yazarların çocukken yaşadıkları kazalar

tosbağadan hikayeler, geldim dostlar.
bahsedeceğim kaza ben üç-dört yaşlarındayken meydana gelmiş.
ben çok garip ve yaramaz bir çocuktum, bu nedenle sürekli bir yerimi yaralardım.
bir gün, kanepeden ne sebeple bilemem atlamışım ve kafam televizyon konsolunun köşesine denk gelmiş ve dikiş atılması gereken bir yara açılmış.
sonrasında gamsızlıktan kalkmışım fakat ablam kafamdan akan kanı görüp ağlamaya başlamış, çığlık çığlığa.
tabii annem gelene kadar benim kafamdaki kan üzerime kadar gelmiş. annem geldiğinde gördüğü manzara şudur: ben oturmuşum yere ablamı izliyorum, ablam bana bakıp ağlıyor.
annem de ablama bir şey oldu sanıp gelmiş aslında. izi hala kafamda durur.

açılın ben geldim. küçüklüğüm şehirden çok uzakta bir dağ köyünde geçti. o kadar yaramazdım ki köyden geçen bütün vasıtalara arkadan aralayıp köyün çıkışına kadar tutunuyordum taki bi sefer düşüp yere düşene kadar. kollarımda dizlerimde halen o yaralar var ne zaman baksam aklıma köyde geçen hayatım geliyor. birde abim istanbul’dan geliyor ne istiyorsun demişti bi keresinde bisiklet demiştim ve biliyor musunuz bana bisiklet getirmişti. yaklaşık olarak bir yıl bindim, o bir yılda bana hiç bir şey olmadı ama arkadaşlarımdan bir tanesi bisikletle kaza yaptı apandisiti patladı çocuk ölüyordu az kalsın. diğer arkadaşımda bisikletle ineğe çarpmıştı. bisiklet kullanılmaz hale gelmişti.

kendi halinde saf salak bir çocuktum ama iki defa 1. kattan düştüm ve ikiside farklı yerlerdi. ilkinde kendim düşmeyi becerdim ama ikincide arkadaşım iteklemişti :))))

datça'da sudayken ayağım kesilmişti.

hafif bir yanma ile suyun renginde oluşan bulanmayı hatırlıyorum. yine acısı bana yetişmeden annem bastı çığlığı...

evlat evlat değil yürüyen felaketliğimin tescillendiği yıllara hoş geldiniz.
kafa ustu yuvarlanmalar, kol kırmalar, dizime saplanan metal korkuluklar, kemıgım görünecek kadar derin yarıklar, (bazı parmaklarımın başları yok çünkü kesildiler), iki kez 1. derece yanıklar ve olmazsa olmaz kafaya dikişle sizlerleyim. bir de parmağımı sürekli olmayacak yerlere sıkıştırırdım. hala bana bıçak kullandırmazlar zira sürekli kendimi kesmeye devam ediyorum. sakar mıyım? cok mu hızlı hareket ediyorum bılmıyorum.


tüm bunlara acı eşiğimin boyumdan fazla olmasını gerekçe gösterebilirim. ya da gerçekten yaramaz meraklı ve gözü pek biri olduğuma inandırabılırım.
rahmetli anneme sorsaydınız kalp krizi sebebiymişim ama

abimle oynarken abim birden eline mermer taş alip bana firlatmisti kafama geldi .basta biraz agladim annem pansuman yapti sonra oyuna devam.çocukluk hizli iyileşmek demek.

kaldırımdan inerken bisiklet çarpmış ve ön dişlerim dökülmüştü.

sapanla kuş avlarken böyle gerdim gerdim sapanı, tam artık atayım derken sapandan hortum çıkıp gözüme çarptı. bi süre sol gözümün önünde siyah bi nokta gördüm.

komşu kızıyla atçılık oynarken ana yolda kamyon çarptı. ben hayal meyal hatırlıyorum kazayı ama bana çarpan kamyonu hiç görmedim. hep kırmızı bi serçe çarptı sanmıştım büyüyene kadar.

arkadaşlarla yaptığımız bisiklet yarışında virajı alamayıp düştüm ve bir kaç metre sol dizim kaldırıma sürttü. iyileşmesi 2 aydan fazla sürdü.

