yalnızlığın en çok dokunduğu an

bu aralar.

izlediğim güzel bir filmi, yeni keşfedip dinlerken büyük keyif aldığım bir şarkıyı ya da okuduğum bir kitabı tavsiye edecek birinin olmadığı anlar.

yalnızlık, camdan aşağı baktığında bir arada olanları görünce,
telefonun çalması için gözünü ayıramayınca,
en çok da sarılacak, sığınacak, gönlü paylaşacak biri olmayınca dokunur.

bazen birine sarılmak istersin ve dönüp bakarsın kimse yok.

gece vakti, evde kimsecikler yokken. baktığın bilgisayarı veya okuduğun kitabı kapatıp, bir kenara koyduktan sonra. balkona çöküp sokakların sessizliğini dinleyerek puronu çektiğin an...

the walking dead daha 2. bölüm. üzerlerine zombi kanı, parçaları sürüyorlar o sahne. anneme dedim bak bak ne yapıyorlar. bakmadı, bi daha dedim. bakmadı tekrar, ya bak bi dedim. bakmadı...bi daha demedim. o gün o sahne aklıma kazındı. üstümden bizon sürüsü geçti o akşam.

benim de ramazanda tek başıma iftar yaptığım zamandı.

kuş uçmaz, kervan geçmez bir yerdesin.
su olsan kimse içmez,
yol olsan kimse geçmez,
elin adamı ne anlar senden?
çıkarsın bir dağ başına,
bir ağaç bulursun tellersin
pullarsın gelin eylersin.
bir de bulutları görürsün,
bir de bulutları görürsün,
bir de bulutları görürsün.
köpürmüş gelen bulutları.
başka ne gelir elden?
çın çın ötüyor yüreğimin kökünde
şu dünyanın ıssızlığı.
tanrı kimsenin başına vermesin
böyle bir yalnızlığı!

yaşar kemal

birileriyle yapılabilecek bir aktivite bulursun ama birilerini bulamazsın ya heh işte o an

mutlu bir haber alırsın kimseyle paylaşamazsın ya , gecenin bir yarısı dertlenirsin , uyku tutmaz telefonu eline alırsın ve arayacak kimseyi bulamazsın ya.işte o anlar.

canıma yeten bir akşam geç saatte evden vurup kapıyı uzaklara kaçar gibi evimin ilerisindeki parka gidip bir banka oturmuştum. hava buz gibiydi ve saat de 12 yi geçmişti. parkta yalnızca büfe açıktı. ben oradaki bankta o karanlıkta büfenin ve etrafımdaki yaklaşık 6 7 köpeğin varlığıyla oturuyordum. üşüyordum fakat eve de dönmek istemiyordum. mum gibi o bankta kımıldamadan yarım saat boyunca etrafı izledim. bir süre sonra büfeci kapatıp gitmeye hazırlandıkça tedirginliğim artıyordu. etrafımda yalnızca köpekler kalmıştı. hiç biri bana yönelmiyor hepsi kendi halinde adeta parkın bekçiliğini yapıyordu. üşümekle korkmak arasında gidip geliyordum. o parkta o an yalnız olmadığımı hissettiren sadece o köpekler vardı. bi yarım saat daha durduktan sonra donmamak için yavaş yavaş hareketlenip eve geçmek amacıyla ayağa kalktım. köpekler benden işkillenip bana doğru havlamaya başladılar. sebebini anlayamadığım bir şekilde beni tehlike olarak görüyorlardı sanırsam. o parkta yalnızlığımı paylaştığım o köpekler üzerime üzerime hep birlikte havlayıp yürümeye başlamışlardı. adeta beni o parktan kovmuşlardı o akşam. hemen mahalle arasına koşup apartmanın içine girmiştim. işte o köpeklerden kaçtığım an, yalnızlığımın ve caresizliğimin en dokunduğu andır benim için.

ailen toplanmıştır ve sen başka yerdesindir. üstelik kendi isteğinle.
suçluluk verici bir yalnızlık fakat bunu yapmana neden olunması çok daha suçluluk barındırıyor.

okuduğun kitaplarda geçen seni derinden etkileyen cümleleri, çok etkilendiğin filmleri, şarkıları, olayları, manzaraları, , çok güldüğün videoları paylaşacak kimsen olmadığını hissettiğin an.

kusarken saçlarını arkadan kimsenin tutmadığı o an... saçlarını genel olarak arkadan tutan kimsenin olmaması...

en yakın arkadaşlarımın çiftler halinde buluşmalarında davet edilmemem

karanlık çökünce.

tek başına bir lokantada veyahut bir restoranda yemek yemek.
tabi her daim yanında biri olacak diye bir şey yok ama maalesef ki bir çok kişi de sürekli bu durum oluyor.

beyninini uyuşturacağın bir şey kalmadığı zaman.

yalnızlık değilde yanında sandığın insanların ihtiyacın olduğunda seni yalnız bırakmaları dokunuyor. o zaman yalnızlığı seni her an kendinle bırakabilecek sahte insanlara tercih ediyorsun.

yalnızlığınla mutlu olduğunu düşünürken birbiriyle vakit geçirirken daha çok mutluluğu tadan insanları gözünle gördüğün, kulağınla işittiğin zihninle algıladığın andır.