yazarların yalnız olma nedeni

çok kalabalığız çünkü. sen kimin yalnızlığını paylaştın mesela demezler mi. insan bencildir bir de hep ben hep ben der.

çünkü her bir yüz bizim için bir tehtit. her bir varlık bizim hâkimiyetinize gözünü dikmiş bir muhalif.

etrafımızda çok fazla insanın var olması bizi bir ya da bikaç kişiyle derinleşmekten alıkoyuyor. ötekinin varlığı nedense yanımızdakinden daha değerli oluyor; yanımızdakini ya seçmedik, maruz kaldık ve sorgulamadık bunu, kabullendik ya da rezil bir insanız ve değersiz hayatımıza kimin girip girmediğini önemsemiyoruz. ikisi de kötü.

ben yalnız kalmaktan hiç hazzetmem. sığ biriyimdir. hep birileri olsun isterim hayatımda; ama sabit bikaç insan dışında. bu renkli ve akışkan oluyor. birilerini sabit tutup diğerlerine o kadar da yatırım yapmamak bence hayatı rahatlatan bir eylem.

şunu gözlemledim; kırklarına doğru ilerleyen insanların ötekiyle olan bütün ilişkileri azalıyor ve daha az insan, daha az ses, daha az hareketlilik istiyorlar. bıkkınlığı çok yanlış anlıyor ve yorumluyoruz. bıkmak yeniden başlamak için bir sebep yaratıyorsa faydalıdır.

bireyselliğin ideoloji olduğu kapitalist bir dünyada elbette ki bireyler yalnızlık çekeceklerdir. çağımız dünyası, herkesin yükselmek adına ahlakından ödün verdiği bir dünyadır. kişiler yalnızca kendilerini düşünerek bencil bir tutum sergilemeye meyillidirler. çünkü doğduğumuz andan beri bizlere "sen özelsin" reklamları verilmektedir. kişi, kendini özel görerek etrafındaki diğer insanları kendisinden daha aşağıda görmeye meyilli olur böylecek. bu da sosyal ilişkilerimize yansır.

aynı zamanda beğeni ve gösterişin revaçta olduğu günümüzde tabii ki de arkadaşlıklar, dostluklar ve birliktelikler sahici değil, göstermelik olacaktır.

yalnızlığımızı kaybetmeye değecek birisi olmadığı için.

günümüz koşullarında insanların artık "insanlara" ihtiyacının kalmamasından ötürü.

eskiden insanlar eğlenmek, iş görmek.. gibi insan yaşamındaki gerekli her şey için diğer insanlara ihtiyaç hissediyordu çünkü başka çareleri/alternatifleri yoktu. günümüzde ise eğlenmek için oyun, film, hobi... vb gibi tek başına vakit geçirebilmeye yarayan bir sürü şey var. işleri makineler yapıyor insan gücüne ihtiyaç minimum seviyede. sevgi için ise artık insanların yerini evcil hayvanlar aldı.

eskiden insanların maddi olanakları birbirine yakındı, olmasa bile kimse birbirine gösteriş yapmıyordu ; gösteriş/hava/beğeni için saçıp savurmuyordu. aslını isterseniz olanaklar günümüzdeki kadar birbirinden farklı değildi ya da bu kadar göze batmıyordu/batırılmıyordu. bundan dolayı insanlar arasında kıskançlık/haset/kibir gibi kötü duygular bu kadar yoğun değildi.

eskiden insanlar arasında sevgi/saygı/hürmet/bağlılık ve vefada kusur çok düşük seviyede idi çünkü nüfus az olduğundan herkes birbirini tanıyordu. yapılan bir yanlış toplum tarafından ayıplanırdı. bu yüzden insanlar buna cesaret edemiyordu. ve insan çevresinde gördüğünü uygulayan bir canlı olarak çevresine ayak uyduruyordu.

gönül ilişkilerine gelince karşı cinse ulaşmak çok zordu, emek istiyordu, duygular gerçek niyetler halisti.next diye bir kavram yoktu.

günümüzde ilişkiler artık sadece karşışıklı çıkar ve menfaate dayalı, tahammül, sabır, saygı ve sevgi yok sadece ben - ben - ben var.

özgürlüğümüze düşkünlüğümüz , bağlanma korkusu.

kimse beni sevmiyi.

güvensizlik problemim top seviyelerde olduğu için hep bunlar...

tercih.

zamanında bir seçimdi, şimdi zorunluluk. ne istediği, ne düşündüğü belli olmayan insanlarla sosyalleşip kafayı mı yiyeyim yahu? hayat benim hayatım, başkalarının onu mahvetmesine izin vermem. kendim mahvederim.

(bkz: tercih edilmiş yalnızlık)

değerinden fazla değer verdiğim herkes güç zehirlenmesi yaşar ve ben de sevmeyi bırakmasam da sevgi göstermeyi bırakırım ve araya sogukluk/samimiyetsizlik girer

aşk tesadüfleri severmiş. tesadüf edemedik.

hep doğru olduğuna inandığım şeyi söylediğimden.

(bkz: tercih)

böyle olmasını tercih ediyorum.

biriyle beraberken yalnız hissettiğim durumlar oluyor, veya onları içten bulmadığım durumlar. bu durumun içinde olunca yalnız olmayı tercih ediyorum.
biriyle yalnız hissedeceğime yalnız olurum daha iyi diyorum.

kendim istiyorum.

olmayınca olmuyor işte. yalnız olmamak için çok çaba sarf ettim zamanında ama buraya da hayat hikâyemi yazmaya lüzum yok. maalesef olmuyor...