sözlük yazarlarının bugün hissettikleri

sanki çocukmuşumda en sevdiğim oyuncağı misafir çocuğu kırmış gibi…oyuncağı alsam eskisi gibi değil
çocuğu hırpalasam küfür etsem yüzüne dümdük yine olmaz eee missafirdir sonuçta

işsizim, param yok, gözlerim acıyana kadar dizi,film izliyorum, kitap okuyorum, iki üç şiir dizisi görünce aa ne güzel yazmıslar diyorum,yürüyorum, sigara içiyorum ve kapanış.

#israil içimdeki çocuğu öldürmese bari#
dünya bir vahşetle karşı karşıya, hayatı kaybedilen onlarca insanın görüntüsü gözümün önünden bir saniye gitmiyor. arkada kalan çocuk çığlıkları, ailelerin feryatları, babaların çocuklarının mezarlarının yanında oturup ağlayışları... insan olmak değil mesele insan kalabilmekte. vicdanların yitirildiği, kalplerin pas tuttuğu israil, allah'ın laneti üzerine olsun*

sümüksüz grip icat edilsin.

bütün kötülüklere rağmen hayatı yaşamaya çalışırken bir hevesle alınıp sonra vazgeçilen güzel bir yavruya yuva buldum ve evden kaçtığı belli olan bir kediye sahip çıktım.bir süre misafirim olacak.

tarif edilemez bir his bu biraz eksiğim sanki ya da fazlayım bilmiyorum.

bugünlerde hayattan tam bir "diyalektik çorbası" tadı alıyorum.

yaprak döker bir yanımız
bir yanımız bahar bahçe

kime nereye nasıl şikayet etmem lazım bilmiyorum o yüzden buraya yazıcam.

iki gün önce artık çizme giymeye başladım ve ilk gün o kadar çok ayağımın arkasına vurduki ayakkabı şu 2 gündür o kadar yürüyemiyorum ve canım acıyor ki ve kan revan ettiki acıdan ağlıyorum ya ağlıyorum , benim canım o kadar tatlı değildirki birde hani artık çıldırma noktasına geldim ,sinirlerim bozuldu.

iç güvesinden hallice şükür

kötüyüm sözlük. kolum dalım tutmuyor, öksürürken ciğerim çıkacak gibi oluyor. kamyonla ilaç içiyorum bana mısın demiyor valla.

memelerinizi koparırım kendinize gelin. sısıısısıs

sorrow, agony, misery.
hastalıktan geberdigim için yattim yattım durdum. kabuslar gördüm, sonra bir ara kapı çaldı uyandım ne oluyor dedim kendi kendime, öyle kendimden geçmişim kendi evimde odanın yolunu karıştırdım, 4 saniye kadar nerede olduğumu unuttum, -güzel aklım da gidiyor artık- diye içimden geçirdim,sonra ışıkları açmadan kaymış eşgalimle kapıya gittim, üst komşum gonzales arif gelmiş bir elinde karton bardak öteki elinde sigarası bana sırıtıyor, -sen mi çaldın kapıyı?- diye sordum.
gonzales arif sigarasindan bir fırt daha çekip hastalıktan etrafa gama ışığı yayan radyoaktif evime doğru üfürdü arif i severim ama bu konularda biraz duyarsız ve kafası az çalışıyor. derken " evet abi, makarna yapiyodum da yağ var mı" dedi.
"var arif dur vereyim, kusura bakma geç açtım geçmeyen hastalığım var yatıyordum" dedim.
gonzales arif yine bir fırt çekip hee abi sen sabahları mi çalışıyordun dedi, ben gonzales arif in saçma salak sorusuna ondan daha saçma salak bir geri dönüş yaptım sanki iki skyrim npc si konuşuyor gibi"bitmeyen hastalığım var yatıyordum" dedim tekrar.
arif sorgulamadi yine bir heee sesi çıkardı.
baktım ki arif in geri duracağı yok çünkü sebebini anlamadığım şekilde her geldiğinde evin içine hücum edip aramızda hiç bir buffer zone olmadan evime gözleriyle tecavüz etmeye bayılıyor, dedim speedy dur sen şu kapıyı biraz iteyim heee olur dedi.
yağını getirdiği karton çay bardağına koydum baktım benim yağ da bitiyor, kuzenden borç aldığım para da suyunu çekiyor, iş de yok, bu düşünceler hücum ederken aklıma arif geldi, dönüp yağını verirken arif in umarsız hiç bir yaşam belirtisi olmayan sırıtmasinda sebepsiz yere bir huzur buldum, kapıyı kapadım ayağımı sürüye sürüye karanlık inime yatmaya doğru giderken machina bu sanırım son paşam tek başına ölüp gideceksin burda böyle yalnız başına. en son da polis evine girince de gonzales arif cesedine bakarak bir sigara yakar diye düşünerek tekrar uykuya daldım. uyudum uyudum uyudum...

çok şükür vicdanım rahat.

çocukluğumu çok özledim! bir ekmek arasında yenen zeytinin tadını, yarının dünden daha aydınlık olduğunu düşündüğüm o süt gibi bembeyaz zamanları. özlem hep içimizdeydi bizim, şimdi tutup kollarından sarılamayacak kadar uzak. ve tek umudumuz, özlemin yerini hasretin almaması duası...

bir şiir yazacak kadar çaresizim!
(bugün ablamın kanser olduğunu öğrendim...)
.
.
.
.
.

hiç söylemedi ama ayakları üşüyormuş gibi geldi. yorgun ve üşümüş ayaklarını sıcak tutacak, içi tüylü, yerden biraz yüksekçe, duman renginde rahat bir çift terlik ne iyi olur, ısınır ayakları diye düşündüm. onlarcasının içinden en güzelini seçtim, gönderdim. iki gündür heyecan içindeydim... paketi aldığında heyecanlı ve titrek elleriyle telaşla açtığında şaşkın şaşkın tebessüm edecek, telefona sarılacak, sesi bir türlü çıkmayacaktı; sadece kesik kesik nefesini duyacaktım.

mng rezil bir şirketsin. senin yüzünden... neyse!..

büsbütün yorgunluk, bunu yazarken bile zorlandım.

yarın ki sınav için 50 puanlık sorunun cevabını veren hoca için dua ederken cevabın 2 sayfalık olması şoku ve yıkılış ve son.

sırtımda karacanın tüm bıçak setleri var gibi hissediyorum sanırım biraz kahpelik yaptılar "biraz"

kıpır kıpır bir şeyler işte...

bir kadın sevmeye kalkıştım, kadın hem beton çıktı hem de hümor sahibi. kedinin yılanla oynadığı gibi oynuyor benimle. hoşuma da gidiyor. nnalet.

grip