bir yazar ya da şair neden yazma ihtiyacı duyar sorunsalı

çünkü yazabiliyordur.yazarlık ya da şairliğin yetenek olduğunu düşünüyorum.

aynı yemek gereksinimi gibidir.
açlığı bastırmak, nefsi tımar etmek, haz duymak, coşku hissetmek, sevinç yaşamak, heyecan duygusuna gark olmak, keşif yapmak, akla gelen ya da gelmeyen pek çok şey.
yemek gereksinimi için ne varsa yazma gereksiniminde de o vardır.

uykuda ya da insanlarda dinlen'emeyen yazar; çareyi kitaplarda dinlen'mekte bulur.

ben yazar olsam herhalde kafamı rahatlatmak için yazardım. zihinde dönüp dolaşan binbir türlü şey var. adeta bir kaos ortamı mevcut. hem bazı şeyleri daha net görebilmek için hem de o kaos ortamındaki enteresan bilgileri veya kurguları dışarı vurmak için yazmak önemlidir bence. yani hava atmak için değil zihni boşaltmak, ve bazı güzel şeyleri dışarı aktarmak ve ifade etmek için yazılır.

çünkü beyninin içinde dönüp duran sesler o kadar yoğunlaşmıştır ki kendi sesini duyamaz hale gelir.
o sesleri derleyip toparlama ihtiyacı doğar.
bir kenara yazıp sonra uzaktan bakmaya çalışır.
böylece kendini de daha iyi tanıma fırsatı elde eder.
sonra bir de öleceğini bilir yazan kişi. ne şekilde ölürse ölsün geride kalanlarla konuşmak ister yazar.
neler hissettiğini, neler düşündüğünü, hepsinden önce de bir zamanlar var olduğunu anlatmak ister yazar...

güzel sorunsal.

okumayı ve yazmayı icat eden beyni yüzünden cevabını verebilirim. beynin yapısı matematik-mantık doğanın evrimsel süreçlerinin bir ürünü olduğu için - hiç tesadüf olmayan bir şekilde - matematik ve mantığın temellerini keşfetmiş ve ardından da doğanın ses ve görüntü kabiliyetleri gereğince konuşma ve yazmayı geliştirmiştir. matematik-mantık düşünme ve yan ürünü olan okuma-yazma beynin yatkınlık bağıntıları kapsamında oldukları için zevk verirler ve ihtiyaç karşılarlar. şairler, yazarlar ve sanatçılar (hatta mucitler) gereksiz işlerle uğraşan, hasta ya da garip (ucube) insanlar olarak görülmüşler. halbuki bu türlerden insanlar ya zeki oldukları için meşgalelerini keşvetmiş/geliştirmiş veya icat etmişler ya da mantıksal düşünme kendilerine çocukken öğretildiği için genel olarak aynı türden meşgaleleri severek tercih etmişlerdir.

yani, söz meclisten dışarı, garip, gereksiz, salak olan insanlar şairler değil, bir tek şiir dahi yazmadan ölüp giden insalardır diyebiliriz, şakayla karışık..

bir yazarı yazar ya da bir şairi şair yapan şey o yazma ihtiyacı değil midir sorusunu akla getiren başlık.

insan, soluğunu kalıcı hale getirmek için yazar.
an itibariyle bulduğum söz.
tepe tepe kullanın bana dua edin.

varlığının, ruhunun devamı için.

ortaya bir eser koymak, ortak bilincin, şuurun gelişmesini istemek, başkalarında var olmak, yaşamak, yeniden hayat bulmak arzusu ile açıklanır.
insan insanda yaşar dostlarım. buna inanırım. çok yürekten inanırım.

ölüm belki bir son ama ruh yaratmak insanın işidir. ruhu olanlar, ruh inşa edenler yaşarlar.
ruh allah vergisi değildir. insan emeğidir. el emeği göz nurudur ruh.
emeksiz yemek olmaz.

kalem , kalbin taşmasından yazar.

daha çok manita istiyolar, her taraf manita olsun istiyolar, dağlardan taşlardan manita aksın, kar tanelerini manita taşısın istiyolar. şairlerin bi çoğu pornocu olamadığı için şair olmuş bence..

herkes, kafasındaki tozlu rafların yetiştirdiği düzensiz kitaplığına bir intizam ister. bunun için binbir farklı yola başvuran insan, kendince en kolayında takılı kalır. biz yazar veya şair olduğumuz için yazmıyoruz. kitaplığımızı hizaya sokabilmek adına yazmayı seçtiğimiz için yazarız.

hayatta her şey, bir dışarı atma refleksinden ibarettir. sperm gibi, dışkı gibi, istifra gibi ve ter gibi. içimizde biriken her şey, bir zaman sonra mide bulandırır. yazmak da böyledir tıpkı benim için. hayatın ta kendisidir bir nevi. yaklaşık 16 yıldır yazıyorum ve yayınlanmış bir kitabım var. nefes almak gibi tıpkı. her halükarda iyi ya da kötü, bir şeylerden besleniriz. ve zamanla absorbe olur tüm duygu ve edinimler. iyi bir şekilde sindirilen duygular, güzel kokular yayar. henüz sindirilememiş sert deneyimler ise canınıza okur ve mide bulandırır. tuhaftır ki bunlarla beslenen birileri de çıkar. bu iğrenç sirkülasyon, herkesi az ya da çok etkiler.

belki cesareti yoktur seslendirmeye belki hisslerinin kuvvetinin seslerle ifadesi yetersizdir kalıyordur. akmak ister, harflerle haykırır, yazmak mühürlemektir belki... derdi vardır, sevinci vardır. itiraz etmeden kalem yazar sayfalar yol olur şaire

das ist gud.
do you know what is not gud?
not writing.

nasıl para kazansınlar nasıl kendilerini ifade etsinler. filmler nasıl çekiliyorsa öyle de yazılıyor efenim.

para için değil de gerçekten içinden geçenleri herhangi bir şekilde anlatmak isteyen yazar ve şairlerde "yazmasaydim ölürdüm" denilen bir eşik var. yazar veya sair olmak için yazılmaz zaten yazınca ortaya çıkana öyle derler. o eşik de olmasa gidilecek yer anca çukurun dibi olur heralde...

yazma ihtiyacı bir yazarı yazar, bir şairi şair yapar.
yazar ya da şair olduğu için yazma ihtiyacı duymaz insan.
yazar ya da şair olmak neden değil sonuçtur.

"insan neden yazma ihtiyacı duyar?" sorusundan yola çıkarsak daha doğru cevaplar bulabiliriz.

insan, kafasının içindekileri dışarı atmak ister. becerebilen resim çizerek yapar, becerebilen şarkı söyleyerek, enstrüman çalarak yapar. hiç birini beceremeyen de yazar. onu da beceremeyen konuşur. çok konuşur. çok konuşan boş konuşur.

ulan ne güzel her şeyi biliyorum ya. canım ben <3

ınsan kendini konuşarak anlatamayınca yazma eylemine başlıyor. böyle de anlasilmayinca duyguların içine gömülüyor ve görüldükçe daha çok yazıyor..

yazmasında ne yapsın? delirsin mi?

kağıt dışında dertleşecek, anlatacak kimseleri olmadığından. terapi gibidir. kelimeler yazıya dökülürken yazara/şaire anlık huzur ve mutluluk sağlar.