sanat

ayaklarımız dağda gezmeye alışıktır, düz caddelerde incinir. konforlu, dümdüz yollar bize göre değildir. . mozaik, mimari, bale, klasik müzik ve heykel gibi sanatlardan da anlamayız. anadolu insanının sanat zevki kıyaslamasını ızdırap, yokluk ve acıklı türküler üzerinden değerlendirme. coğrafya kaderdir diyelim mi? neden anadolu insanı klasik müziği sevemesin, heykelden anlamasın ki? belki bu şiirin ispatı olabilecek bir hikaye anlatılır:
cıumhuriyetin ilk yıllarında, batılılaşma hareketlerinin bir süreci olarak anadolu insanının opera ile tanıştırılmasına karar verilir. üç- dört saat süren, ağır bir eser seçilir ve sivas'ta bir salonda zorla doldurulmuş köylülere dinletilir. daha sonra köyün muhtarı çağrılır ve dönüt almak üzere sorulur: "nasıl buldunuz, operayı beğendiniz mi?" muhtar yüzyıl sonra bile unutulmayacak o cevabı verir: "sivas, sivas olalı böyle zulüm görmedi."

yaratıcı aklın şölenidir bana göre ancak günümüzde medyaya kurban edilmiştir. öyle bir noktaya gelindi ki herkes sanat yapabiliyor, herkes sanatçı olabiliyor. ona buna sanat eseri, sanatçı demek öncelikle sanat a hakarettir.

yaşamdan edinilen şeylerden başka bir şeyler üretme işi. okudum, ettim, biliyorum, yaşadım falan hikaye, bunlardan bir şey çıkarıp sunabiliyorsan sanattır.

geçmişte yazarları , şairleri sanat sanat için mi sanat toplum için mi diye birbirine düşüren ,karşılaştıran bu tartışmalarla edebi dönem kapatıp edebi dönem açan (tanzimat,serveti fünun..vs) bir başlık.

sanat, bence böyle oldu, peki ya sizce diye bir sorudan ibarettir. verilen cevapların sayısına ve niteliğine göre popülaritesi belirlenir. ama esas değeri çıkış anından itibaren sabittir.

"insan mı hünerli?
olta mı akıllı?
balık mı aç? "

gibi soruların çıktığı yer.

sanat yetiştirir, iyileştirir, büyütür, anlaşılır kılar.

geçimini bu alanda sağlayan biri olarak zaman zaman editlerle bu konu üzerinde duracağım yegane başlık.

bana göre sanat: kapitalizmin üvey fakat en sevdiği evladıdır.

yani, kapitalist sistem öncesinde doğmuş, gelişmiş ( gelişimi hiç bitmeyecektir insanlığın gelişimi ile doğru orantılıdır orası ayrı bir konu.) kapitalizmi açık bir dille en çok eleştiren ve ondan en çok beslenen daldır.

sanat insanların bir tatmin olma* yöntemidir; bir haz aracıdır. sorgulatır, düşündürür, bazense alenen ortadadır anlatılmak istenen. sanatı modernizm ve post-modernizm ile birlikte bir boyuta, bir cisme, bir yüzeye, bir melodiye, bir metine sığdıramazsınız. dadaizm sonrası bu olgular günlük nesnelere kavramsal anlamlar yükleyerek kırılmıştır. dadaizm de sanatın üvey fakat en sevdiği akımdır. yoksa kavramsal sanat diye bir akım olmazdı.

insanların günümüzde post modern sanatı anlayıp kavrayamamasının en büyük sebebi sanat tarihi, sanat kavramları, sanat psikolojisi, sanat felsefesi, estetik, gösterge bilimi gibi alanlar hakkındaki bilgi eksikliği ve bu bilgi eksikliğinin yanında az önce de söylediğim gibi sanatın kavramsal felsefenin ışığında kavramsal bir yöne doğru yönelmesi sonucu oluşan "kavram kargaşası" sorunudur. çünkü sanat bir nesneyi, objeyi çizmekten onu ifade etmekten çıkıp fikir tematiği ve soyut sanatla birlikte değişime uğramıştır.

"dünya aydınlık olsaydı, sanat olmazdı."

-albert camus

(bkz: kadınlar)

insanların kendi aralarında gelişmiş zanaat işlerine verdiği isim diye nitelendirilse bunu yanlışlayabilmek mümkün müdür? bir bakıma mümkün bir bakıma da haklılık payı var diyebiliriz. sanat kavramı oldukça soyut ve çizgisi belirlenmek istediğinde bireysel değerlere ve zevklere göre değişkenlik gösterebilir diye düşünüyorum. ayrıca eski çağlarda heykeltraşlara insanlar sanatçı diyorlar mıydı? yapılan işe de sanat diyorlar mıydı? yoksa bu sanatçılar o zaman için mevcut güç sahibi kişilerin kendi ideolojisini aktarma, gücünü gösterme aracı olarak kullanılan işçiler miydi?

cevapsızlığın neticesidir sanat. dünyada ne kadar cevapsız soru varsa sanat da o kadar vardır. bir arayıştır sanat. bir dildir. dünya ne kadar netleşir ne kadar anlaşılır bir hale gelirse sanata duyulan ihtiyaç o denli azalacaktır.

halk için mi sanat için mi sorusunun cevabının, sanatçıda olduğu sahiplik.

algıladığını anlatma biçimi.

zihindeki yaratıcılığı dışarı vurum şeklidir.birçok dal adı altında, estetik kuram.

bazen karanlık yanlarımızı en rafine yollardan ifade etmemize yarar.

dilin yetmediği yerde yüreğin hafiflemesini sağlayan uğraştır.

"ruhun besinidir." diyor ve yetişmem gereken okuluma gidiyorum.

aurelio zingoni 1890 yılında yaptığı “zor bir görev” adlı tablosu

bir heykel, bir bina, sabitlenen bir an, bir giysi, bir hareket, değişim-dönüşüm, sonu olan-biten bir şey sanat eseri olabiliyorsa yaşamlarımız neden olmasın? yaşamımıza katacağımız; estetik, zarafet, farklılık, bilinç, özgünlük gibi katmanlarla onu sanatsal açıdan da değerli yapamaz mıyız? yaşam sürecimiz sanatsal olabilir mi?