yazarların hayal ettiği yaşam

jakuzimde puromu tüttürürken eve çağırdığım hanımefendilere mutfağın yolunu göstermek istiyorum. sonrasında las vegasta para kaybedip ''f*ck'' deyip üzülmek istiyorum bebeğim.

bir hazinenin peşinde ömrümü heba etmek isterdim. nefertiti'nin kayıp mezarı olabilir mesela.

deniz kenarında mutlu bir yaşam sürmek.

evli mutlu çocuklu'ydu. 0/3. diyeceklerim bu kadar.

hayal etmem direkt yaşamak istersem yaşarım.*

4x4 araba, geniş bir ev. kendime ait stüdyo. üstünde koca harflerle "han" yazan bana ait bir şirket.
heryerde haberlerim çıkıyor:
"ünlü yapımcı, silah tasarımcısı yeni projesini açıklayacak!"
hem ülkeye hem kendime büyük katkılar sağlamışım, kasıla kasıla yürüyorum falan. hayal etmesi bile mutluluk verici.
dört yanımda şirketimle beraber yükselttiğim yaratıcı beyinler var bayrağımı taşıyan. türkiye cumhuriyeti uzay kolonisi kurarken yine şirketimin adı geçiyor of of off...

insani şartlar altında hayatımı idame edeyim, seveyim, sevileyim bana yeter.

en huzurlu olabileceğim anı düşünürken fark ettim nasıl bir yaşam istediğimi.

ormanın içerisinde, onu katletmeden tiny house tipli kerpiçten bir ev, kitaplarla dolu, kocaman bir penceresi olan bir oda, kuş sesleri eşliğinde misssss.

hayal sonuçta hemen köşede güzel bir ev olsa bitti gitti.

mal,mülk ve para var ama mental sağlık ve fiziksel sağlığım kritik seviyede. sağlık olmayınca hiçbirinin kıymeti yok. yazın şehir bile değiştiremiyorum. en fazla heybeli-kadıköy arası vapura binip uzaklaşabiliyorum. araba alamıyorum çünkü araba kullanma yeteneğimi bile kaybetmek üzereyim. ev değil 3 tane apartmanım var ya . ne işe yarıyor? sıfır! para değil sağlığın peşinde koşun. kendinizi sevin, geliştirin ve seveceğin hatta tutku ile yapacağınız bir iş seçin. doğa, hayvanlar ve sanat ile iç içe olun. bunları yaparsanız para bir şekilde sizi bulur. bu son şansınız hala sistem sıfırdan zengin yaratacak şekilde çalışıyor ve yapay zeka ile bu sistem değişecek. insan gücü kıymetsiz olmak üzere. boş hayaller ve insanlar peşinde kendinizi heba etmeyin.

1 dönüm içerisinde, insanlardan uzak mütevazı bir ev ve 4x4 kamyonet.
başka bir şeye gerek yok.

nasıl bir evim olsun isterdim bilemiyorum, çok kapalı olmasın, kalabalık ancak çok fazla değil, izmir şehir içi gibi, deniz de olmalı, esnafla çevreyle bol muhabbetli bir yaşam

tek kişilik bir yaşam. ben ve beni içine alam düşünceler...

aile, akraba, yakın arkadaş vs. hepsinden uzak olduğum. bilmediğim, daha önce ayak basmadığım, sahili olan bir memlekette yaşamak isterdim.

mesela kendi dairem olsun; içinde bana ait, benden eşyalar. kalabalıktan ziyade aşırı minimalist. tek kalabalık kitaplığım olsun, gerisi sadece ihtiyaçlar vs.
mesela evimin bir anahtarı olsun ve bende olsun. boş eve adım atayım, boş evden çıkayım. eve geldiğimde kargaşık seslerden ziyade sadece sessizlik selamlasın beni, belki de ben sessizliği.
mesela mutfağımda, buzdolabımda sadece kendi yiyeceğim şeyler olsun. raflar özenle dizilmiş, her şey yerli yerinde.
mesela banyo rafında sadece bana ait eşyalar bulunsun. kendi düzenim, akışım olsun.
sabah masaya koyduğum yarım elmayı akşam bir daha masanın üstünde bulup kendi kendime söyleneyim.
mesela loş ışıkta kitap okuyayım, arada halıda uyuya kalayım, balkonda sıcak kahve eşliğinde fonda çalan şarkıyla uzun düşüncelere dalayım.
kapı komşum olsun mesela; güler yüzlü, neşeli, anlayışlı...
ben olayım mesela, hayal ettiğim yaşamdan, işimden ve kendimden memnun olayım.

var oluşumun verdiği acıdan kurtulmak

(bkz: yok ki)

sözlük kuralları dahilinde anlatmam mümkün değil.

kariyerde; kendi yerimi açıp dürüstlük ve profesyonellikle yerimin adını üstlere taşımak.
yanımda çalışan insanlara da bu fırsatı tanımak. onları istedikleri birkaç kursa yazdırma şansı sunardım. çünkü ben şu an çalışan konumundayım ve böyle şanslar yok. insanlar çok cimri, varken cimri. ben bundan nefret ederim.
gittiğim kurslarda kendimin başarılı olacağı alanları yaşayarak deneyimleme hissi.
en sevdiğim alanda en az en iyisi olmayı. en hırslı olacağım yer burası. para veya ün değil. zaten bu ikisinden de nefret ediyorum.
özel hayat; mini çiftlik, orta büyüklükte bahçe ve dubleks tarzı müstakil ev. en üstte yatak üstü cam. çünkü yağmur, şimşek ve direkt gökyüzünü çok seviyorum.
bahçe içinde hamak, salıncak, çardak, meyve ağaçları, koyu kırmızı güller, minyatür çiçekler.
bu tarz bir hayat istemiştim. sade, doğallıktan yana, sakin ve huzurlu. kendi evimde o bana aitlik hissini tatmak istiyordum. benim evim, benim kitaplığım, benim bahçem, benim çiftliğim... o kadar yıl yaşadık mesela bana ait olan çok az şey var. insan kendi ayakları üzerinde durmayı başarmalı. sonra ilişki peşinde koşmalı. her konuda bir yeterlilik sahibi olunsun. bu da bizi tam bir birey yapar. ondan sonra 2 birey gerektiren olaylara el atılır. kendimi gelecekte o klasik "evli, mutlu ve çocuklu." tablosunda göremiyorum. en büyük dileğim ya da amaçlarım bunlar da değil zaten. öncelik ben ve hayatım. sonra başka hayatlar ya da hayat paylaşma. sevme işleri korkutucu, aslında bu devrin insanları da korkunç daha çok...

hayaller inci, hayatlar ise dışı sadece...
bu çok üst hayal değildi özellikle ev kısmı. standartların dibini görünce dairede kirada bile kalamıyoruz.
normal standartlara erişmek bu kadar imkânsız durmamalıydı. benim hayatımdan başkalarının hayatından çalınan çalınana.
her geçen gün her şeyi küçültmek zorunda kalıyoruz. ama açgözlülük veya cimrilik varsa yoksa yesin, büyüsün!

hayatta maddi olarak hemen hemen herşeye sahip oldum.
sadece bir eksik kaldı, bir eksik parça sadece.

huzurlu bir ortam. karnım tok sırtım pek olsun. çok bişey istemiyorum.