yalnızlığın en çok dokunduğu an

gurbette olup da derdini kimseye anlatamamaktır.

çocuğunu bırakacak biri olmadığında onu da alıp hastaneye gittiğinde ve sen rontgen çektirirken hemşireden bakmasını rica ettiğinde öyle yalnızsındır ki dokunsalar gözünden sel akar.

balkonda sigara içerken çektiğin sigaranın cızz sesini duymak.

beraber gideceğimizi düşündüğümüz konserin gününü beklerken yaşadığımız heyecanı düşünürken, bir baktım bileti bir gün tek gitmek için alıyorum tek bir bilet ve kendi başıma gitmek istediğim bir konser. küçük bir an tereddüt içinde kalıyorsun o olmadan ne anlamı var ki o olmadan neden gideyim elin gitmiyor bileti almaya. sonra bakıyorsun ne kadar zamanım kaldı ne olacak o güne bile tek parça ulaşabilecek miyim bunların bir cevabı yok. sorgulamayı kesiyor insan ama sanki sadece ben değil aldığım bilet bile yalnız kalmış bu üzüyor. normalde aşırı saçma olabilecek bir şey o an öyle canımı yakıyor ki elimde tek bir bilet bekliyorum neyi beklediğimi bende bilmiyorum.

ilk kez bir şeyi başardığın, heyecanla kendinle gurur duya duya anlatacak insan aradığın ve bulamadığın andır. kim olursa olsun her insan başarılarının takdir görmesini ister. kendine saklamak zorunda kalınca pek bir değeri de kalmaz artık yaptığı şeyin. yüzü asılır, bir kahve yapar ve hayatına devam eder.

en zor anını tek başına atlattığın, en güzel gününü, ilk heyecanı tek başına yaşadığın anlarda yalnızlık çok acıtır.

doğum gününde pastanı bir başına yemek.

yalnızlıktan asla şikayet etmem, kendimle olmaktan memnunumdur ama insan kendini anlamadığı anlarda biri olsa da ışık tutsa diye düşünmüyor değil.

kalabalık bir restoranda tek başına hızlı hızlı yemek yemektir. tüm masalardan bir gırgır şamata .. bir ben mi tek yiyom ya .. diyip lokmanın boğazına dizildiği yutmaya bardak bardak su içip birde suya para ödemek. kesinlikle çok yalnız bir an.. kimse bu kadar yalnız kalmasın.

davet edildiğin ama seni davet eden kişiden başka kimsenin tanımadığı ortama girip gözlerinin biçare tanıdık bir yüz aradığı ve bulamayınca bir köşeye geçip insanların birbiriyle olan samimiyetini izlemeye başladığın an.

hastane odası yalnızlığı diye bir sey var arkadaşlar.insan kendine acıyor.

bugün, saatte 60 km esen poyrazda, kozak toplarken hissettiğim şey. çamların uğultusu, soğuk, elektrik yok, tel çekmiyor, odunum yine bitti, kızlarım yanımda değil...

ruhen yalnız hissederken, kalabalık bir evde yasayıp, fiziken yalnız kalamamadığın zamanlardır.

hastalandığın an
birinin sana çorba içirmesini beklersin
ama kimse yoktur
ya aç aç yatarsın
ya da o hasta halde kalkar kendin yaparsın
annelerin kıymetini bilmek lazım.

düşünün müzik eşliğinde bir grup insanla beraber amansızca eğleniyorsunuz bir sahilde (ya da nereyi hayal ederseniz) . eğlence? ne garip bir kelime.. bana göre karanlıkta geceyi izlemektir. ( tabii sigara olmazsa olmazımdır. ) her neyse. sesten kulak zarınızın patlayacağını düşünürken dans eden insanlar çevrelemiştir sizi. belki de sevdiğiniz ya da sizi çok seven insanlar bunlar. işte yalnızlık; eğlenip gülen insanlar sizi çevrelerken, sizin onlara yabancı kalmanızdır. yeni doğan bir bebeğin etrafındakileri anlamaya çalışması gibi anlamsız bir o kadar da merakla bakmanızdır o insanlara. bir de o an içinizde garip bir keder, yüzünüzde derin bir hüzün oluşur. bu duruma aslında siz de şaşırırsınız. her şey yolunda neden böyle hissediyorum dersiniz. yalnızlık o kadar yoğun bir haldedir ki artık, üşüdüğünüz zaman üzerinize giydiğiniz bir hırka kadar somuttur .durum gittikçe garip bir hal almaya başlar, insanlar yalnızlığınızın kokusunu almıştır. siz daha kafanızdaki soruları, kalbinizde ki bu acıyı çözmeye çalışırken bir de yapmacık insanların neden böyle duruyorsun, bir sorun mu var? gibi gereksiz sorularına maruz kalırsınız. burdan sonra zaten tutuşan kalbinizde artık yangınlar vardır. söndürmeye çalışayım derken alevler her yere yayılır ve siz yalnızlık içinde yanarsınız. söndürmek için bir fırsat yoktur artık, gittikçe alışırsınız bu yangın yerine. öğrenirsiniz yalnızlığı. iyileşmek için zaman, en azından bu iyiliği yapabilirim kendime dersiniz. zamanın bi b*ka yaramadığınıda böylece öğrenir ve bir lütuf olarak görürsünüz yalnızlığı ve en önemlisi yanmayı.. hata yapıp yapmadığınızdan emin değilsinizdir yine de uğraşmazsınız iyileşmek için. sonuçta ölen bir beden nasıl tekrar yaşama dönmüyorsa biz de yandık arkadaşlar geriye ne kaldı ki iyileşmek için çabalayacağız. işte bunları düşündüğünüz her an yalnızlığın en çok koyduğu andır.

ramazan ayın da tek başına yapılan iftar..

zor bir günün ardından, moraliniz bozukken, yatağa uzanıp telefonu elinize aldığınızda yazıp dertleşecek kimsenizin olmadığını anladığınız andır.

arkadaşlarımın sevgililerine hediye, sürpriz hazırlarken onlara fikir verdiğim, yardım ettiğim andır. hep o gruplarda yalnız oturuyorum ve bu çok koyuyor bana. çünkü bu zamana kadar başkalarını düşündüğüm gibi kimse düşünmedi beni. kimse sürpriz yapmadı onlara hazırladığım gibi..

bihter ziyagil'in : "gözlerimin önünde birbirlerini seviyorlar" repliği canlanıyor zihnimde..

dün rüyamda pcr testimin sonucu pozitif geliyordu.
4 gözüm, kulağımla negatif sonuç bilgisi bekliyorum çok sevdiğim bir yakınımdan da onun etkisinde kaldım sanırım. uyandım. meeh dedim. sonra rutin sabah tavan bakışması seansımız esnasında korona olsan kim bakacak sana kızım dedim kendime. yeni sevgilin de gelmez. gelmek istese de sen kabul etmezsin. n'alakası var. dün bir, bugün iki.
öyle işte. sonra kalktım giyindim. işe geldim. dokundu geçti. tek derdimiz bu olsun.

canınız yandığında