yazarların hayal ettiği yaşam

hım, bir düşüneyim... insan yerine konduğum bir yer olabilir mesela. "hak" kelimesinin bir şey ifade ettiği. özgürlük, eşitlik, eğitim, eğlence gibi kavramların içinin boşaltılmadığı uzak bir diyar. ve burada kurulan bir hayat... kim bilir, belki bir gün.

huzur, mutluluk, zenginlik, lüks birde sevdiklerimle uzun sağlıklı bir yaşam.
-bazı dileklerin net bir şeklide dile getirilmesi gerekliymiş. bence bu yeterince net oldu.
--sence karma.

saanırım bu konuda şanslıyım .hayalimi yaşıyorum. allah bozmasın herşey yolunda. birde arab servisten çıksa değmeyin keyfime.

öncelikle buralardan çok uzaklara gitmeliyim
hayatımda beni hiçbir insanın bağlayamayacağı kadar uzaklara gitmeliyim
paraya bağlı olmadan yanımda sadece sevdiğim birkaç şey olmalı
belli bir yere bağlı kalmamalıyım
belkide dilini hiç bilmediğim beni hiç anlamayacak insanların yanına gitmeliyim
kuş gibi özgür olmalıyım
kafamda günlük yaşama dair hiç bir sorunum olmamalı
beni üzecek canımı sıkacak hiç bir insan olmamalı bir insana bağlanıp esir kalmamalıyım
kısa süreli güzel biten aşklar yaşamalıyım
gerek deniz gerekse çöl her yeri görmeliyim ormansa dibine kadar gezmeliyim

yaşamak isterim. sadece, insanca yaşamak.

edit büdüt: insanca yaşamak maalesef ''hayal'' oldu günümüz koşullarında.

sevdiğim kişiyle evlendiğim, güzel manzaralı bir evde yaşadığım, maaşı yüksek bir işte çalıştığım yaşamı hayal ediyorum.

dilerim ki bir gün gerçek olur.

hayal ettiğim hayatı yaşıyorum aslında. güzel bir iş, en az kendim kadar deli bir yol arkadaşı, bolca alkol ve papatya ile yarını düşünmeden anlık keyifler peşinde koşma. hayatı basit yaşamak gerekiyor. 10 sene fazla yaşayacağım diye en güzel çağlarımı boş geçiremem.

şehir şehir dolaşıp her gün başka bir şehirde imza günü düzenlemek. kitaplarını imzalatmak için uzunca kuyruk oluşturan okuyucularla sohbet etmek.

geçmiş hayallerim halen aklımda.
geleceğe dair isteklerim.
her ortasında bir yerde olurum heralde derdim.
hiç olamadım.
ama hiç oldu hayallerim..
yalanı yaşıyoruz şu hayatta.
kimin düşüyüz biz düşerken
elimizi tutan yokken
benliğim her birinize karışırken
hiçliğin tam ortasında duruyorum şimdi
hayallerim görülemeyecek kadar
ne uzak ne yakın..

bunu da şimdi yazdım. evet. hayat..
nerenin neresinde neredeyse...
hayallerim aklımda.
kimin duasıysa benim yaşamım..
hayallerim sadece baktığımda..
baktıgım yerde aklım.

birinci tanımdaki yazar yaşam hayal etmiyor, yaşam adıyor. önce bunu bir belirtmiş olalım.

bana gelecek olursak yurtiçi ve yurtdışı olarak ikiye ayrılıyor planlarım.
yurtdışı fırsatı yakalarsam, özellikle kanada'da yaşamayı çok istiyorum. veya fransa ingiltere amerika gibi yerlerde olabilir.

yurtiçinde kalacak olursam, 35-40 yaşlarıma kadar istanbulda çalışıp kazandığım her kuruşu yatırım yapıp kendime erken bir emeklilik sağlamak istiyorum. daha sonra çalışmayı bırakıp, sahil kasabasına yerleşeceğim. meyvem sebzem bahçemden olacak, yumurtam sütüm hayvanlarımdan olacak. zamanında yaptığım yatırımlar da aylık diğer masraflarımı karşılayacak kadar olsa yeter.

sabah erkenden kalkmışım, çivi gibi soğuk suya girip yarım saat yüzüp evime dönmüşüm. güzel bir kahvaltı sonrası verandamda uzanıyorum, kuşlar cıvıldıyor, güneş tepeye doğru tırmanıyor. en büyük derdim akşam eşimle birlikte yiyeceğim yemeğe karar vermek ya da böcek basan ağacımı kurtarmanın yollarını düşünmek olmalı.

huzur.

yaşadığın yere göre değişiyor
büyük şehirlerde yaşamayı isterdim. deniz kenarında oturup hava almak falan

önce hiç görmediğim amcam, mısır'da vefat edip her şeyini bize bırakacak. ardından o servetle şöyle ekvatora yakın, sürekli sıcak/ılık olan bir ülkeye taşınacağım.

büyük evleri severim. çok odalı, kilerli, sığınaklı falan bir villa alacağım. hayat boyu çalışmadan yaşamama yetecek kadar param olacağından işsiz olmak gibi bir derdim kalmayacak ve böylece rahatlıkla bilimle uğraşabileceğim.

bahçedeki müştemilata her tür ıvır zıvır yığıp yeni bir şeyler icat etmeye çalışacağım. bu arada yakışıklı bir koreliyle evleneceğim ve her türlü fantezimi gerçekleştirecek. kafası da benim işlere basıyor olacağından çalışırken asistanlık yapacak bana.

kedileri, köpekleri, kuşları falan besleyeceğim sürekli.

bir de karavanımız olacak. sıkıldıkça o göl senin bu şelale benim dolaşacağız beraber.

o ara uyandım işte. en güzel yeriydi oysa...

demin bu başlığı gördüm. tıklamadım ama bir düşündüm hayalim nasıl olur diye. aklıma bir şey gelmedi. resmen tek bir şey canlanmadı bile gözümde. sanırım biraz umutsuz ve karamsar bir bakış açısına sahip olduğumdan kaynaklanıyor. neyse dedim çıktım, twittera girdim. karşıma bu foto çıktı. güler misin ağlar mısın?

ekseriyetle ihtiyar insanların yaşadığı bir köy evine yerleşmek.
ev kerpiçten ve manzarası güzel olacak.
bahçesinde yaşlı ağaçlar, tembel ama cana yakın bir köpek, birkaç da tavuk.
televizyon falan olmayacak ama.
canın sıkıldığında av tüfeğini alıp dağ bayır yürüyeceksin.
çayını kahveni alıp saatlerce sessiz sedasız doğayı izleyip tefekkür edeceksin.

1+1 ya da konteyner evimi yapmışım bir ormana bol bol piyano sesi kahve kitap ve nadiren uğrayan sevdiklerim. mümkünse aşırı nadir olsun. beni doğa ile baş başa bırakın.

ormanla çevrili bir evde şömine başında kahve, kitap ve arkada bir fon müzik

karavanımla dolaşıp istediğim yerde gökyüzünü seyredebildiğim, istediğim yerde hayatın her yönünü deneyimleyebildiğim yaşam.

evlenebilseydik illa ki bir çocuk olacaktı. onunla bir oğlum olsaydı, adını firuz koymak isterdim.

foto koyardım ama silerler.