yalnızlığın en çok dokunduğu an

sevmeyi özlediğiniz an. ancak sırf özlemekle de sevilecek birini bulmak hiç kolay değil. kendime bakıyorum, ben sevilmek istenecek biri miyim diye, o da yok. nereden baksan tutarsızlık...

doktorun sırtınıza sabah akşam günde iki krem reçete ettiği an.

beni teselli edecek güzel, yumuşacık bir sesi; direnme gücü veren onun sesini, duyamadığım ve ilelebet duyamayacağımı hatırladığım an...

insanın kendi kendine yetmesi sebebiyle dokunamadı. her şey bitti derken çıkagelen insan ihtimali de cabası.

mutluluğunuzu paylaşamadığınız an.

moralim bozukken konuşacak paylaşacak kimseyi bulamamak en çok kendimi yalnız hissettiğim andır

yalnızlıkta konfor bulduğun andır.

çünkü o an başkaları da olmadan kendini mutlu edebildiğinin farkına varır; başkaları için üzüldüğün, onlara çaba harcadığın her anın ne kadar boş olduğunun farkına varırsın.

sevincini ve kaygını paylaşamamak . ya da tek kelimeyle paylaşamamak . çok istediğin bir sey gerçekleştiğinde , bir hayalin , umudun , korkuyla beklediğin bir haber , bir hastalıktan kurtulduğunda tanimadigin bir insana bile sarılıp anlatasın geliyor bazen .

sabah kalktiginda gitmen gereken yere gitmek istemedgini yakinacak kimse vulamadigin zaman bence.

hiç yalnız kalmayacağını zannettiği eski günleri hatırlamak.

konuşmak istiyorsun, ama yoklar. ama yok.

birinin yokluğunu ona bir şey söylemek istediğimizde anlıyoruz.

bir gün okuldan çıktım hava aşırı güzel yağmur yağacak herkes koşarak gidiyor servise, eve. ben çimlere yatıp yağmurun yağmasını bekledim. o an hiç arkadaşımın olmadığını fark ettim. kötü bir insan mıyım bana sorarsanız hayır. farklı olduğum için mi bilmiyorum. insanlar arasında samimi ilişkiler göremiyorum. beni kendim olarak kabul eden bir arkadaş grubumun olmasını isterdim. ama olmadı. sözlerimi şu güzel cümlelerle bitireyim:
"sevgisiz seslerde çevren çiğ
uysan uzaklaşırsın kendi özünden
dirensen günün karanlık."

*

otelleri sevdim. kiralık odaları. terk edilmiş binaları. tavanı yüksek evleri... ben, misafir olmayı seçtim.

doğumgünüm kutlandıktan sonra yapayalnız odama gittiğim andır.

bütün kalabalıkların kapının dışında kaldığı o an.

neyseki daha 4 ay var.

kırık bir kalple evde ne yapacağını bilemeden oturduğun andır.

çok mutlu olduğunda, mutlu edici güzel bir haber aldığında, paylaşacak kimseyi bulamamak...

uzandığımda alamadığım şeyi bana acıyıp kimsenin alamayacak olması ve yerimden kalkıp onu alacak olduğum andır.

bu saatler.. çok acımasız oluyor....

yeni bir müzik türü, müzik, albüm ve s. bulduğunda paylaşa bilecek kimsenin olmaması. yalnızlık sadece kendine bir dost, sevgili, arkadaş edin(e)memek değildir, kalabalığın içinde yalnız kalmak da mümkündür. her kesin yanında olan birileri senin de ola bilir, ama eğer onlarla en iyi bildiğin şeyi paylaşamıyorsan, yalnızlık çekersin. nasıl ki, bazen ben çekerim. yeni bir kod yazdığımda kimseye gösteremiyorum, yeni bir teknik deneyimlediğimde birine söylemeye bazen çekinir oldum ki, beğenmezse ya, ya dalga geçerse vs. diye.

bir şeyleri her zaman istediğin gibi paylaşamadıklarının olmasıdır. zaten aynada kendine uzun süre bakan adam da bir şeylerin yalnızlığını çektiğini anlaya bilir, bu yüzden fazla dramatikleştirmemek gerekir. yalnızlığı yaşarken kendinden uzaklaşmamalı insan.

unutmak büyük nimet. ben unutamıyorum. birgün bitmek tükenmek bilmeyen yalnızlığımı bile unutmak istiyorum. 24 yaşım. geçen doğum günümde akşam üzeri 2 paket sigara aldım tek başıma çıktım yola kulağımda kulaklık hafif bir müzik cebeci den sıhhiyeye oradan bahçeliye yürüdüm durdum. yoruldum tabi. sonra kalabalık bir kafede soluklandım. tek başıma içtiğim sigaralar birbirini kovaladı. daldım düşünmeye. etrafımı seyretmeye. sonra yahu dedim bunca insan var bu dünyada oradan oraya koşturuyoruz nefes nefese kalıyoruz. bize kollarını sıkı sıkıya dolayacak bir parça huzur verecek biri yok mudur şu dünyada. meğer yokmuş. insan dediğin yalnız yaşayamaz ki. sevmek en önemlisi sevilmek önemsenmek ister. biz ne halt yedikte yalnızlıkla lanetlendik. nereye elimizi atsak kurutur olduk. kime seslensek bize sağır oldu. hani diyor ya erdal bakkal bana böyle bir bilgi verilmedi. anasını satim bana da verilmedi. verilseydi eğer bazı adımları atmaya daha doğrusu sonladırmaya olan korkumu yenerdim önce sonrada sonlandırdım...

abi mutlulugumuzu paylasinca nazar ediyolar uzuntumuzu soyleyince de bisey yapamiyolar. en azindan senin yanindayim der insan. yalnizken de uzuluyorum ama boyle daha beter. en cok dokundugu an iste burda basliyo. birilerinin olmasi ama ayni zamanda da olmamasi