komşunun ağacından çağla aşırırken komşuya yakalanmamız ve kaçarken ağaçtan düşmem. bir şey olmamış gibi kalkıp kaçarken çitten atlayamayıp ucundaki sivri yerin boğazımı çizmesi. az bir farkla boğazıma giriyordu neredeyse.

kardeşimi getirdiğimiz hastanede sıkılıp arabaya gittim. giderken bin kere tembihlediler uyuma diye ama ben uyumuşum. sonrasında jandarma operasyonuyla arabadan kurtarılmışım ve kendime geldiğimde oksijen veriyorlardı. boğulacakmışımdı az daha.

arkadaşlarla aldık tüfekleri evden ve ava gittik bi gün sabahın seherinde. tam önümden havalanan ördeğe ateş edecekken arkamdan başka bir arkadaş benim doğrulttuğum tüfeği vurdu. saçmalar yüzüme geldi, bir kaç ufak hasarla atlattık. tüfek kullanılamaz hale geldi.

araba kullanmayı yeni yeni öğrendiğim zamanlarda iki arabanın arasını ortalayamadım ve sağ aynayı diğer arabaya takıp koparttım.

bir kaç hayvan ısırması (köpek, kedi, inek, at) dışında sanırım pek bir şey kalmadı. hepsi bu kadar.

kumsalda koşuyordum. denizi gören her çocuk kadar kumral bir o kadar mutluydum. şezlongların arasında birden karşıma çıktı. saliselik bir an. önce korktum sonra ayağım bambumsu sazlara takılıp yere kapaklandım. çok korkmuştum. tanrımmm. nasıl tarif edebilirim..

bronzlaşmış alman memesi.

bazılarının varoluş sebebi bile başlı başına bir kaza. kabullen diyorlar sana o anlardan kalan yaralarınla. itiraz edip de filmi başa saramıyorsun. yaraların zaten hep açıkta. zaman diyorsun sen de, geçer ya, kanmak için, zamanla belki de. izler hep orada.

gülün içine düştüm dikenleri battı, ısırgan otlarının arasına düştüm her tarafım kızarım yandı.

sallanan bir salıncağa (ki içinde biri vardı) kafa attım.
kafa attıktan 10 dk sonra kendime gelmiştim anca. o yazı gözümün altı mos mor geçirdim.

balkon salıncağının bana çarpıp, duvara yapıştırması hadisesi. kaşımda 4 dikiş var.

açılın en sakar yazar geldi.
yaş 4-5. sabahın köründe uyanmışım anneme kahvaltı hazırlayacağım (sözde). kahvaltıdan önce gideyim biraz süsleneyim perileri geldi. annemin aynasının üzerinde duran ruju bir güzel sürüp üstüne de topuklu terliklerini giydim. bilen bilir eskiden kapıların altından soğuk gelmesin diye uzuuncana bez koyarlardı altına. sen salona giderken o beze takıl, düş. kafanı kapının kenarına sivri kısmına çarp. oluk oluk kanlar aksın oh. ağlaya ağlaya annemin yatağına koştum ama her yerim kan içinde. annem apar topar alnıma bir bez koydu. hemen eniştemi arayıp hastaneye götürdüler. sonuç ise alnımın ortasında 12 dikiş izi. şu an hazal kaya gibiyim tam olarak.

5 yaşındaydım. ana okula gitmeden önce 1-2 saatimiz vardı. babamda beni aşağıya oyun oynamaya indirdi. ne aldığımı tam hatırlamıyorum ama babamdan para alıp bakkala gittim. aldığım para üstünü de cebe attım. oyun oynandı ve eve çıkıp hazırlanacağım peşine babam beni okula bırakacak o da kendi okuluna gidecek*. merdivenleri çıkarken cebimde olan bozuk para üstünü hatırladım ve onu babama uzatmak için elimi cebime attım. o an ayağım kaydı ve düştüm. her iki elimde o an cebimde olduğu için yüzümü koruyamadım. şöyle düşünün ağzım açık halde merdiven köşesine sert şekilde çarptım.*

üst çenek olduğu gibi kırılmış. alt çene de ufak tefek çatlaklar oluşmuş. 8 tane süt dişim damağı yararak kökleri ile birlikte çıkmış. bu ana kadar her saniyeyi dün gibi hatırlıyorum ama yaklaşık 28 yıl geçmiş üstünden. travma dedikleri bu olsa gerek*.

