde ne bir allahın kulundan mesaj gelmişti nede arama ha sadece yalnızlık değil bu farklı bir durum yalnız olursun ama ailen seni takar beni onlar bile görmüyor artık sözlük gerçekten çok boş hissediyorum kafama sıksam arkamdan belki birkaç kişi timsah gözyaşı döker o kadar

bir hayaletin canlanmış hali gibiyim

hem galatasaray hem konya kaybetti. gün boyu da baş ağrısı çektim. daha kötü bir pazar geçirmemiştim son zamanlarda. kısaca berbat hissettim.

bir boşluk hissi ve biraz küskünlük. ertelenen işlerin vicdani yükü. keşke biraz daha kalabalıklar içinde olsaydım düşüncesi ve ince bir hüzün.

gün boyu evden hiç çıkmadım, kendimi bir bitki gibi hissediyorum ama saksı da değilim.

bir şeylerin yavaş yavaş düzelmeye başladığını hisseder gibiyim. belki de yanılıyorum, bilmiyorum.

yalnız ve çaresiz hissediyorum. okuduğum şehirde pek arkadaşım yok. otobüs fiyatları nedeniyle de ne vizelerden sonra ne de bayramda ailemin yanına, memleketime gidemeyeceğim. gerçekten çok koyuyor. kardeşimi çok özledim. hiçbir zaman aile kuzusu olmadım fakat buradaki yalnızlığım kötü hissetmeme neden oluyor. köyümü bile çok özledim ya. inanılmaz gerçekten.

haftalardır aşamadigim anlık gelen üzüntü durumunu tekrar tekrar yaşıyorum

bakıyorum iyiyim mutlu gibiyim ama içerideki ben diyor ki sanki çaresiz ve çıkmaz bir sokaktayım ve herşeye geç kalmışım bok gibiyim

gülseren hanımın numarası lazım galiba bana kafa gidik

iğrenç bir gün. hiçbir şey yolunda gitmiyor. saat sabah 8’den öğlen 1’e kadar muayene için bekledim, olamadım. sonra özel hastaneye gittim alçıyı çıkarttırmak için, çatlak büyümüş üç hafta daha kalması gerekiyomuş alçının. 700 lira verdim. 700. yedi yüz.

dün, ondan önceki gün ve ondan önceki günden önceki 5 yıl gibi hissediyorum.

lise yollarımın önünden geçiyorum yani yılların

mutsuz solgun sıkılmış. adeta elim ayağım kırılmış gibi.

bunu tanımlayamıyorum. derin bir ferahlama, iç rahatlığı, ağır bir yorgunluk, boyun sırt ağrısı hissediyorum. bağıra bağıra şarkı söylemeye halim yok ama kalbimde kazanmanın verdiği bir yüce eminlik var. çok uzun zamandır şükrederek geçiştiriyorum meselelerin ışıklı taraflarını. şımarmıyorum. ama düşündükçe gözlerim falan doluyor. nasıl bu kadar iyiye gidebiliyor, nerden bulmuşum bunca şeyi yapacak gücü, inancı bilmiyorum. yıllar geçmiş. "bitmez, mümkün değil" falan dediğim meseleler patır patır çözülüyor. yukarıdakiyle arayı düzelttim. çalışma sistemini anladım. birbirimizi bağışladık. yeniden sevmeyi öğrendik. çok uzun yıllardır sürekli iyiye giden bir şeyler var; bu beni onları korumak için keskinleştiriyor ama aynı zamanda kontrol etme manyaklığımı, mükemmelliyetçiliğimi ve küstahlığımı azalttı olup bitenleri görmek. hayatın aklımdan daha büyük olduğunu anladığımdan beri rahatım. şöyle soruyorum; "bu meseleyi çözmek için elinden gelen bir şey var mı?" varsa yapıyorum yoksa endişelenmiyorum. gittikçe daha çok seviyorum kendimi. gerçekten bazen elimi kolumu öpüyorum. yanağımdan makas alıyorum. yorgun bir demokratım. yorgun ama mutlu. yatağımdayım şuan. bu yatakta çok kötü geceler de geçirdim. "yol ayrımı" demiştim, hiç bu kadar net görülmemişti mesafe. geçmiş resmen somut bir halde orada, arkada, biz buz dağı. kesinlikle yazların ülkesine gidiyorum ve hayır cehennem değil orası.