yazarların çocukken yaşadıkları kazalar

araba bana bir koydu yerde süperman gibi uçtuydum.

büyük çaplı kaza yok çok şükür,ama onlar da teğet geçti araba çarpması olacaktı son anda kurtuldum.

onun dışında balkonda düşmem sonucu kaşımın üstü yarıldı,izi hâlâ duruyor ve sokakta oynarken terliğin kopmasıyla düşüp kaval kemiğimin olduğu yeri kaldırımın kenarına vurmuştum o da iz kaldı. *

şimdi geriye dönüp baktığımda cidden şanslı addediyorum kendimi,çocukken inanılmaz zıpırdım kalıcı hasar kalmadığına şükrediyorum.

motosikletten uçmuşluğum vardır. neyseki sadece ufak tefek sıyrıklarla atlattık. moturu halamın kocası sürüyordu.

biri benim mallığım yüzünden, diğeri hiç alakam olmayan iki kaza yaşadım. önce, hiç alakam olmayanı anlatayım.

bir tanıdığımız ile markete gitmiştik. ben arada bir onların evinde kalırdım. yine o günlerden bir gün, market ihtiyaçları olmuş herhalde. beni de yanlarına almışlar. öncesi yok aklımda, sadede geleyim. son derece yavaş bir şekilde, açık otoparkta, park ettiğimiz yerden çıkıyoruz. bir anda, bir ses duyduk ve içinde olduğumuz araba spin attı. artık, nasıl çarptılarsa bizim arabaya. oraları hiç bilmiyorum. çünkü, yolla hiç ilgim yoktu.

herkes panik oldu tabi, emanet çocukla kaza yapıldığı için. nasılsınlar, iyi misinler havada uçuşuyor. hiçbirimizde hasar yok, ben de iyiyim dedim. eve geldik. artık, nasıl bir şey yaşadıysam. bir anda ağlamaya başladım ve uzun süre beni susturamadılar. işin komiği ben de kendimi susturamadım. güzel bir şekilde hikayeyi bağlamak isterdim ama bu kadar hatırlıyorum. 7-8 yaşında falandım sanırım.


ikincisi, tamamen benim mallığım. 9-10 yaşları civarındayım. bmx bisikletim vardı. bisikletle artık her boku çözdüğümü düşündüğüm için, şovlar, piçlikler peşindeyim. el bırakmalar, üstünde ayağa kalkmalar, ön kaldırmalar falan.

yine o günlerden biri. sokağın tam orta yerinde küçük bir tümsek var. normal şekilde geçtiğinde hafifçe hissediyorsun. ben mükemmel bir sürücü olduğumu düşündüğüm için, "lan şurada ön kaldırayım, havalı olur" dedim. sokağın başından hızlanarak geldim, tam tümseğe geldiğimde ön kaldırdım.

sonra, zaman yavaşladı. önce bulutları, sonra güneşi gördüm. sonra, bisikletimi havada bağımsız olarak süzülürken gördüm. bu sırada, götümün üstüne yere düştüm. sonra, bisikletim ağır çekimde üstüme düştü.* muhtemelen, bütün olaylar iki saniye içinde gerçekleşti ama ben size 3-5 dk civarında sürdüğü konusunda yemin edebilirim. egomun zedelenmesi ve bir iki yerimin biraz acıması dışında bir şey olmamıştı.

o bisikleti nasıl yerle 90 derece açı oluşturacak şekilde kaldırdığım konusunda ve düştükten sonra nasıl bir yerlerimi kırmadığım konusunda hala fikrim yok. zira, ufak tefek bir çocuktum. neyseki, artık daha az zararlı mallıklar yapıyorum.*

bisikletin freni tutmadı kaydırayım derken yere yapıştım dirsek,avuç içi, diz hepsi mahvoldu kıyafetlerim hep kan içinde kaldı.

daha emeklemeye yeni başladığım dönemde 14 yaşındaki ergen amcamın evin kapısını kapatmaması üzerine apartman merdivenlerinden yuvarlanmışım. allah korumuş herhalde.annem her bayramda anlatır, nasıl şaşkın şaşkın baktığımı. ilk çocuk olunca deney malzemesi olmuşuz.

7-8 yaşlarımdayken mahallede oynarken bisiklet çarpmıştı. bayılmışım en son biri beni kucaklamıştı.

yaz tatilinde köyde bisiklet kullanmayı öğrenirken dikenli çalıların içene uçmuştum, acı verici bir deneyimdi.

8 yaşında dişçiye gittik, doktor 3 azı dişimi çekmişti, sonra kan kaybından bayıldım, gözümü açtığımda acildeydim.
o günden sonra doktor ve hastahane fobim oluştu.

5 yaşımda kamyona çarpmıştım. yanlış duymadınız ben kamyona çarptım. koşa koşa eve giderken kamyonun arka köşesine kaşı vurduk. eve kanla gittim resmen.

bir de arı kovanına girdim. hastanelik olduk. 1 gün kalmışım tam olarak.

bir de camla bileğimi istemeden kestim. hala izi durur ama benim favorim vantilatöre parmağı kestirmek. hala nasıl olduğunu biz de bilmiyoruz tabi. 1 haftadan biraz fazla süre parmak iflastı resmen. izi durur bunun da ve hatta hissetmiyorum hala parmak ucumu.

kenarları yukarıdan aşağı burgu burgu bir yüklük vardı evde. alnımı o burguya çarpmıştım, acısı ayrı izi ayrı kötüydü. büyüdükçe izi gitti neyse ki.

bir de ilkokulda sınıfta sıraya takılıp yere yüz üstü kapaklanmıştım, burnum çok acımış ve kanamıştı. o günden sonra bir daha da kanamadı burnum.

kolum çok harlı olmayan bir sobaya yabışmıştı.............

-bisikletle sayısız kötü kaza.
-patenle 30 merdiven inersin inemezsin ve inemeyiş*
-incir ağacından düşme (iflah olmaz derler, olmuyormuş gerçekten)
-bilek-dirsek-omuz üçlüsünü rutin olarak evdeki 80ler vitrininin tepesinden koltuğa atlarken yerinden çıkartma.

dört yaşında falan benden yaşça bayağı büyük komşu kızlarıyla balkon salıncağında sallanıyorduk. sonra biri indi, bana da kalk örtüyü düzelteceğim dedi. ben de indim. diğer kız boş bulunup sallanınca, salıncak bana çarptı. duvara yapıştım. kaşıma dört dikiş atıldı. diğerleri genelde önemsiz.

aa dur ya, bir de şey var; ilkokulda bir çocuk çelme takıp düşürmüştü ve ön dişlerim kırılmıştı.

gördüğünüz gibi o zaman da başıma gelen her şey başkaları yüzünden gelmiş.