çocuklarla girilen komik diyaloglar

3,5 yaşındaki yeğenim kucağımda yürüyoruz. o kadar beyaz ki,cildi ışıl ışıl parlıyo güneşin altında miniğimin. gözleri de yeşil üstelik. güneş ışıkları bizden daha çok rahatsız ediyo onu. elimle bi yandan gölge etmeye çalışıyorum. çipil çipil kırpıştırdığı kamaşan gözlerini bana çevirdi ve dedi ki
-teyze güneş neden bana bakıyo
benim masum meleğim..

küçük oğlum* biraz önce yanıma geldi ve "ben yeni bir kanal* açacağım ama bu sefer size yeni kanalımın* ismini söylemeyeceğim, siz şimdi babamla abone oluyorsunuz, yorum falan yapıyorsunuz ama bu sefer sizin desteğiniz olmadan nerelere gelebileceğini görmek istiyorum." dedi. ben de "peki oğlum sen bilirsin." dedim ama bu yaşta bu özgüvenine içimden "maşallah" demeden geçemedim.*

ben çocukkene hastaneye iğne olmak için gitmişiz. babam* "doktor hanım sana şimdi iğne yapacak, hiç acıtmayacak," demiş. ben ise, hem de doktor hanımın önünde, "kadından doktor mu olur, hemşire o," demişim.

17 ağustos depremini yaşayan çocuklardan biriyim. çadırlarda kalırken yardım gelmişti ve koşarak gittim. kırmızı pijama takımı veriyorlardı. fakat yararlanabilmek adına evinizin yıkılmış olması şartı koşuluyordu. biz de kiradaydık ve evin arka cephesi temelden biraz sarsıldığı için daha da arkaya meyletmisti.
yardımı icra eden abi "eviniz yıkıldı mı" deyince, içimden "ulan keşke yıkılsaydı da şu pijama takımını alsaydım diye geçirdim" fakat yalan söylesem bile kanıt istemiyordu kimse. yalan nedir bilmezdim, çünkü aileden öğrenmedim o şekilde menfi bir huy. ağzımdan gerçeğin acıklı tarafı, komik bir şekilde döküldü: "abiii, evimiz azıcık geri gitti" (elimle boğum vererek tarif etmem de cabası) adam duygulanıp "al lan sana 2 takım pijama" deyip beni gönderdi. hala unutmam ve gözlerim dolar hatırladıkça.

bu başlığa yazdığım her tanımın kahramanı küçük ozi'nin * en son vukuatı geliyor efendim.
bu aslında komik mi emin değilim sanırım trajikomik olarak değerlendirmek en uygun seçenek kendi adıma. neyse siz sıkılayazmadan başlıyorum.
geçenlerde hayatımın sanırım en gergin gününü yaşarken başımıza gelen bir an:
anne ve babama hayatımla ilgili önemli bir kararı söyleyeceğim. * beni tanıyan hemen herkesin bildiği üzere yeğenimin hayatımdaki yeri çok büyük. ve ben bu konuşmada onun da ilk ağızdan ve herkesle beraber bu konuyu öğrenmesini istediğim için o da yetişkinlerle beraber. diyalog tam olarak şöyle gelişiyor:
-anne, baba size önemli bir şey söylemem lazım. biz boşanmaya karar verdik. *
yüzlerde şaşkınlık. benimkinde bir rahatlama. ve o sırada tüm neşeli sesi ve iki yana açılmış kolları ile ozi:
- bir nisaaaaaaaaaaan!!!


lanet tarihin denk düşmesine bakın. böyle bir haberi verdim ve sonrasında kahkaha attım sayesinde. ve tabii garip ortam da yumuşadı. sonra açıklamalar falan yok işte bu şaka değil de böyle önemli konularda şaka olmaz da. da.. da..

konya'da selçuklu mahallesi bosna parkında bundan 6 yıl evvel duyduğum hala unutamadığım müthiş diyalog. 3 tane çocuk oturmuş dünyaya bir daha gelse kim olarak gelmek istediklerini konuşuyorlar ben de uzaktan dinliyorum tabii.
çocuklardan bir tanesi ben ünlü bir sanatçı olarak gelmek isterdim her yeri gezer her yerde tanınırdım müthiş olurdu dedi
2.si ben aynı christiano ronaldo gibi müthiş bir futbolcu olarak gelmek isterdim müthiş hayranlarım olurdu çok güzel kadınlar olurdu yanımda diye yanıt verdi
3.sü beyler vallaha ben allah olarak gelmek isterdim dedi. tabii bu 3.sünün cümlesi karşısında hepsi şok iki çocuk birbirine bakıyor ulan acaba bizi yaratır mıydı diye. çocuğun yüzünde hınzır bir gülümseme ve kendinden o kadar emin bir şekilde diğer çocuklara bakıyor ki anlatamam hepsi tırstı bu tanrı olmak isteyen çocuktan ee kolay mı adam yaradılışlarını tehlikeye attı ahahaha

benim ortanca kızım 5 yaşında ve evlenme mevzularına takmış durumda. ben evlenecem ablam evlenmeyecekmiş deyip deyip duruyor.

