tuhaf beceriksizliklerimiz

denge gerektiren hiç bir şeyi yapamıyorum.

analog saat okuyamıyorum. olmuyor.

bana yeri söylenen bir şeyi orada bulamıyorum. şuradan şunu getirir misin diyor biri bana mesela, orada yok. bulamıyorum. markette bir şeyin yerini soruyorum, cevap alınca yine bulamıyorum. hiç bir şeyi bulamıyorum. gözüm mü görmüyor beynim mi algılamıyor anlamıyorum. çok saçma.

istediğim zaman havlayamıyorum*, havlamaya çalışıyorum ama olmuyor.

yer yön tarifi yapamamak ya da yapılmasına rağmen bulamamak gidilecek yeri. illa birinin gelip alması gerekiyor beni.

yürüyemiyorum.herhangi bir engelim yok ama olmuyor hep düşüyorum.

metrobüsün geldiği an tam da kapının orada durup beklememe rağmen içeri atlayamıyorum. insanlar neredeyse üzerimden zıplıyor, ölümsüzlük iksirini bulmuşlar da kapışıyor gibiler. ya ben... itip kakıyorlar beni ve sonunda ortada öyle kalakalıyorum. hatta bir gün teyzenin biri bana " öyle mıymıntı gibi beklersen giremezsin içeri" dedi. bu otobüs, minibüs için de geçerli bu arada.

bence herkes yapabiliyor bende sıkıntı var.

ben etrafta ses varken sınav çalışabilirim hatta çok rahat ezber yapabilirim ve aklımda daha çok kalır ama en ufak ses olsun uyuyamam. nasıl bir dengesizim acaba?

oynayamıyorum, halay modu filan yok bende. el ayak birbirinden çok bağımsız hareket ediyor.

bisikletle sokaktaki yağmur oluklarından geçemiyorum. ufacık bir meyil versem direksiyona geçiçem ama yok şak diye yerdeyim. o yüzden yavaşlıyoruz ve direksiyonu tam kırıyoruz. yine düşüyorum ama daha az.

çantamda aradığımı bulamamak.
bir kere olsun bulaydım.
ama yok işte.

aileme özenmeden tarifsiz yaptığım ikramların, misafir gelince özene bezene yapınca olmaması. mesela kek. misafirim gelecektir kek yaparım sonuç çamur ve kabarmamış bir kek. çocuklar anne kek yapsanaaaağğ. yaparım kocaman kabarmış harika bir kek. aşamıyorum bu durumu

ikişer ikişer ya da üçer üçer sayamıyorum. sayılacak şey ne olursa olsun tek tek sayabiliyorum. mesela ikili saymaya çalışınca şunları nereye dahil etmiştim diye hep karıştırıyorum.

pandemi döneminde herkeste maske varken insanları duymadığımı ya da kelimeleri algılayamadığımı fark etmiştim. insanların ağzını görmeyince ne dediğini anlamıyorum. korkudan işitme testine falan gittim ama sorun yokmuş. etkin dinlemiyormuşum sadece. resmen hayatımı dudak okuyarak geçirmişim.

ilkokul 1. sınıfta el yazısıyla harfleri öğreniyorduk tüm harfleri çok kolay yazabiliyordum fakat z harfine geçtiğimizde bir türlü güzel yazamamıştım öğretmen bin kere olmamış bir daha yap diye geri çevirmişti oysa en kolay harflerdendi z. herkes yıldız alırken ben silip tekrar yapmaya çalışıyordum g harfi daha zor mesela onda zorlanmayıp z de zorlanmam ayrı bir trajikomik böyle bir anım var işte.

hiçbir şekilde iki işi aynı anda yapamıyorum.
yürürken telefona baktığımda ya da yürürken birisine mesaj atmam gerektiğinde ya yavaşlamam ya da durmam gerekir mesela, yoksa düşerim yüksek ihtimalle.
yürürken konuştuğumda bile karşımdaki insanın ne anlattığından çok yola odaklanabiliyorum düşmemek için.
hem karşımdaki insanı dinleyip hem de aynı anda fikir üretme konusunda da fazlasıyla kötüyüm. ilk başta dinleyip ondan sonra fikir üretmem gerekiyor, fikirlerimin farkına varmam ve onları nasıl cümle içerisinde kullanmam gerektiğini düşünmem bazen zaman alabiliyor. bu durumlarda ben konuyu düşünüp tartana kadar başka konulara geçilmiş oluyor genelde.

bir de odaklanma sorunu var tabii. çok basit cümleleri ya da çok basit filmlere bile odaklanmam fazlasıyla zor olabiliyor.

bazen salak olup olmadığımı düşünürdüm ama şimdi iyice fark ettim, biraz da bu konu üzerinde düşüneceğim. yaklaşık iki saat boyunca düşünerek yine de hiçbir yere varamayacağım ama olsundu.

kendime yazar dediğime hatta kitap çıkardığıma bakmayın, aslında yazma konusunda berbat biriyim mesela cümlelerimi yani yazdıklarımı okumak çok zor noktalama cahiliyim maalesef. işin kötü tarafı bunun bilincinde olup yine de kötü sonuçlar ortaya çıkarmam ama iş şiire ve bir hikaye yazmaya gelince bir şekilde derdimi anlatıyorum çok şükür.

sıcak içecekleri taşıyamıyorum.

açık büfede çay mı var almam.
misafirin çayı mı bitmiş, ortadan kaybolurum.
herkes çay alırken ben soda alırım,
neden,
çünkü soğuk.

öyle.

yürürken sakız çiğneyemiyorum. *

ayakkabımın bağcıklarını bağlayamam.