yazarların eskiye dair özledikleri şeyler

hüptürük.

nedense artık eskisi kadar rağbet görmüyor ama hala güzel... sadece eskiden daha güzeldi ama konunun tadıyla alakası yok.

tarımsal ürünlerin tadları.

milli maç günleri oluşan birlik beraberlik ortamı.
herkes oturur maç izlerdi. hangi oyuncu hangi takımda oynuyor bakmaksızın, hepsi gerçekten bizim çocuklardı.

oturup eurovision izlerdik. o bile bizim için birleştirici bir şeydi, adeta bir örf adetimizdi.

komşuluk vardı. insanlar çocukları senin çocuğun benim çocuğum diye ayırmazdı. hep birlikte bu vatanın çocuğuyduk.

belki yine kulüpçülük vardı ama bu kadar yaygın değildi ezeli rakibinin avrupa maçında yenilmesini beklemek. şahsen oturup fener chelsea maçlarını heyecanla izlemistim. beşiktaş 8 yediğinde ağlamaklı olmuştum. şimdi sinirlenince ben bile ordan vuruyorum bize saldıran beşiktaşlılara. bizi değiştirdiler. içimizi her konuda nefretle doldurdular. belki de ben büyüdüm sadece bilemiyorum.

velhasıl alanlar değişse de aslında hepsinde aynı sonuca varıyorum, birlik olmamızı özledim. ben gerek futbol gerek din gerek siyaset olarak bu kadar kutuplaştığımızı hatırlamıyorum. birlik olma duygumuz bitirildi. artık koca ülkede aslında yalnız birer bireyiz. kalabalıklar içinde yalnızız. kimsenin acısı diğerine koymuyor. hatta karşıt olduğumuzun acı çekmesini bekliyoruz. bence biz bu değildik 2000lerin başında. hep birlikte tarkan'ın arar buluruz parçasını söyleyen, yerli malı haftası yapıp birlikte yemek yiyen, mahallede siyasi görüşünü mezhebini bilmeden ve sorgulamadan birbirine su veren, salçalı ekmek bölüşen, uefa kupası kazanılırken birlikte havalara zıplayan, 99 depreminde yaralarını beraber saran millet bugünkü millet değil.

paramızın bir değeri vardı...

eskiden 20 milyon lirayla (6 sıfır atılmadan önce... şimdinin 20 lirası) tüm pazar ve market alışverişinizi yapabiliyordunuz. benim ortaokul veya lisedeki haftalık harçlığımın birkaç katı idi bu para.

100 dolarlık kulaklık, 300 dolarlık medya oynatıcı, 400 dolarlık fotoğraf makinesi vs. rahatlıkla alabildiğim zamanları özlüyorum. en son 2017'de 1.300 dolarlık bilgisayar almıştım. bu bilgisayarım bozulursa yine bu fiyat civarında bir şeyler alırım ama bu sefer biraz acıtır. *

özlüyoruz... ekonomi önemli.

çok. çok.
her şeyimi bırakırım. bakın ellenmemiş kıyafetlerim var, her şeyimi bir kere özcan amcam için değişirim, babaanenem için...

100 bin lira da borcum olsun.

beni çok severdi babannem. her şeyi değişirim 1 saatine.

yarınların dünleri.

rahmetli dedem bir yerden kamyonet ayarlayıp berdan barajına pikniğe götürürdü bizi. dedemi de çok özlüyorum, çocukluğumun o güzel günlerinide.

ya şimdi “ben bu çağın insanı değilim” diye klişeye kaçıp felsefe yapıp kafa skmk istemezdim ama, şimdi öyle yani. ne bileyim 80’lerde okul kulüplerinde partilerken kendinden geçmek varken, şimdi neyse. halledicez, bi rönesans yapıcaz.

çocukluk yıllarım
gerçekten mutlu hissetme ve ümit etme durumu.niyeyse artık onları tam anlamıyla yaşayamıyorum.