çocukluk

ne çabuk geçti diye hep üzüldüğüm yıllarım. meğer ne kadar mutlu yaşamışım, ne gam varmış ne keder.

yokluk ve zorluklar içinde geçti ama mutluydum.

hatırlamak istemediğim.

belediye otobüslerine binmesi de zulümdür, inmesi de. binsen bir dert, binmesen ayrı bir dert. resmen anlık mutsuzlukların uğrak yeridir bu otobüsler...

yıllar evveldi, öğrenciydim. gelen otobüsü görmeniz lazım. o külüstür teneke parçası nasıl oluyor da gidiyordu aklım almadı o an. biner binmez otobüsün orta kısımlarına doğru ilerledim hemen. manzara hep aynı; somurtan tipler, yüzleri düşmüş insanlar ve dedikoducu teyzeler...

karşımda bir çocuk ve annesi. otobüste neredeyse tek gülen yurdum insanı o ufaklıktı. dikkatimi çekti ve onu izlemeye koyuldum. ne olduysa otobüs anayola çıkınca oldu. şoför gazı kökledi de kökledi. otobüsü durdurabilene aşkolsun. kasisli yollarda bile durmak yok, yola devam! bu külüstür otobüsün insanı şaşkına çeviren aşırı hızı, somurtan tipleri bir anda ciddileştirdi, dedikodudan nurları kaçan teyzeler şoförü çekiştirmeye başladı, uyuyanlar uyandı, çaprazımdaki koltukta ince bağırsak şeklinde 8 büklüm oturan zayıf amca toparlanma ihtiyacı hissetti. ben de dahil ayaktakiler zaten allah kerim.
vaziyet böyleyken ufaklıktan bir ses otobuste yankılandı '' vooooaaaaaav! anneeeee otobüse bak ne güzel, aynı lunapark gibi!!!''

bir çocuğun gözünden hayat sanırım böyle bir şeydi; her zaman mutlu olabilmenin yolu bulunabilirdi.

affan dede'ye para saydım,
sattı bana çocukluğumu.
artık ne yaşım var, ne adım;
bilmiyorum kim olduğumu.
hiçbir şey sorulmasın benden;
haberim yok olan bitenden.

bu bahar havası, bu bahçe;
havuzda su şırıl şırıldır.
uçurtmam bulutlardan yüce,
zıpzıplarım pırıl pırıldır.
ne güzel dönüyor çemberim;
hiç bitmese horoz şekerim!

cahit sıtkı tarancı'nın bu şiiri aklıma geldi.

tüm kırgınlık ve özlemleri içerisinde barındırır.
bu şiirimi şarkı yapıp sizlere armağan ediyorum.

duygulu dinleyin döverim sizi.

suno.com/song/ad33f923-98fb...

gökyüzü gibi bir şeydir, hiçbir yere gitmez.

bu kadar yıldız nasıl sığıyor gökyüzüne sorusunu sormaktır. büyüyünce bu kadar duygu nasıl sığıyor insana sorusuna bırakır yerini.

“teyze, benim sesim ağrıyor.” tarzında tatlı cümlelerin kurulduğu dönem.

çocukluk harika hoş iyi bir şey de küçük olmak kötü. ciddiye almıyor ki büyükler seni.. uğraşıp didinip büyüyor büyük oluyorsun, bu sefer de çocukluğunu kaybediyorsun.. çıkışsız bi tatsız durum kısacası..
ben çocukken küçüktüm belki herkesi öyle sanıyorum. yani bilemiyorum..!!

kısa sürüyor ya da içindeyken farkında olmadığın için dönüp bakınca, yaşandı bitti gibi geliyor. oysa ömür boyu sırtında taşıyacağın birçok travmaya ev sahipliği yapan bir dönem, hatırlanmayacak kadar çok anısı olan ,karmaşık ve hızlı bir gelişim dönemi.

1) zaman kavramının olmadığı, senden büyük herkesin çok büyük olduğu dönem. yıllar geçip yaşlandıkça o günlere iç çekerek "vay be" diyor.
-
-
-
2) yahudi terör örgütünün özellikle öldürdüğü, öldürmek için özel gayret sarfettiği insan grubu. terör örgütü "pereemptive strike" kapsamında ilk hava saldırısını sabahçı öğrencilerin dağılıp öğlencilerin okula girmek üzere olduğu öğlen saatine denk getirmiş ve saldırıyı özellikle okul çevrelerine yapmıştı.

baskalarini bilmem de benim en tehlikeli halimdi. 1 insan siniftaki kapiyi kirar mi. allah'tan parasini almadilar

lev tolstoy'un bana kalırsa en mükemmel kitabı sadece bir cümle bile beni bana en güzel şekilde anlatmıştı.

"ruhunda tek bir istek bile kalmamıştı ve sadece alışkanlıktan yaşıyordu."

sanırım insanın ömrü boyunca deneyimlediği en güzel mesleği bu. kimi gereğinden erken emekli oluyor kimi bir türlü kıdem atlayamıyor. kimileri de hobi olarak devam ettiriyor. içindeyken kaçan kaçana, herkes bir an evvel büyümenin telaşına düşüyor. uzaklaştıkça ise en çok özlenilen hep çocukluk oluyor. hayatın hiçbir dönemi de onun kadar özlenmiyor. her daim yâd ediliyor ama o hislerin tamamı bulunmuyor. sadece bazı renkler, kokular, eski oyunlar ve belki birkaç parça var o dönemleri hatırlatıp canlı tutan. çocukken hayat basit, yükler daha hafif, her şey bir macera ve büyüyünce tadı kaçıyor. insan kendine itiraf edemese de yaş aldıkça bazı anlar sıklıkla bitse de gitsek dedirtiyor.

hem de bu çocukluğunuz doksanlar ve 2000 lerin başına denk geldiyse içinizde yeşeren hasret hep o zamanın hatıratlarıyla yeşeren bir heyecan olarak kalıyor.

gecmiste kaldi. maalesef.

mutlu da olsak, mutsuz da, çocukluk gitmek istediğimiz bir yer gibi. ya gidip orada kalmak ya da gidip tamir etmek için.
dadal günçe