mesleğinizin en kötü yanı

zengin ve görgüsüz ön yargısı ile karşılaşmak.

"gönüllü" adı altında çalışan kişilerin çokluğu.
bir şekilde mesleğimizi para kazandığımız işimiz olarak değil bedava iş gücü ile yapmamızı bekliyorlar ve acıdır ki eğer bir deneyimimiz yoksa iş bulmamız zor olduğu için bunu yapmalıyız...

kızgın insanların coşkun tepkileri. ama hallediyorum.
*

öğrenci olmak meslek sahibi olmaktan beter.

hayatım bir dram.

radyasyona maruz kalmak.. ilerleyen yaşlarımda kanser olursam hiç şaşırmam...

aşırı dikkatli biri haline geldim. çok yorucu bir şey bu. işim gereği(iş de denemez ya öğrenciyim hala) çok fazla metinle haşır neşir oluyorum. okumaların hepsi derin okumalar oluyor. haliyle tüm detayları, alt metni, göndermeleri anlamam gerekiyor. hiçbir detayı atlamadan devam etmem gerekiyor okumaya. sadece esas metni değil yazarın hayatını ve tarihte konumlanmasını da çok iyi öğrenmem gerekiyor.

bu durum olaylara pek çok açıdan bakmamı ve insanlara karşı daha tahammüllü biri olmama sebep olsa da detayları çok iyi görmek gibi bir lanet edindim. önceden de iyiydim bu konuda fakat artık beni tüketen bir hal aldı. biriyle konuşurken halinden, tavrından söylediği şeyin doğruluğunu çok rahat anlıyorum. bu ciddi bir şey olmak zorunda değil. bazen insanlar yediği yemekten bahsederken bile önemsiz yalanlar söyler. bu esnada bazı tipik kelimeler ve tonlamalar kullanırlar, fark ediyorum hepsini. dolayısıyla insanların bu hareketlerini kabullenmem çok zaman aldı. kabullenene kadar çok sorun yaşadım. yüze vurmadan geçmek gerekiyor böyle şeyleri.

bunun dışında her şeyi fark etmenin diğer bir tüketici yanı fark ettiğiniz şeyleri düzeltme eğilimi oluyor. bir konuşmada veya daha genel anlamda bir ilişkide yolunda gitmeyen ancak sümenaltı edilmesi gereken bazı şeyler vardır. bunları mesele haline getirirseniz sonsuz tartışmalara sebep olursunuz. fark etmemek en güzelidir. fark ettikten sonra susmak çok zor oluyor zira. salağa yatmayı öğrenmek gerçekten büyük maharet. ben çok tez canlı biriyimdir. çok zor oldu gerçekten salağa yatmayı öğrenmek. hem benim hem karşımdaki insanların akıl sağlığı için detayları bu kadar net görmemem gerek. fakat görüyorum. yine de iyi idare ediyorum bence.

ha derdin bu mu dümbük, millet işinde çalışırken parmağı kopuyor, eli kesiliyor, bu mu lan derdin derseniz siz de haklısınız valla ashhs.

bir mesleğimin olmasını çok isterdim. çaresizlik maalesef beni karanlık yollardan hayatımı kazanmaya itti. şikayet etmeyin, mesleğinizi sevin arkadaşlar. gözlerim dolduğu için daha fazla yazamıyorum.

arıza olmasa güzel iş valla. lan benim işim o arıza zaten.

her meseleğe göre değişkenlik gösteren durumdur. ama işin ilginç yanı kimine göre kötü olan diğerine göre hiç problem olmayabilir. hayat işte, her zaman ki gibi kendi içinde çelişkili. ben sürekli insanlarla muhatap oluyorum. ona laf anlat buna laf anlat ömrüm tükeniyor. şöyle yazılımcı ya da test uzmanı olup kulaklığımı takıp sadece işimle ilgilensem ne harika olurdu.

bazen fazla gelen sorumluluklar...
her şeyden ve her personelden sorumlu olmak ve 2 senede bir milyonların altına imza atıp bunu sayıştay'a sunmak.

bir sürü insanlıktan nasibini almamış sun of a beachin egosunu tatmin etmek zorunda kalmak.

1-)rapor ve sunumlar hazırlamak.
2-)insan yönetmek.
3-)beş para etmeyen insanlarla sadece parası var diye muhatap olmak.

birinin emri altında çalışmak ...bir zaman sonra herkesin ortak fikri olacak düşünce kendi işim olsun yeter ..

hesap kitap, borçlu, dosya takibi falan...

dağ, taş, çamur demeden ordan oraya kosturmak. bir de iş verenlerin çoğunlukla erkek mühendis istemeleri iş bulmayı zorlaştırıyor.

icra edemiyor olmak. icra edemeyelim diye okumuşuz.

insanla muhattap olmak zorunluluğu

gold diggerlarla muhatap olmak.

tüm gün oturmak. bir de bilgisayara bakmak. el klavyede geçen onlarca saati saymıyorum bile. muhtemelen yaşlanınca parmaklarım titremeye başlar. genelde öyle oluyodu

ben freelance çalışıyorum. ne kadar çabuk ve kusursuz işimi yapsam da hep daha iyisini ve daha hızlısını istiyorlar ve bu aç gözlülük maalesef bitmiyor. taa ki yapay zeka benim yerimi alana kadar.