yazarların yalnız olma nedeni

seçilmiş bir yalnızlık ise olgunlaştırır güçlü kılar.
içine düşülmüş bir yalnızlık ise çürütür.

suç ortağı bir sevgili olmalı.

bunca insan yalnızken neden bunca insan yalnız? dediğim sorunsaldır.

çünkü yanlışız.

ruhumuzu, duygularımızı yitirdiğimiz için...

"yalnız değiliz" diyerek cevap vereceğim sorunsaldır.

çünkü yalnız doğduk ve yalnız öleceğiz. tüm kalabalıklara rağmen yalnız hissetmemizin sebebi bu .

ötekinin anladığı kadar anlatabiliyorsun ancak. ötekinin aldığı kadarını verebiliyorsun. verdiklerin, sana derya deniz, ötekine öylesine ıslaklık bazen. sen ötekinde kendini görmek istersin, o şeffaflaşır çoğunlukla. kıymetli olmak önemlidir onun benliğinde, oysa git gide sıradanlaşmaktan kurtulamazsın. kendi kalıbını kıramadığın gibi, kendine mahkum olduğun gibi, bir küçük an seni çepeçevre saran yaşamı değiştiremediğin gibi, başkalarını da değiştiremez, onların seni tanımlama biçimlerini belirleyemezsin. her insanda biraz eksilir, her tanışıklığa bir parça bırakırsın içinden. gitgide tenhalaşır kimliğin ve o tenhalık iyi tanıdığından emin olduğun bir üşüme hissine dönüşür. sonra o kadar üşürsün ki, sıcaklık nedir unutuverirsin, sanki ezelden böyle yalnızmışsın gibi.

bir gün bir adam yalnız yaşamaya karar verdi.
ee o böyle bir karar verince mecbur yalnız yaşamak istemeyen bir kişi de yalnız kaldı.

çok kitap okuyorum diye rahmetli dedem " bu kadar okuma kızım, yalnız kalırsın" demişti. okudum, anladım, yalnız kaldım..

şu an görüşebileceğim insanlar içinde, arkadaş olarak yada flört anlamında, ne söyleyeceğini merak ettiğim, yada hangi konuları konuşmaya can attığını bilmediğim kadın/erkek kimse yok....

bir iki gündür tamda bu kadar yalnız olmamın, ailemin yanında olmama rağmen hemde, gün geçtikçe, okudukça öğrendikçe, farkındalıklarım daha da arttıkça, benim için iyiye gitmediğini ve bu duruma bir çözüm bulmam gerektiğini düşünüyordum, evet ciddi ciddi bu konuyu düşünüyorum, ama gerek kız arkadaşlarım gerekse erkekler, herşeye ezberledikleri klişe cevaplar veriyor, kimse "düşünmeyi" sevmiyor, hiçbir konuda hiçbirşeyi merak etmemişler, üzerine düşünmemişler, dolayısıyla her sosyalleşme çabamda, aldığım cevaplardan sonra, önce soluğum kesiliyor, nefesimi tutuyorum istemsizce, ve sonra gerçekten, gün sonunda ağlamak istiyorum, o yüzden şu anda, bu ikilemi yaşıyorum, saçmasapan insanlarla konuşup görüşerek sinirlerinizin bozulmasınımı, yalnızlıktan sinirlerinizin bozulmasınımı isterdiniz?

evet ben hangisinden sebep harakiri yapacağıma karar veremedim de, kararsızım yani, böyle de bir yalnızlık yaşıyorum, gerizekalı insanların içinde kendimi çok yalnız hissettiğim doğrudur.

çok şey istiyoruz.

insanların kafası gariptir. birine nazik davranırsın seni ezmeye çalışır. birine sert davranırsın saygı görürsün ama bu sen değilsindir. cinsel espriye herkes güler bir tek sen gülmezsin. birbirlerinin üzerinden prim yaparlar. dış görünüş üzerinden çok düşüncesiz yorumlar yapmaya başlarlar. sonra insanları boşvermeye başlarsın.

kimseye tahammülümüz kalmadığı için.

artık yorulmuşuzdur, o bizi bulsun istiyoruzdur.

çünkü tanrı olmak istiyoruz. tanrı olmanın ilk şartıdır yalnız olmak.
ve gözümüze bakınca ne halde olduğumuzu kimse anlamıyor.
mutsuzsun belki, belki kedin öldü. belki dersten sıfır aldın. ama karşındaki, neyin var demiyor. kalk lan çay koy diyor. bu yüzden yalnızız. yalnızlığımızı bölecek kadar gerçek biri doğmadı daha.

anlaşılamıyoruz belki de anlatamıyoruz kendimizi tam olarak.

biraz klişe olacak ama yalnızlığımızla mutlu olmayı öğrendiğimizdendir. nihayetinde yaşayarak tecrübe edinilen olumlu bir durum.

en azından daha zararsız oluyor insan.

engin günaydın'ın tv de "neden sevgilin yok" sorusuna "ilişkide insanlar birbirinin tatili olmalıdır. hayat zaten stresli, insanlar birbirinde dinlenebilmeli ama ülkemizde herkes birbirini daha çok strese sokuyor" diyerek cevaplaması bu soruya en güzel cevaptır. lakin uzun yıllar tatilimi bulamadığım için yalnız kalmışımdır.

çok yalnız olduğumuz için yalnızız.
herkes sadece ve sadece kendisi için birini sevdiği için yalnızız.