sözlük yazarlarının söylemek isteyip söyleyemedikleri

yedi cüceler ve beş kardeşleri hastaneye kaldırmışlar.

keşke her zaman böyle kalsa zaman

söylemek istesem söylerim. söylemiyorsam büyük ihtimalle istemiyorumdur. duruma göre tenezzül etmiyor da olabilirim. söylemeyi gereksiz buluyor olabilirim belki ya da söylesem bir şeyin değişmeyeceğini düşünüyorumdur.

yarım asırı geçmiş ömrüm,.. geriye dönüp bakınca birilerini mutlu etmekle geçmiş yıllarım.
hep başkalarına adanmış bir hayat. onlar mutlu olsun yeter ben nasıl olsa mutlu olacak birşeyler bulurum..
evde kendi sevdiğim yemeği bile yapamıyorum.
çocukların canı ne isterse o.
önce onlar demişim.
şikayet değil.
pişmanlık hiç değil.
bugün;
“kendin için ne yaptın?” diye
sorunca kendime.
bir cevap verememek üzdü.

şöyle güzel bir sövesim var sözlükte ama siliyorlar.

herhangi birine sövmeyecektim, öyle ortaya içimi boşaltmak için sövecektim.

böyle koymalı, kıymalı, köfte, karnıyarık..
off karnım acıktı şimdi

31ciyim. evet.

ne güzel söyleyememişsiniz.

hajsgsh.
söylüyorum ama siz duymuyorsunuz.
çok da bir şey kaybetmiyorsunuz zaten abidik gubidik şeyler. *

söylemek isteyip söylemediklerinizi burda dillendirince aslinda soylemis oluyorsunuz.
yani o soylemek isteyip soyleyemediginiz olmuyor artik.
söylediniz ya hani.

karma üzerine söylemek istediklerim var da: mani oluyor halimi takrire hicabım...

edirne’de son bir iki günüm. çokça senin bana sevdirdiğin bu şehirden de seninle ayılışımız gibi ayrılacağım ortalama 48 saat içinde ve ne hissettiğimi bilmiyorum. seni de içine dahil ettiğim bir hikaye bitti artık benim için ama içinde senin olman yakan şey canımı. gittiğimiz, beraber zaman geçirdiğimiz birkaç yeri ziyaret ettim. haberin yokken oturduğun apartmanda senin odanın penceresine baktım son kez. birbirimize sokulduğumuz o parkta oturdum sensiz ve yüz yüze tanıştığımız gece oturduğumuz o taş masaya da banklara da baktım son kez artık bittiğini kendime kabulm ettirebilmek için.

bugünse ikinci buluşmamızda, iyi kötü bir hikayemizin olacağı yere gittik arkadaşımla. gönül isterdi ki tek gideyim ama zamanlama da, bazı şeylerin işlenişi de bunu gerektirdi sanırım. birbirimizin gözlerine derin derin bakıp da mimiklerimizi takip ettiğimiz ve aramızdaki kıvlcımların belirgin hale geldiği o masadaydı bir süre gözüm. konuştuklarımız, beraber kahve alışımız ve birbirimizi seyrettiğimiz o anlar uzun canladı gözümde bir daha bir araya başka bir evrende de yaşam biçminde de gelemyeceğimizin bilincinde olarak. o derece kötü ayrıldık seninle. keşke böyle olmasaydı. özür dilerim sevdiğim. senden gerçekleri de kendimi de gizlediğim; bana anlattığın ve hassas olduğun konuda seni tetikleyerek kötü bir şekilde birbirimize veda etmememize ve yaptıklarım dolayısıyla da aklında hatırlamak, tamamen silmek istediğin ve bunu gördüğüm üzere elinden gelen en iyi şekilde sebep olduğum hatalarım yüzünden. affet beni olur mu? ne olur affet ve yalvarırım seni be olursa olsun sevdiğimi bil. biliyorum mahvettim seni istemeden de olsa ama çok sevdim bit o kadar da. inan istemezdim böyle olmasını.

boğazımda oluşan acı tat ve gerçeklerin de, aramızda geçen şeylerin de bıraktığı iştahsızlıkla burada kalan son zamanlarımda açlıtan bayılmamak için alacağım yemeğimi yemeye çalışacağım şimdi. umarım herkesin ortasında bir krize girmem sana yaştığım hataların da gerçeklerin de acıtan köşeleri yüzünden.

yemeğimi alayım ben. çok iyi bak kendine olur mu? iyi bakacağından şüphem yok ama olsun, çok iyi bak yine de sen. taş değmesin o güzel ayaklarına.

kendimle ilgili ortaya çıkmamış anlamlandıramadığım her şeyi keşfettim sayılır.
şu izolasyon beni çok pek açıdan pekiştirdi bence.
kendimi bulmam da etkili olduğu gerçeği belki de benden haz etmeyen birinden geldiğinden bi teşekkürü borç bilmeyelim, edelim.
maksat hayatta kalmak değildi ya ben hep kaldım bir ben kaldım. işte onu değiştirme niyetindeyim. bu da benim için farklı bir yolculuk olacak bakalım.
toksiklikten ve agresiflikten daha uzak nasıl olunur bilemiyorum ama bu yolda eşlikçim kötücül olmayan her şey. evrime inanırım. doğaya daha çok. su akacak gönlüme huzur bulacak.
galiba aitliğime dair halı altı ettiğin ne varsa çıkış yolu da orada..
bazen olduğunuzu sandığınız kişiyle olduğunuz kişi çok başkadır ve sizin olmak zorunda kaldığınız dayatılanlar ve onu maskeleme üstüne kavram karmaşası eşliğindeki kişilik çatışır ya içten içe.
bazen ne yapsanız olmuyordur çünkü hikaye aslında kendini bulmakla alakalıdır.
benim bu yolculuğum bambaşka yerlere evrilirken şimdiki halinin bu olmasını tabii ki beklemiyordum. ama işin sırrı kendi karanlığından çıkabilmemin anahtarını bulabilmiş olmam.
şimdi sırada çıkma ve aydınlığa ulaşma zamanı.
o koridorlarda savaşa savaşa geçeceğim.
ve bu savaş diğerlerine nazaran biraz soft geçerse sevinirim. kendime heal basmam biraz zaman alıyor.