bir yazar ya da şair neden yazma ihtiyacı duyar sorunsalı

deli olduklarını kabul etmedikleri için yazarlar.
psikolog-psikiyatriye gitmemek yaşadığı iyi yada kötü anları anlatamadıkları için yazarlar. (genelde kötü anları)
kimseyle paylaşamadıkları için güzellikleri de çirkinlikleri de yazarlar.
aşkları ayrılıkları sevdaları hüzünleri neşeleri hepsini ikinci şahsa konuşamadıkları için yazarlar.

içimdeki duyguları, düşünceleri anlayabileceğini düşündüğüm bir arkadaşım yok maalesef. o yüzden yazıyorum ben.

korkaktırlar
korkularına mazeret ararlar ve bu mazerete herkes inansın diye yazarlar.

konuşacak kimsesi olmayanların derdini kalem üzerinden kağıda dökmesi eylemi. ayrıca buradaki zevken idraki anlatmak çok zor. bunu sadece yazanlar bilir. anlatılabilir bir sorunsal değil yani. bence yaşanarak anlatılabilir bir olgu. o sebepten bazıları yazar bazıları sadece konuşur.

derdini anlatamadığı için

çünkü yazmazsa ölür. bence yazdığın kadar yaşarsın.

ihtiyaçtan ziyade duyguların dışa vurumudur. söylemek istediklerini anlatış biçimi. bazı şeyleri konuşup seslendirmekten daha kolay gelir yazmak .

yazmaktan başka bir seçeneği olmadığı için.

utandığı için yazar. yazdığı için utanır.

haydi hayırlı işler.

yazma ihtiyacı duymaz yazabildiği için yazar.

seviyordur.
bu onu mutlu ediyordur ve buda yeterli bir sebeptir bana kalırsa.

içindekiler kendisini kanser etmiştir.
ayhh durun, madem ben oldum, sizde olun ve ölün a.q. diye yazmaya başlamıştır.

"yazdım, yazmasam ağlayacaktım." der turgut uyar. "yazdım, yazmasam deli olacaktım." der sait faik. yazma ihtiyacını çoğu zaman insanın içinde birikenler doğurur. kalıcılığı yakalamak, düşünceleri organize etme isteği de bizi yazmaya sevk eder.

içini boşaltmak için. içerde kalırsa ona zarar verdiğini için kaleme dökmek ister.

naçizane bir yazar olarak bunun bir ihtiyaçtan çok bir istek olduğunu düşünüyorum. ya da doğal bir sonuç dersek belki çok daha isabetli olur. tıpkı bir ağacın meyve vermesi, bülbülün ötmesi ya da gülün açması gibidir yazma isteği. onun içeride bir yerde olduğunu bilirsiniz ve zamanının gelmesini beklersiniz. şartların da olgunlaşması gerekir her şeyden önce. mevsiminin gelmesi gerekir ağacın meyve vermesi için öyle değil mi? yeteri kadar güneş alması ve yağmurla beslenmesi gerekir ağacın. yazar için de durum böyledir. içinin dolduğunu hissetmesi lazım önce kelimelerin parmaklarından akabilmesi için... ya da içinin yanmasını bekler şair sayfalarca anlatılabilecek şeyleri iki satıra sığdırabilmek için...

o yüzden bu bir ihtiyaç değil, bu bir doğa olayıdır aslında.

onun da elinden bu geliyordur, yapabildiği budur. kimi yaşar geçer, kimi de yaşadıklarını ya da kafasında kurduklarını yazar. mesele zehri bi şekilde akıtmak yani.
hayatları, deneyimleri, yaptıkları ettikleri yazılmaya ve okunmaya değer sayısız insanın sessizce yaşayıp gittiğini düşünmek bize garip hissettirir arada. onlar normal olanı yaptılar, yaşayıp geçtiler. yaşamaktan yazmaya fırsat bulamadılar ya da gerek duymadılar buna. bağıra çağıra deklare etmediler bi şeyleri. dost meclislerinde muhabbetini çevirdiler en fazla. içten pazarlıklı, kurnaz yazarlar gibi bunları yazıp ekmek yemediler. onların motivasyonu farklıydı. daha insanca davranıp sadece yaşadılar. dibine kadar gerçekti her şey. kurgusuz, yalansız dolansız.
adam apartmandaki tüm kadınları elden geçirdi, hacı komşusunun karısını da onun 19'luk kızını da aynı gün içerisinde aynı yatakta becerdi fakat bunu yazmaya gerek görmedi. her biri onar dakikadan ikişer posta attı geçti. yaşandı bitti onun için. yoluna baktı sonra.
öteki adamsa haftada bir seviştiği kız arkadaşıyla ilgili yazdı da durdu. ona karşı neler hissettiğini, onda neyi sevdiğini, ilişkilerinin nasıl monotonlaştığını, aslında ne istediğini yüzlerce sayfa boyunca açıkladı durdu. öteki adam gibi asıl istediğine fütursuzca koşabilirdi ama yazarak kendi kendinin gazını aldı, zehrini bu şekilde akıttı.

okuyun abiler, zorba'yı okuyun.

standart bir sorunsal olmadığı gibi standart bir cevabı da olmayan sorunsaldır.

neden yazar?

ihtiyaçtan yazar mesela efendim...

bir şeyden etkilenir ve ifade etmeye ihtiyaç duyar.
bir şeyden ilham alır ve bunu ifade etmeye ihtiyaç duyar...
tamamen herhangi bir etkileşimden ötürü iyi/kötü, olumsuz/olumlu, az/çok, neşeli/hüzünlü etkilenir ve pek âlâ bu etkiyi ifade etme ihtiyacından yazabilir efendim...

yeteneklidir, yazar efendim.

ya da değildir, sadece ünlüdür yine yazar.

bunu paraya çevirmek için yazar efendim...
yazabilir...

ister efendim...
iz bırakmak ister mesela... hatta önce iz bırakmaya inanır, sonra bunu ister.
bu isteği yazarak gerçekleştirebileceğini düşünür ve yazar...
yazabilir...

bir toplumu etkilemek için, etkileyebileceğine inandığı için yazar mesela.
kurtarabileceğine belki de mahvedebileceğine inanır, bunun için yazar...
bazen sadece bir kadını, bir erkeği etkilemek, etkileyebilmek için yazar...

bazen beklentileri karşılamak için yazar, daha önce yazdıklarından hariç sırf yazmış olmak için yazar, genelde de kötü yazar ama sonuçta yazar...

bazen beğenilmek için yazar.
beğenilmez...
yazmaz...

bazen beğenilmediği için yazar...
inattan yazar...
rahatsız etmek için yazar...

bunlar şimdilik kısa bir süre düşünerek ulaşabildiğim kendimce sebepler...

hadi yazmak için bir sürü sebep daha yazabiliriz hepimiz... binlerce belki onbinlerce sebep...

okumamak için diyorum...
okumamak için iyi bir sebebiniz var mı?

daha iyi bir seçeneği yoktur da ondan.


bazıları daha alfabeyi sökmese de yazıyla doğar, fışkıran şeyleri durduramazsın çünkü, yazmak zorundadır.
yazarken hissettiği şeyi başka hiçbir şeyde hissetmediği için.

insanın sosyal bir canlı olması ve konuşma ve yazma gibi bir yeteneği olması:

kız düşürmek için olabilir. ben öyle yapıyorum.