geçen gün bana diyorki anne şimdiki kızlar bütün erkekleri alıyor ben yetişkin olunca kiminle evlenecem o zaman. ben şookk. kızım o zamanda senin yaşıtların büyür diyorum ama surat asmaya devam.

amcamın 5 yaşındaki kızıyla aramızdaki diyalog:
+sen çok tatlısın
-abi nasıl tatlı oluyorum biliyo musun? şeker ve çikolata yiyorum :)

normalsozluk.com/entry/1917179
bir de abisi var o daha matrak bakınız şimdi:

"abi din dersini hiç sevmiyorum çok saçma. bir de din yazısı var ben ne anlarım din yazısından" puhahahah

saçıma bakım yağı sürerken yeğenim geldi ve
-napıyosun hala
+yağ sürüyorum
-niye
+beslenmesi için
sonra ablası geldi aynı diyalog yine geçti o da niye diye sordu bu defa ilk soran ablasına diyor ki "halamın saçı beslenecekmişmiişş".

-beni öpemezsin!*
+neden?
-orucun bozulur, çünkü ben tatlıyım.
+sjsjsjsjsj.

uzak olduğu için telefonla konuşuyoruz.
-fıstık ne yapıyorsun?
+seninle konuşuyorum.

öğrencimin burnunun ucu mordu ben de boyanmış sandım. ne yaptın burnuna dedim. dedi ki, ablam ısırdı.

bunun üzerine yanındaki öğrencim dedi ki:
abim de ablam da kardeşim de var. abla en kötüsü. neden, dedim. ona bi kanım ısınmadı dedi.

oğlumla* keloğlan masallarını izliyorduk, keloğlan'ın kelliğinden dolayı arkadaşları onunla dalga geçiyor, keloğlan bu duruma çok üzülüyor, oğlum da "ben olsam hiç üzülmem" dedi. "neden" dedim. "ben zaten hiç kimsenin benimle dalga geçmesine izin vermem ki, o yüzden de hiç kimse benimle dalga geçemez, ben de hiç kimseyle dalga geçmem zaten" dedi. *

9 yıl öncesi (6 yaşında)
anılardan karşıma çıktı.
kelime oyunu'nu izliyoruz.
"beyaza çalan açık gökyüzü rengi nedir?"
oğlandan gelen cevap :
-buz şeffafı
+yeni bir renk mi ekledik oğlum?
-buz şeffaftır ama mavi de olabilir o yüzden. hem çingene pembesi oluyor, buzun niye şeffafı olmasın ki?

oğlum bunu niye yaptın bir rahat dur yaramazlık yapma diyen anneye doğru koşup gözlerini o küçük elleriyle kapatmak suretiyle, kapa gözlerini ve bunu unut diye bağırmak ve uzaklaşıp koşmaya devam etmek.
herkesin kahkahalara boğulması.

9. sınıf edebiyat biyografi/otobiyografi ünitesi için çocuklardan otobiyografilerini yazmalarını istedim.
on dakika bile geçmedi bir tanesi arkasına yaslandı öyle oturmaya başladı. ne oldu? dedim. çok ciddi bir şekilde hocam hayatım bitti dedi.

kuzenimin çocuğu ile yaşadığım diyalogdur.
kim boyamayı bitirirse çikolata kazanır diye başlanılan yarışı kazanması üzerine amaan be hep sen kazanıyorsun dedim
döndü ve "bırak bu işleri devlet su işleri" dedi hayır 4 yaşında bunu bilmen imkansız

20 yaşlarındayım eve gelen 5 yaşlarındaki mehmet mirza ile tanışıyoruz.
ben : adın ne senin?
m.m.: mehmet mirza. senin adın ne?
ben : ilker
m.m.: (kıkırdamaya başlar ve ekler) o ne öyle çocuk ismi gibi.

basketbol oynarken 2 tane çocuk geldi bana bakıyorlar belli oynamak istiyorlar, dedim ''atacak mısınız alın'' topu attım.
ardından zayıf olan çocuk normal bir şekilde atmaya çalıştı haliyle potaya yaklaşmadı bile, tombul olan çocuk karpuzlama dediğimiz stille attı potaya da yaklaşıyordu, her neyse sonra tombul olan çocuk bir daha attı ve basket oldu, zayıf çocuk kıskançlıkla ve merakla;

zayıf çocuk
- sen kaça gidiyoon ?
tombul
-1'e gidiyoom
zayıf
-yalan söyleme kaç yaşındasın?
tombul
-6'ya girdim.
zayıf
-yalan söylüyon, 1'e giden hiç basket atamaz ki.
tombul
-yyuuuoooooooooğğğ babam ööğretti.

sonra ben de zayıf çocuğa atabilmesi için taktiği öğretmeye çalıştım, böyle at dedim. bir kere denedi atamadı, pes etti çocuğu bırakıp gitti kumlarla oynadı. tombulla bir süre oynadık sonra o da ayrıldı. çocuk psikolojisi çok değişik umarım pes etmemeyi öğrenir.