ilk önce ahlak nedir bakmak lazım.
tüm işlerde beden kullanılır, vakit verilir. ama belirlenen ahlaktan ötürü bu meslek ahlaksızlık olarak ilan edilmiş.

ilkokul kitaplarından , girişiyle zihnime kazınmış sarsıcı bir sait faik hikayesi. bir ritim var adeta şiir gibi:

"yürüyordum. yürüdükçe de açılıyordum. evden kızgın çıkmıştım. belki de tıraş bıçağına sinirlenmiştim. olur, olur! mutlak tıraş bıçağına sinirlenmiş olacağım..."


(bkz: iz bırakan kitap cümleleri)

maskeye bu kadar alışmışken bir anda bırakmak beni çok rahatsız hissettirecek. eskiden maskesiz gezmenin nasıl olduğunu unuttum. maske takmazsam çıplak hissedeceğim ilk günlerde.
alışma süresinden sonra ilk yapacağım şey uzun tren yolculuğuna çıkmak olacak. ilk durağım ankara.

az önce izlediğim kan donduran olay. kadın orada insanlığını kaybetmiş bir şahıs tarafından öldürürcesine dövülürken -çocuğunun önünde- kimse yardım etmiyor. kadın canıyla cebelleşiyor, çocuk hayatı boyunca bu travmayla yaşayacak. ülkede böyle şereften yoksun insanlar çoğaldı, her yerdeler. adalet ne zaman sağlanacak? kaç kadın daha ölmeli?

eskiden aborjin'lerin yaşadığı bir ülkeyken, sonradan britanya imparatorluğu tarafından koloni yapılmıştır.
başkenti canberra, yüzölçümü 7.692.024 km²'dir.
1970'lere kadar beyaz olmayanların göçmen olması yasaktı.

bu soruların cevaplarını çalanların/ alanların olması durumundan bir tık daha az rahatsız edici durumdur.

annem çocukken gözlerini kapatır yüzümü incelerdi. gözlerimi, kaşımı, alnımı, burnumu, dudaklarımı, elmacık kemiklerimi, saçlarım nereden başlıyor nerede bitiyor..
hepsini..
insan gördüğünü unuturmuş ama dokunduğunu, kalbine resmettiğini unutamazmış.. öyle demişti,
öyleymişte gerçekten..

annemle son vedalaşmamız da çocukken bana yaptığı gibi vedalaştım.. çok çoook özlediğimde kapatırım gözlerimi, boşlukta dolanır ellerim yüzündeki gibi..
oluşan duygu nedir derseniz, olmayan bir şeyi özlemek mide bulantısı gibi geçmek bilmez, sürekli hissettirir kendini..

takipe takip. hashtag takip diye başlık açılırsa şaşırtmayacak başlık. yav iki dakka rahat durun dedirten durum

kıro, keko, hırbo, zonta, maganda.

hindistan cevizi ve badem birlesimi bir yuvarlak sekerdir. beyaz bademin etrafi yuvarlak gofret olur, ici de beyaz sut kremasi ile dolduruyor. en dis cephesi ise hindistan cevisinden olusur. cikolata icermez. dunyanin en iyi lezzetlerinden biridir.

akşamdan beri tarçınlı su, tarçınlı çayla atlatmaya çalıştığımdır, hatta tarçın çubuğunu da yiycem galiba geçmezse, yer elması haşlayıp yedim, diyetimde meyve yok meyve de yedim ama canım kağıt kurabiye, un kurabiyesi, kek, şekerpare, çikolata, çikolatalı pasta gibi şeyler istiyor, sabah kuş gibi hafif kalktığımda iyiki diyeti bozmamışım diyorum ama gece sıkılınca tatlısız çay içmek, tatlı yemeden atlatmak çok zor.

uzak mesafe ilişkisi yaşayanların dinlemesi muhtemel olan parçadır. bazen yanında hissettirir bazen çok uzakta.

arkadaşlar her ağzı olan şarkı çıkarmak zorunda değil bu konuda bir anlaşalım önce.

dede mezarı okunur.

15 yaşında ki bir çocuğun (altını çizmemiz gerekli 'çocuk') vücudu yetişkin bir insan görünümü verebilir lakin düşünceleri ve karakteri tam yerine oturmamış hala kendisini bir arayış içerisindeyken evlilik kurumuna dahil olması bunun bide isteği üzerine olarak savunmaya geçilmesi. gerçekten iğrenç insanlar başımızda çok üzülüyorum.

acılar...
mutsuz geçen çocukluğum...
kelimelere dökerek içimde katran karası olan hüzünlerimi, biraz olsun sulandırmış oluyorum...
yazmak, günden güne iyileşmeme yardımcı oluyor...
benimle aynı yollardan geçenlerle duygudaşlık yapmak...
anlaşılma ihtiyacımı gidermek...
bir derdi olan yazar...
dertsiz birinin yazdığını görmedim ben...
derdini anlatmanın en güzel yoludur yazmak...
zihni berraklaştırıp karar vermeyi kolaylaştırıyor...
hayata dair yol haritası çıkartmamı sağlıyor...
kelimeler, hep en iyi dostum oldu...
önceleri sadece okurdum, hiç yazamazdım...
okuduğum yazılarda kendi duygularımı parça parça bulur,
"vay be dünya üzerinde benimle aynı şeyleri hisseden birileri varmış"
diyerek acımı az da olsa hafifletirdim...
sonra baktım ki içimdeki acılar beni dürtüyor, kelimeler teker teker dışarı çıkmak için beni dürtüyor...
akabinde, yazmaya başladım, yazdım, yazdım, durmaksızın yazdığım, gözyaşlarımın sicim gibi aktığı,
aşırı yağmurlu günlerde arabada giderken sileceklerin yağmur sularına yetişemediği gibi,
benim de gözyaşlarım o kadar çok aktı ki yazılarımın çoğu okunamaz hale geldi..
sırf gözyaşlarımdan oluşan günlüklerim oldu, o da yetmezmiş gibi annem o günlükleri bulup yaktı,
"hatırda kalmaz, satırda kalır, yazma" dedi, yazmamı engelledi...
onun yüzünden yıllarca yazmadım, küstüm kaleme kağıda... *
bir gün baktım ki içimdeki acı halen taze, ne yapsam geçmiyor...
annem kusura bakma ben yine yazmaya başladım...
açtığın yaralar ancak böyle kapanmaya başlıyor...
hep dersin ya "insanlara faydalı olalım", oluyorum işte...
yazarak faydalı oluyorum işte...
yazdığım yazıları/tercüme ettiğim makaleleri okuyup
"yüreğimde bir yerlere dokundunuz, çok teşekkürler" diyorlar...
hani hep "üzerinde ölü toprağı serpilmiş gibisin" dediğin o kızın,
artık o toprağı üzerinden atmaya başladı...
senin gibi olmamı hiç istemezdin,
ben yazarak kendim olma yolunu seçtim işte, daha ne olsun...

eşimi tanıdığım andan beri hep cüzdanımda taşıyorum fotoğrafını.

elime yapışmıyor, çok beğendiğimi ifâde edip takdir ediyorum "senin farkındayım,güzel tanım" diyorum.

ölümdür.