çocukluk

kiminde yara, kiminde kelebekler olan bir dönem/döngü. kelebekli bir çocukluk yaşayan şanslı, allah arttırsın fakat yara olan ömür boyu yara bandıyla yaşar. bandın ucunu az buçuk kaldırmaya gör, her yer kan revan.

pastaneye ne zaman girsem hep bu klip çıkardı..
sıra beklerken yonca lodi'nin sol gözünün neden sağ gözünden ufak olduğunu düşünürdüm...

siz de öyle düşünür müydünüz gençler?

yaşamın en değerli zamanıdır çocukluk. samimiyet, gerçek sevgi,masum insanlar, istediğin gibi ağlayabildiğin, anne baba sağlığından habersiz onlar üzülür mü bir şey olacak mı korkusuyla yaşamadan onlara sığındığımız, sorumluluktan uzak, kirlenmenin en fazla kıyafette olduğu çokça özlenilendir çocukluk. bir soba sıcağında tatlı sohbet, soba üzeri portakal kokusuyla güzel koku, ailecek yer yatağında derin uykudur çocukluk. yıllar geçtikçe de aradığımız yıllarımızdır hasret çekilen en derin ve dönüşü olmayan zamandır...

masumiyetin ve kendimiz olmanın doruğu olan dönem.
bugün 8-9 yaşlarımda yazdığım bir notu buldum tesadüfen, çok garip hissettim. ne kadar yabancılaşmışım kendime, olacağına kesin gözüyle baktığım hiçbir şey olmamış, o çocuktaki cesaret ve umut zaten hiç kalmamış. güzel dönemlermiş, halt etmişim de büyümüşüm!

çocukluk, bir insanın tam olarak kendi olması yolunda attığı ilk adımlar, dönemler. ve bu dönemlerde en büyük pay, aileye düşüyor.
öyle bir sevmeli ki aile, onu başkasına itebilecek sevgi olmasın. kendi kararlarını verebilmeyi öğrenmeli ki, o zaman önüne ne çıkarsa çıksın, kendi aşabilmeli. eksik ne varsa ailede, büyüdüğü zaman çocuk, başkalarında bulmaya çalışır o eksik parçaları. kimi zaman hayatının yanlışında bulur kendini, kimi zaman da bir çıkmazda.

hayatı akışında yaşamaya zorlanmadığımız, insanın içini ısıtan, ortak geçmiş zamanımız. sonsuz enerjiyle ürettiğimiz oyunları oynarken, yanımızdan geçen büyüklere ve hayatlarına hiç dikkat etmezdik. şimdi bakıyorum, eskisi kadar olmasa da yine dışarıda çocuklar, yine sonsuz enerjileriyle oradan oraya koşturuyorlar. yanlarından geçerken adımlarımı yavaşlatıyorun hep, olur da birisi beni fark eder diye; etmiyorlar, ben de etmemiştim. şimdi o büyükleri daha iyi anlıyorum, bir parça bu telaşsız özgürlükten yararlanabilme isteklerini de ama ne mümkün. belki arasak, oyun gibi düşünsek; buluruz belki içimizde bir yerlerde ama kuralları büyükler koymasın.

yeni dökülmüş bir betondur.

oraya ne kazırsan onun izi kalır.

yaşananların izini en çok bıraktığı dönem.

yaşanırken büyümek istenilen, büyüyünce de geri dönülmek istenilen hayatın en güzel çağı.

mahcubum çocukluğuma karşı. belki bu yüzden hala barbie bebekleri kızlarıma alır gibi kendim oynarim. çaktırmadan ne kadar oyuncağım var diye yanyana dizer bakarım, sevinirim. düzenliyorum toplu dursun diye kılıf buldum.kenarı dantelli çorapları her gördüğümde 23 nisan şiir okumalarım gelir aklıma. öyle olacağım böyle olacağım sözlerimi tutamadım.bazen soruyor madamnazo hacı ne oldu bizim o iş diye. cevabım yok. gevşekliğim tutmuş, hiçbirini yapmadım işte. çabaladım falan da diyemem çabalamadim. şimdiki aklım olsa boş önermesini de kullanmam saçma olur. bir de kız çocuğu olunca öyle kolay da değil o çocukluğu yaşamak. dışarı çıkma, erkeklerle konuşulmaz ev işi öğren yemek yap,yarın bir gün evleneceksin. daha 8 yaşında başlarlar genç kız oldun demeye. onu bunu yap, elalem ne der gelir arkasından elalemin de bana bir özür borcu var. şimdi içimdeki çocuk, çocuklarım ve ben o elalemden coookk uzakta yaşıyorum. 13 yaşındaki kızıma git sallan salıncakta, bu çocukluğun geri gelmeyecek diyen ben, böyle böyle madamnazo oldum. daha önce de yazmıştım. zaten takığım zamana.

haber vermeden giden, masumiyet ve altın çağı.

öyle çok güzel bir çocukluk yaşamadım. hatta yalnızlık ve korkuyu olması gerekenden fazla tecrübe ettim. ama yine de çocukluğun fiilen bittiği yaşlardan sonra mutluluk ve tutku seviyesinin kat kat dip yaptığını, varlığın ve zamanın gülümsemeyi bıraktığını fark ettim. yaşam gerçekte 13 yıl falanmış. sonrası çözümsüz bir yarı ölümlenme halinden ibaretmiş.

geri dönebilsem dediğim zaman dilimi . büyüyünce her şey çok zor oluyor … insan çok yaş almasa da bazen ruhu yaşlanıyor ..

en güzel yıllarım. (bkz: metin2)

zamanın yaşanılan en güzel kısımları çoçukluk.yapılan hatalar,ufak sapkınlıklar,ağız dolusu kahkahalar,hiç büyümüyecek ve hep aynı kalacakmışız gibi hissedilen o özgüven patlamaları.gece yarısına kadar sokakta at koşturduğumuz terden sırılsıklam olup düşe kalka yollarda süründüğümüz,birlik beraberliğin arkadaşlık dostluk kavramının anlam kazandığı dönem.
masumca sevginin minik kaplerimiz de yer aldığı zaman ah o zamanlar. bisikletle çakıllı yolları turladığımız,ortada sıçanda vurulup hayır ya olamaz deyip köşeye kaçtığımız.saklanbaçta saklandığımız yerden sobelenmeden sıyrılışımız. neredesin çocukluğum? hani hiç büyümeyecektik ve çocuk kalacaktık söz vermiştin tutamadın ama..

insanların en saf ve çıkarsız duygulara sahip olduğu dönemidir.
90'lı yıllarda büyüyen biri olarak, o yıllara ait özlemim hiç bitmiyor . sokaklarda koştura koştura büyüdük. şimdi düşünüyorum da iyi ki elimizde telefonlar, tabletler yokmuş, iyi ki çocukluğumuzu dibine kadar yaşamışız. keşke bir ışınlanma hakkım olsa o yıllara geri dönüp, orada kalsam.

birçok insanın en güzel ve en mutlu dönemidir. fakat bazı insanlarında travma yaşadığı zamandır.

kıymeti sonradan bilinen nadide zamanlar.
bazen bi' şeyler hatırlarsın çocukken yaptığın, düşününce saçma gelir ama dudağının kenarında bir gülümseme ile ''çocukluk'' işte der geçersin.

çocukluk bir betondur, betona bırakılan hiçbir iz de ömür boyu geçmez.

*