hastane

önünde incir ağacı varsa ağlatır.

iğrendiğim kurum, kuruluş, ticarethane vb.

abarmadan söylüyorum normal bir indan sağlıklı girer hasta çıkar.
psikoloji bozan mekanlarda zirveyi toplu taşıma araçlarıyla paylaşır.

devlete ait olanların içi boşalmış olan kurumlardır. en azından yaşadığım yerde. evet şehir hastaneleri imkan, teknoloji olarak çok iyi konumda. * doktor kalitesi hiç kalmamış...

bundan bir kaç önce biopsi için 1 ay sıra bekledikten sonra, 1 ay da sonuç çıkması için bekledik. sonuç çıkacağı zaman da, alınan örneğe test yapamadıklarını, yeniden almaları gerektiğini söylediler. örnek almayı başaramayınca da, tıp fakültesine sevk ettiler.
(bkz: süleyman demirel üniversitesi tıp fakültesi). buraya giden herkes bilir ki, temizliği dahi sorunlu. arşivden kağıt istediler. büyük teknolojik yatırımlar yapmışlar.

güzel binalar yaptılar, teknolojik aletler koydular ama içini de boşalttılar.
özel hastaneyi tek seçenek haline getirdiler. ve inanın özel hastanede ameliyat, kanser tedavisi hiç de ucuz değil. öyle bir sistem kurdular ki, durumu olmayan iyi doktora, iyi imkanlara ulaşamıyor.

(bkz: hastane havası)
sağlıklı insanı bile hasta derecesinde yorgun olmasına sebep olan yer...
(bkz: allah eksik etmesin ama düşürmesin de)

gece, hastane koridorunu adımlarken arkanda, iki kapı gerinde, sadece gözünün kuyruğuyla gördüğün gölge, gündüz saatlerinde yaşamını yitiren bir başka hastanın kalıntısıdır.
korkma.

soğuk yapılar.

hastanenin asıl geldiği addır, hasta+hane şeklinde osmanlı türkçesinde türetilmiştir.

maalesef hastane olmuştur ,kader utansın.

notingen; oğuz'un dili dönmeyince uydurur.

kron1k albümünde yer alan no.1 şarkısı.

en son rahatsızlandığımda aman kimse beni bu halde görmesin gibi bir eşeklik düşünüp uslu uslu eşyalarımı çantama yerleştirip doğru düzgün önümü bile görmeyerek gitmiştim. hastane sevmediğimi düşünüyordum ama aslında sevdiğim insanların bana acı içinde bakmasını sevmiyormuşum. ıyyy.

biraz zaman geçirince insana sağlık dışında hayat dersleri de veren kurum.

yenisahra ile göztepe arasındaki otobüs durağı.

yolumun düşmesiyle yine bana tüm zayıflıklarımı hatırlatan mekan. bu defa kendisiyle son acı ve sınavımı verdiğimi düşünüyorum. tekrar görüşmemek üzere iğrenç kokulu bina.

hastaneler ve adliyeler bana hep soğuk gelir. karakollar da.
hastanelere hiç değilse insan bir bebek müjdesi için gidebilir.
yoksa kimse hastaneye gitmek istemez. yani zorla gidilen bir yer hastane. mecbur kalıp gidilen bir yer. büyük oranda sıkıla sıkıla üzülerek gittiği gittiği bir yer.
hastanede çalışanlarda bıkmış zaten çok belli oluyor.
eskiden daha kötüydü hastaneler. içerde çok büyük bir kalabalık karışıklık vardı. üstelik içerde sigara içiliyordu.
hastanede bir tanıdık olması ne kadar önemli bir şeydi.

peyami safa nın dokuzuncu hariciye koğuşu adlı bir kitabı var. ne zaman hastane görsem aklıma gelir. daha küçüktüm okuduğumda bu tespit hoşuma gitmişti.
içerde diyor morfin kokusu hastalar acılar, hasta çürük insanlar dışarda hastanenin içi ile tam bir tezat halinde sağlıklı yemyeşil kocaman ağaçlar. sanki içerdekilere nispet yaparcasına.
eskiler derler ya allah düşürmesin ama yokluğunu da göstermesin. öyle bir yer.

ikinci bir meslekleri olsa kaç doktor bu işe devam ederdi acaba ?

sevelim sevmeyelim eninde sonunda yolumuzun bir gün mutlaka düşeceği adresler. iyi ki de varlar.. (onları dükkan, hastayı müşteri, doktoru maraba kılan sağlık politikası anlayışı onların suçu değil ya.)

şubattan beri bolca ziyaret ettiğim mekan. insanın içini daraltıyor hastaneler. en son kendim için gideyim dedim, randevum olduğu hâlde gitmedim çünkü bıktımm. bende artık tiksinti oluşturuyor ama annemi götürüyorum onun için katlanıyorum. umarım ileride bu yazıma baktığım günlerde annem iyileşmiş bir şekilde yanımda olur.

çalışma ve eğitim hayatımda yıllarımı verdiğim ama sonunda kurtulduğum yer. çok şey öğretti, yaşattı bana ama sevmeyince olmuyor işte. tek sevdiğim nokta dokunduğum hayatlardı. insanlara o anlarında yardımcı olabildiğimi hissetmek güzeldi.

çalışanlar için buralardaki en büyük sıkıntı hastalara bakım vermek değildir. asıl sıkıntı meslektaşlarının ve üstlerinin yaptığı mobbinglerdir. devlet memuru olsanız bile yine de diken üstünde olursunuz. her an çalıştığınız klinik değiştirilebilir, bir anda hiç bilmediğiniz bir yerde çalışmaya başlarsınız. ayağınızı kaydırırlar yani.

kimseyi düşürmesin bunu bugün bir kez daha tecrübe ettim. cidden insanın en çaresiz kaldığı yerlerden biri, onun için sağlık sahip olduğumuz en önemli şey.