yazarların yalnız olma nedeni

belli bir dönem kişilere belli bir dönemde kendi secimlerine baglı bir durum ama bence en kötüsü kendi iradenle bu yolu secmiş olman cünkü bircok kötü yaşantılar sürükler insanı bu yola aslında bir mecburiyet bir caresizlik bir korkunun belirtisidir yorulur kırılır ve hissizleşirsin evet belki kötü bulamaz seni karanlıkta saklanırsın acı birdaha ugramaz ama ışıgada hasret kalırsın en kötüsüde bu ıssız sesizlik ve ruhsuzluga alışırsın

bazı sebepler ve büyük bir oranda kader.

çünkü istenmiyorum.

çünkü uyum sağlayamıyorum. bir türlü öğrenemedim hangi durumda kime nasıl davranılması gerektiğini

çünkü aşık olamıyorum.

yalnızdan kasıt bekarlık değilse benim için sadece güvensizlik diyebilirim. kimseye güvenmiyorum. gün gelip herkes beni arkamdan vurabilir gibi geliyor. beni çok bunaltan şeyleri bazen sadece balkonda oturup boşluğa anlattığımı hayal ediyorum. yanlış anlaşılmasın eşime güvenim sonsuz her şeyi ona anlatacak kadar güveniyorum ama bazen kendi travmalarımı, sebepsiz streslerimi anlatarak onu da yıpratmak istemiyorum.

dümdüz bir adam olmam. her aklımdan geçeni, lafı eğip bükmeden dümdüz söylemem.
karşı cinsle olan ilişkilerimde ise, yine benzer bir durum söz konusu.
misal bir kadınla arkadaş isem ve onu çekici buluyorsam , dümdüz seninle fuck buddy olalım derim. oysa uygun ortamı kollasam yakınlaşmak için, belki de işim olacak.
lakin can çıkar huy çıkmaz.

benim ve bihterin en büyük hatası, işte bu yüzden...

çünkü istemiyorum. yalnızlık güzel bir şey.

geçmişin seslerinden başka bir ses işitmeyip çocukça bir umudu besleyebilmek, ısrarlı bir hayali içimde büyütebilmek için insanlardan uzaklaştım.

gerçekten kitap okuyan, film ve dizi izlemekten keyif alan, küçük şeylerle mutlu olabilen birine rastlamak çok zor galiba yada ben denk gelemedim

bilemiyorum. öyle istediğimiz için olabilir mi?
bir darbe alıp da yalnızlığa gömülenlerden de sayılmam.
oldum olası sevmişimdir.
çocukluktan beri yani. hoşuma gidiyor demek ki.
bilirim daha hoş şeyler de vardır. ama zaman ve imkan meselesi o da şimdi.

ben bu tembellikle hep yalnızım. bu da üzücü değil. napıyım?

öyle istediğimiz için. bunu belki söylemlerimiz ya da davranışlarımızla yapmayız ama içten içe de yalnızlığı isteriz.

geçende bu konu hakkında bir tanıdığımla konuştum. yalnız kalmamak için çabaladığımı ama yine de yalnızlıktan kurtulamadığımı söylediğimde "alakası yok,sen yalnız kalmak için çabalıyorsun. gördüğün herkese salça oluyorsun, biliyorsun ki kimse karşılık vermeyecek. karşılık alabileceğin kadar yakınlaşmıyorsun ama yakınmış gibi karşılık bekliyorsun." dedi. o kadar haklıydı ki.

yoruluyorum ondan. insanlar çok yoruyor beni bakıyorum, sohbet ediyorum anladığımı sanıyorum ama aslında tanımamışım. kibarlık yapıyorum bazen sonra enayi oluyorum, ufacık bir durumda bile karşıt görüş belirttiğim için cahil olabiliyorum ya da kötü biri olabiliyorum ya da insanlara söylüyorum bak ben bundan bundan hoşlanmam yapma diye yok üstüne gitmeyi tercih ediyor tepki koydun derken döndük mü yine başa.
iş aşk meşk işlerine gelince de ki gelmeyeli baya bi oldu. yalnızlığa alıştığım ve çevremdeki toksik ilişkileri gördükçe soğudum. bir de kriz anında çağırılan insan ben olunca bir ilişkinin sadece kötü yanlarına odaklanmış olunduğu için hızlıca soğuyorum.
bir de bunların yanında özgürlük var tabi kişisel alanımdan taviz vermek istemediğimi ve bazen yorgun olabileceğimi insanlar anlamak istemiyor. kaç yaşında insanım kimseden izin almaya ihtiyacım yok, rapor veremem kimseye bunlar bana yapmacık geliyor ya.
neyse uzun uzun yazdım ama çokta yalnız biri değilim aslında sadece öyle hissediyorum. belki de yalnız sayabilirim kendimi çok düşünmekten kaçıyorum bu ara ama o peşimi bırakmıyor elbette. canı sağ olsun ne yapalım.
sevgili yazarlar bu arada kendinizi yalnız falan hissedersiniz üzülürsünüz bir şey olur mesaja gelin yazın hiç mi hiç gocunmayın 3. bir görüş almak ya da yalnızım ülen iki sohbet edeyim derseniz yardımcı olmaya çalışırız.* ruh sağlığınıza iyi bakın sevgili yazarlar öpüldünüz hepiniz.*

kafa dengi kimse yok. var aslında ama bir araya gelmemiz imkansız gibi.

huysuz, lanet, aksi adamın tekiyim ama hulusi kentmen tadinda mevcut hepsi.

bunun yaninda ilgi kevaşesiyimdir, yanimda yurumesini istedigim kisi dunya uzerindeki her seyden onemlidir benim icin!
isimden gucumden zaman ayiririm ama ilgi kevaseligim tam burada baslar, aynisini beklerim.

hepsini gecersek olayın asli kadere yalnizlik yazilmis; ya vefasiza, ya olene denk gelirim.

vefasiz olan, yanini bile donme sakın özlüyorum dedigimde "tamam" diyenin, parcalanan yerleri yerine gozume soka soka yenisini koydugunu soyleyenun canı sag olsun, gün gelir kırgınlığımızda geçer, topragin altinda, annemin yanında olanın mekani cennet olsun.

hayat yalnız olmaya itti. o kadar çabaladım hayatımda sevdiğim bir kadın olsun ama olmadı.
uzun süreli yalnızlık zor. insan insan içindir. kalabalıklardan bahsetmiyorum, onda da yalnızsın.
sanırım benimkisi gönül yalnızlığı.
ben beklemekten bıkmadım, o gelmemekle.

bir kişi yok diye yalnız olunmuyormuş ben de yeni yeni öğreniyorum. mutluluğunuz da geri gelebiliyor bu farkındalığı yaşayınca.

tercih sebebidir.

1: tercih.
2: başka sebepler.
ilki kolayda ikincisi zor olur.

insanlara iyi davranınca aynı şekilde karşılık alamazsan sen de insanlarla ikişkini kesersin. sırf yalnız hissetmemek için bana kötü davranan birine eyvallahım olmaz.

herkes yanlış bir sen mi doğrusun derseniz evet aynen öyle.