yazarların hayal ettiği yaşam

(bkz: vehbi koç)

(bkz: cennet)

kuzey ışıklarının en güzel göründüğü yerde; norveç’de yaşamak.

aman ne hayali, hayal mi bıraktılar. içine ettiler her şeyin.

karadeniz ormanlarının biraz yüksek bir yerinde, 100 metre yanından alabalıklı dere geçen, köye 1 km uzaklıkta kulube ev.

yaza kadar keklik davşan, guze kadar balık mantar.

balıkçılık, tarım, sıfır evlilik, sıfır çocuk, mümkün olduğunca uzak toplum.
tek hayalim bu.

sıcaklığı içindeki samimiyetten, serinliği dışarıdaki meltemden gelen, gözümün bir dakika dahi boşluğa dalıp gitmediği, telaşsız, sakin, huzurlu bir yaşam.

bundan daha güzel bir fotoğrafla anlatabilir miydim ? hiç sanmam

hemen hemen hepimizin hayalini kurduğu yerler aynı tipmiş. hepimiz pacific palisades'te toplanmalıymışız ama orası da komple yandı, kül oldu şansımıza...

hepiğiz böyük şehirlerde yaşamakla hava atarken, aslında içinizde hep bir sadelik ve kırsallık varmış.

sevdiceğimle böyle bir yerde sessiz sakin bir yaşam

çok şey bilmem, kültür ve değerler bakımından eksik biriyimdir, ancak yine de yolda olmayı seviyorum. düşünmeyi, sorgulamayı, akıl yürütüp de bir sonuca varamasam da kurcalamaktan zevk duyuyorum. neden varım, neden yok olacağım söyleniyor, niçin böyle bir yerdeyim... zamanı satın alacak kadar bilge veya zengin olduğum bir yaşam isterdim, ki can verene dek bir şeyler üzerine düşünebileyim. bir masam olsun, üzerinde yazıp çizebileyim, kendi kendime konuşup tartışabileyim filan. isterdim.

hedeflerin birçoğuna ulaştık be sözlük öğretmen olundu, memlekete atama alındı, düzenli gelir yapıldı, araba çekildi birde hatun yapar da köşemize çekilip çoluk çocuk izlersek tam olacak.

hukuk okumadım ama her mevzuya hakimim bilgeliginde,
doktor değiliz ama hastamız fazla ozguveninde;)

aydında, belki didimde 3-4 dönüm bir arazi üstünde 2 max 3 katlı bi mekan. kapalı ve açık havuz. güzel bi manzara ve her gece mangal.

ya öncelikle kesinlikle hiç bir şekilde, milyon dolarlarım da olsa mülkiyet istemiyorum. ev, araba vs. ev istemiyorum çünki;

temizlik, yemek, alışveriş, fatura falan uğraşamam. uğraşmak istemem. şu an tamamen mecburiyetten, küfrede küfrede uğraşıyorum bu tarz şeylerle. milyon dolarlarım var diyelim.. en kral evi en kral hizmetçileri tutabilecek güçte de olsam evim olsun istemiyorum. benim hayalim her ay en kral otelde kalabilmek. otelde kalayım aga ya. ne fatura ne temizlik ne hizmetçinin sikörtası falan bunlarla uğraşayım. o kadar param olursa eğer, sıkıldıkça başka otele geçeyim. iki üç ayda bir başka bi otelde misler gibi yaşam.

araba maraba da istemiyorum. himym'deki ranjit gibi bi elemanım olsun. aradığımda gelsin beni istediğim yere götürsün.

çalışmak vs falan da istemiyorum. otel odalarında içki içerek 50-60'da biten bir yaşam. arada bi sevdiğim sanatçıların konserlerine giderim. fazlasında gözüm yok. miss.

evlenirsem eğer; iki kız çocuğum olsun. onları özgüvenli, bilgili, başarılı yetiştirebileyim o kafi.

hayat bütün rutiniyle akıp giderken ve üf çok sıkıcı diye sızlanırken bir anda felaketlerle bölünmesin istiyorum.
hep sıkılayım, rutinlerde boğulayım ama hayatım boyunca hiç tanıyamayacağım, hiçbir yerde karşıma bile çıkmayacak insanlar için üzülmeyeyim.
benim üzülmem boş biliyorum ama işte insan böyle durumlarda o kadar çaresiz hissediyor ki, bütün sıkıntısını derdini kafasından silip kahrolabiliyor.
bu olmasın mesela.
en çok da şeye üzülüyorum. birkaç güne unutup bir sonraki felaketin geleceğini dahi akıl edemeyeceğiz .

hayal ettiğim hayat çok sıkıcı. ama güvenli.