umursamamayı öğrenmek

kendini umursamayi öğrenmekle başlayabilir.

çoğu zaman da olayları çok fazla kişiselleştirip içselleştirdiğimiz için başaramadığımız durum. bunun tersini yaptığımızda hafiflemeyi öğreniriz.
mesela bazen bazı ilişkilerimiz saçma bir şekilde kopar, ters gider. dün seviliyordum, bugün neden nefretle karşılaşıyorum diye düşünebiliyor insan. en çok da artık bu durumları umursamıyorum. beni sevmiyor musun? tamam, olabilir. nerede mutluysan oraya git, sana hitap eden insanlarla birlikte ol. insandır, gelir geçer. hayattır, biter gider.

(bkz: sikkimden aşağı hint okyanusu)

bir belediyenin sloganı gibi: çalışınca oluyor.

zor ama hayat bunu da acı tecrübeler sonucu öğretiyor...ben bunu da öğrendim...

ne demişler? acı patlıcanı kırağı çalmaz. ama kimse sormaz, kırağı çalmaz hale gelene kadar neler oldu diye.

insan, öyle her bir şeyi umursamamayı öğrenemez çünkü illa ki, umursaması gereken şeyler vardır ve hep olacaktır ama yıllar içinde neyi umursayıp neyi umursamaması gerektiğini öğrenebilir. insanın umursadığı şeyler değişince, aslında hayatı değişir.

mesela, başkalarının duygu ve düşüncelerini aşırı içselleştiren yani dış referanslı biri, zamanla kendi duygu ve düşüncelerinin farkına varıp başkalarından fikir alsa bile son kararı kendi fikirlerine göre veren yani iç referanslı biri olmayı öğrenebilir.

gerçekten öğrendiğinde mış gibi yapmazsın. gerçekten umursamıyorsundur. kelimeler yeterli gelmez hissettiklerini anlatmaya susarsın, ilgilenmezsin, hayatın olağan akışına kendini bırakırsın. öğrenilen bir şey değildir, kafana vura vura öğretirler.

mümkündür.
kendi plan ve programlarınıza, zihniyetinize, amaçlarınıza göre umursamanız gereken şeyleri belirleyip o şeyleri umursadıktan sonra ya da umursarken diğer şeyleri umursamayabilir ya da umursama önceliklerini derecelendirebilirsiniz.
durduk yere bir şeyleri umursamamak alışkanlığı insanı tehlikeye açık hale getirir. hem insanlar umursamaz insanlara güvenmezler, onlara tahammül etmezler. tutumlarının ardında başka ciddi sebepler olduğunu düşünebilirler.

abi biri bana bunu öğretsin.
nasıl beceriyorsunuz ya? ben kafayı çıldırmak üzereyim.

bunu bana hatun öğretti. örneğin sen mutsuzsan sebebi ben değilim, neden mutsuz olduğunu kendi içinde çöz. rahatsız olduğun bir şey varsa otur konuşalım ama ne olduğunu söylemeden mutsuzum dersen ben de seni umursamam dedi. lan. oha. cidden bunu deneyimledim ve hayvan gibi kendi alanlarımıza sahip olduğumuz mis gibi bir ilişkimiz var ve başka insanları umursamadan yaşayabiliyorum. problem varsa problemini belirt yoksa umrumda değil deyip sodamı* yudumluyorum.

bu biraz bana hayat bıkkınlığı olan boşvermiş insanların tercihi gibi geliyor. herkesin harcı değil bence umursamamak..

eğitimi nerede, hemen kaydoluyorum. gidip öğreneyim. bakalım nasıl yapılıyormuş.. kanımca zor iş, yapabilenlere imreniyorum ama öyle kolay değil.

amaç sahibi olmak ve kendi hayatınla meşgul olmak.

öğrenmekten çok bir kişilik yapısı olduğunu düşünüyorum. uygun yapıda olanca başarılabilen, diğerleri içinse asla başarılamayan bir şey..yok yok.. öğrenilebileceğini sanmıyorum.

bazı bünyelere harika bir ilaç.eğer sürdürebilirseniz gercekten sosyal cevrenizi terbiye edebilirsiniz.

her şeyin farkına vardığın gün olgunlaşırsın.

acı ve keder, hüzün ve göz yaşı, kayıp ve yitirme, yenilgi ve teslimiyet, ümitsizlik ve inanç kaybı, umut ve benlik kaybı, güven ve teslimiyet kaybı.
sonra dalar geçmişi ve anı sorgularsın, hayata geçmişin ihanet kaydı geçerken uçurumun kenarında gözü bağlı durmuş zamanın bozuk saati güneşi izlerken karanlıkta!
hiçbir umudun olmadığı anın yaşarken, zihninde geçmiş ve durmuş zamanın anını yaşarsın, ne bir mucize umut verir, ne de ölüm seni korkutur.

umursamaz insan hiç kimseyi ve hiçbir şeyi.
mesela bu gece her şey ve herkes yok olabilir bu beni tedirgin etmiyor ve düşündürmüyor, çünkü bir gün ben de yok olurum bir an gibi! ve bu beni hiç korkutmuyor.

konu ciddi ama benim aklıma şak diye bu komiklik geldi. *

bunu öğrenenin ömrü en az 20 sene uzar valla.

yıllar süren terapiyle öğrendim. ince bir çizgi var ama burada, beni ilgilendirmeyen şeyleri umursamamayı öğrendim. bence sağlıklı olan da budur zaten.
karşımdaki kişi mutsuzsa kendimi heba ederdim eskiden sebebine bakmadan. şimdi bakıyorum, yapabileceğim bir şey var mı? benimle mi ilgili? değilse umursamıyorum. destek olmamak, kafayı çevirip gitmek değil tabii burada kastım. kendimi hırpalayacak kadar umursamıyorum.
insanların benim hakkımda ne düşündüğünü de umursamıyorum artık. senelerce sistematik olarak zorbalandıktan sonra bu noktaya gelmek o kadar özgürleştiriyor ki insanı, anlatamam. yaşadığımı hissettiğim, nefes alabildiğim bir noktaya geldim.
"yapamam, öğrenemem, yapım bu" diyen çok olmuş. yapabilirsiniz arkadaşlar. yetkin bir terapi ve doğru tedaviyle başarılamayacak şey yoktur. biraz kendinize güvenin.

yok böyle bir şey.

olması için ölü olmanız lazım.
değilseniz her yerden gelen her uyaran için savunmasızsınız demektir, siz ne kadar umurumda değil değil deseniz bile onlar derinin içine girer, türlü yollarla beyne ulaşır ve bum!