tükenmişlik sendromu

vakit yok vakit. tükenmeye vakit yok.

iş hayatında aralıksız çalışmışsanız 40 yaşından sonra vuran sendrom. ama izin verilmez böyle sendromlara. yıkılmak yok.

ilkokula başladığım ilk gün hissettiğim.

ilk teneffüs zili çaldığında okul bitti zannedip sevine sevine eve gittiğimde annem boynumu bükerek geri götürmüştü beni. o okula dönüş yolunda nokta kadar siyah bir leke bulaşmıştı içime. şu an büyüklüğünü hesaplamaya dört işlemim yetmez. *

tükenmişlik sendromu sadece insanlara has değildir; şehirler ve ülkeler de bu sendromu yaşayabilir. örneğin şehir olarak urfa, ülke olarak ise türkiye şu anda bu sendromu yaşamaktadır.

sanırım bu aralar içinde bulunduğum durum. yapmam gereken çok şey var ama hiçbirini yapmaya dermanım yok. yapabileceğim şeyler sadece; boş boş tavana bakmak, ağlamak, uyumak ve sonrasında tekrar aynı döngüyü takip etmek, gibi geliyor. enerjim başka bir şeye yetmeyecekmiş gibi...

her insanın ara ara yaşadığı doğal bir şey.önemli olan o ruh haline kendini kaptıröamak

şimdi de bu moda oldu.
kolay yoldan para kazanmaya çalışıp kazanamayan herkes tükendim diyor. kimse de zora gelemiyor artık, sanırsın kraliyet ailesi mensubu.

olaya bir de şu açıdan bakalım: zumrudu anka kuşu (simurg) aslında bir nevi sürekli tükenmişlik sendromuna yakalanan bir kuştur. hatta muhtemelen kronik derecede bir tükenmişlik sendromuna kapılmış bir kuştu zavallı. şimdi tükenmek, ölmek ve bitmek ile eşdeğer sayılabilecekse eger bu kuş sürekli tükeniyordu (ölüyordu) ki tek bir farkla: küllerinden yeniden doğarak.

hepimiz tükenebiliriz. fakat bitip tükendikten sonra yeniden farkli bir "kendilik halimiz" ile eski acı tecrübe küllerimizden yeniden doğarız ve böylece yeniden hayata atılırız.

geçen izlediğim psikoloji içerikli video sonucu sahip olduğumu öğrendiğim vaka. genelde çevremi neşeli tutmaya gayret ederim. derdimi açamam. enerji sömürücü olmayı hiç istemiyorum. pozitif hava vermeliyim. ama
gel de içe bak bir de. leşşşş.... evet o palyanço be... yok yok o değilim ben

meryem üzerli'nin ülkemizde farkındalığa sebep olan hastalığı.

meryem uzerli'ler tükenebilir ancak biz yarın işe gitmeye, sürekli çalışmaya mecburuz sayın emekçiler

daha dün haftalık arkadaş görüşmesinde kendim için dile getirdiğim durum.

bittik be sözlük, hiçtik, hiçbir şey olduk, yolun sonu da aynı yere çıkıyor.

elinize, ayağınıza bir ton demir bağlamışlar da yer çekimi de "ben hallederim" dermişcesine sizi yere gömer. hayal kuramaz, rüya göremez, serotinin hormonunu kızılay'a bağışlamış gibi hissedersiniz. muhtemelen en fazla kurduğunuz cümle "ölsek de bi bitse"dir. çaresizlik bir durum değil sizin gerçeğinizdir. çoğu kişi tarafından "umutsuz vaka" olarak adlandırılıp kenara atılırsınız.*

size bir tavsiye vereyim. eğer bu hissi yaşamaya başladıysanız ve kendi ayakları üzerinde durabilen bir bireyseniz derhal ortamınızı değiştirin. şehrinizi, işinizi ya da sizi her ne zorluyorsa uzaklaşın oradan. deneyimlerinizi kullanıp kendinize ucu açık yeni bir macera yaratın. bir yerlerde sıfırdan başlayın demiyorum, yeni bir yerde deneyimlerinizle, kaldığınız yerden devam edin. belki yükselirsiniz bile.

kendi ayakları üzerinde duramayan, imkanı olmayan ya da henüz hazır hissetmeyen bireyler ise hiç bilmedikleri bir konuda eğitim alma yolunu seçebilir. yeni insanlarla tanışmak, yeni bir şeyler ile uğraşmak inanın bana çok iyi gelecektir. ücretli / ücretsiz bir çok kurs var. katılın, odaklanın, sosyalleşin, öğrenin. belki hem daha kötüye gitmeden durumu kontrol altına alırsınız hem de geleceğinizi şekillendirmeye bir yerden başlamış olursunuz.

unutmayın, bu tarz basit gibi görünen durumlarda, sizi o duruma düşüren her ne ise ondan uzaklaşmadığınız ya da düzelmesi için çaba göstermediğiniz her gün, bu berbat durum sizi daha da içeri çekecektir. (bazı diğer psikolojik rahatsızlıkları tetikleme durumu da var.)

not: tabi ki bir uzmandan da destek alınız. ben burada kendi yaşadıklarım üzerinden bana zamanında iyi gelen şeyleri belki bir yazar arkadaşımın işine yarar diye paylaşmak istedim.

sanırım bu sendromdayım bu aralar.

zengin sendromu.

çok kez girdim çıktım ama sonuç değişmedi sjsjsj

kendimle bile baş başa mutluyken, kendimden kaçar hale geldim.

kişinin yaşı 25.
18 yaşına kadar ailesinden harçlık almış.
gidip üniversite okumuş.
gelmiş iki sıkılmış neymiş tükenmişlik sendromu.

dünyanın % kaçını gezdin?
o muhteşem mutfakların kaç tanesine hakimsin?
ne ürettin?
neyin tükenmişliği bu tatlım?

"ben yandım.
kalbim kül oldu
eski bir kütüphane yangınında" *

bir zaman sonra her şeyin üstüne gelmeye başladığı dönemdir. yaptığın hiçbir şeyden zevk almazsın, mutlu olmazsın.. sadece yaşamak için nefes alırsın ve günlerin bu şekilde boş boş geçer.