yazarların çocukken yaşadıkları kazalar

acaba hangisini anlatsam.
bisiklet sürmeyi yeni öğrendiğim günlerde bir köpeğe çarpıp bisikletten fırlamıştım. ufak tefek birkaç sıyrık yanında bir de diz kapağımı çatlatmıştım. görgü şahitlerine göre köpek de olay yerinden topallayarak uzaklaşmış. akibetini bilmiyorum.

araba bana bir koydu yerde süperman gibi uçtuydum.

büyük çaplı kaza yok çok şükür,ama onlar da teğet geçti araba çarpması olacaktı son anda kurtuldum.

onun dışında balkonda düşmem sonucu kaşımın üstü yarıldı,izi hâlâ duruyor ve sokakta oynarken terliğin kopmasıyla düşüp kaval kemiğimin olduğu yeri kaldırımın kenarına vurmuştum o da iz kaldı. *

şimdi geriye dönüp baktığımda cidden şanslı addediyorum kendimi,çocukken inanılmaz zıpırdım kalıcı hasar kalmadığına şükrediyorum.

motosikletten uçmuşluğum vardır. neyseki sadece ufak tefek sıyrıklarla atlattık. moturu halamın kocası sürüyordu.

biri benim mallığım yüzünden, diğeri hiç alakam olmayan iki kaza yaşadım. önce, hiç alakam olmayanı anlatayım.

bir tanıdığımız ile markete gitmiştik. ben arada bir onların evinde kalırdım. yine o günlerden bir gün, market ihtiyaçları olmuş herhalde. beni de yanlarına almışlar. öncesi yok aklımda, sadede geleyim. son derece yavaş bir şekilde, açık otoparkta, park ettiğimiz yerden çıkıyoruz. bir anda, bir ses duyduk ve içinde olduğumuz araba spin attı. artık, nasıl çarptılarsa bizim arabaya. oraları hiç bilmiyorum. çünkü, yolla hiç ilgim yoktu.

herkes panik oldu tabi, emanet çocukla kaza yapıldığı için. nasılsınlar, iyi misinler havada uçuşuyor. hiçbirimizde hasar yok, ben de iyiyim dedim. eve geldik. artık, nasıl bir şey yaşadıysam. bir anda ağlamaya başladım ve uzun süre beni susturamadılar. işin komiği ben de kendimi susturamadım. güzel bir şekilde hikayeyi bağlamak isterdim ama bu kadar hatırlıyorum. 7-8 yaşında falandım sanırım.


ikincisi, tamamen benim mallığım. 9-10 yaşları civarındayım. bmx bisikletim vardı. bisikletle artık her boku çözdüğümü düşündüğüm için, şovlar, piçlikler peşindeyim. el bırakmalar, üstünde ayağa kalkmalar, ön kaldırmalar falan.

yine o günlerden biri. sokağın tam orta yerinde küçük bir tümsek var. normal şekilde geçtiğinde hafifçe hissediyorsun. ben mükemmel bir sürücü olduğumu düşündüğüm için, "lan şurada ön kaldırayım, havalı olur" dedim. sokağın başından hızlanarak geldim, tam tümseğe geldiğimde ön kaldırdım.

sonra, zaman yavaşladı. önce bulutları, sonra güneşi gördüm. sonra, bisikletimi havada bağımsız olarak süzülürken gördüm. bu sırada, götümün üstüne yere düştüm. sonra, bisikletim ağır çekimde üstüme düştü.* muhtemelen, bütün olaylar iki saniye içinde gerçekleşti ama ben size 3-5 dk civarında sürdüğü konusunda yemin edebilirim. egomun zedelenmesi ve bir iki yerimin biraz acıması dışında bir şey olmamıştı.

o bisikleti nasıl yerle 90 derece açı oluşturacak şekilde kaldırdığım konusunda ve düştükten sonra nasıl bir yerlerimi kırmadığım konusunda hala fikrim yok. zira, ufak tefek bir çocuktum. neyseki, artık daha az zararlı mallıklar yapıyorum.*

bisikletin freni tutmadı kaydırayım derken yere yapıştım dirsek,avuç içi, diz hepsi mahvoldu kıyafetlerim hep kan içinde kaldı.

daha emeklemeye yeni başladığım dönemde 14 yaşındaki ergen amcamın evin kapısını kapatmaması üzerine apartman merdivenlerinden yuvarlanmışım. allah korumuş herhalde.annem her bayramda anlatır, nasıl şaşkın şaşkın baktığımı. ilk çocuk olunca deney malzemesi olmuşuz.

7-8 yaşlarımdayken mahallede oynarken bisiklet çarpmıştı. bayılmışım en son biri beni kucaklamıştı.

yaz tatilinde köyde bisiklet kullanmayı öğrenirken dikenli çalıların içene uçmuştum, acı verici bir deneyimdi.