sonuç; yaklaşık 3 ay sadece süt ile beslenmişim, takip eden süreçte de lapa ağırlıklı yiyecekler. normal dişlerim çıkana kadar devam etmiş böyle. normal dişlerim travmanın da etkisiyle bir miktar sorunlu çıkmışlar bundan kaynaklı çok uzun soluklu bir diş teli tedavisi gördüm (yaklaşık 12 yıl).
çok nadir rüya görürüm. ondan da nadir kabus. ama hala kabus görürsem eğer kabusun konusu ne olursa olsun en son ayna karşısında kendimi sırıtırken görürüm ve ağzım yaralar içindedir. sonuçta bebelik travması kolay atlatılmıyor.
bu olayın üzerine babam hep kendini suçlamış nasıl tutamadım diye. annemin dediğine göre 30 kg'ye yakın kilo vermiş*.

yamaçta koşarken düşmüş, ikiz dizim parçalanmıştı. yol rende gibi tırtıklıydı, yağ tabakasına kadar neredeyse soyulmuştu derim. acıdan bayılmıştım, hastaneye kaldırdılar. doktorun verdiği ilaçlar harici, babaannemin yaptığı özel bir ilaç ile iz kalmadan iyileştim. bu da beyle bir acımdır.

yokuştan aşağı kayma kazalarıdır bunlar. diğer bisiklet, otobüs ve otomobil kazaları, çocukluğumun ve gençliğimin ilerleyen dönemlerinde yaşanmış şeyler.*

8-9 yaşlarıma kadar en sevdiğim oyun, yokuştan aşağı büyük bir sürat ile kayma oyunuydu. her gün bir icat ve ben her gün hastanelik. tahtaların altına sabun mu sürmedim, anneme aldırdığım dev plastik kamyonların kasasına oturup havalarda mı uçmadım, denemediğim manyaklık kalmadı sanırım. bu şeyleri yaparken başarılı olamadığınızda kan revan içinde kalıyorsunuz, net!
bir keresinde bisikletle tümsekleri kullanarak havalara uçmaca oynarken feci çakılmıştım, hiç unutamayacağım kazalardan biridir. böyle bir uçmak yok, öylesine yamulan bir bisiklet maşası da yok tabi. daha sağlam, kaliteli ve özel dağ bisikletlerine merakım bu sayede başlamıştır. bisiklet yamulmamalıydı ama fakir de olunmamalıydı, çünkü ucuz, estetik ve alüminyum parçalar çok güzel ve de özel olarak yamulmaya devam ediyorlardı.

neyse, yokuş semtlerin uçan çocuğu artık oldukça tedbirli bir (kendi çapında) sporcu. tehlikeli kaymalar , kuş gibi uçmalar yasak!

7,8 yaşlarındayken bir gün dükkandan elektrikçiye sipariş götürdüm. e tabi çocuğum, oradaki çalışanla şakalaşmaya başladım. sonrasında bu şakalaşma kovalamacaya döndü.
ben de kaçarken, sokaktan karşıya geçmeye çalıştım ama hiç sola sağa bakmadan atladım.

ayağım takıldı yere düştüm ve yattım yüzüstü ve o anda üzerimden kamyon geçti. ben ne olduğunu anlamadan kamyon geçince kalktım yoluma devam ettim. burnum bile kanamadı. küçük olduğum için kamyonunun altı bana değmedi.

bu da böyle bir anımdır.

babağannem mutfaktan su getir dediydi, ben on yaşlarında ozaman ve sular cam şişelerdeydi, işte onu elime alıp koşarken düştüm ve cam parçası boğazımı ve çenemi kesti, yerler kan, annem bi panikledi bi panikledi, doktor benle ilgileneceğine bayılan annemle ilgilenmişti. ufak bir kaç dikiş atlattık neyse, yara izleri hala durur, ömürlük

damdan düşmüştüm zonguldak'ta. alttaki evin çamaşır tellerine takılıp asılı kaldım havada.

balkon demirine kafamı sıkıştırmışlığım da var.

zorlatmayın beynimi daha neler neler var...