yazarların yalnız olma nedeni

kafa yapımın tam olarak kimseye ya da her hangi bir ilişkiye uymaması.

büyük pay kendi safozluğumda. beğenmemde, aşırı seçici olmamda, uğraşmamamda.

şişmanım, evet tek gerekçe bu.
gerçi şimdi de deniyoruz bi kuzucukla bilmiyorum devamı ne olur. *

ekleme: biraz olur gibi oldu en sonunda olmadı. * oyunu 'ince belli' kızlar kazandı. neyse hevesim de kalmadı çıkıyorum oyundan hadi eyv.*

güncelleme: bunun nedeni benden bağımsız olarak bir sürü sebep olabilir. zaman, mekan, yaş, davranış kalıplarım, toplumun davranış kalıpları vs vs..
'ince belli' diyerek konuyu daraltmak ve şaka yollu bir sataşma yaratmak hiç bir şeyin çözümü ve cevabı olamaz.
ilk tanımı girdiğimde kendini pek fazla sevmeyen, tanımayan, değer vermeyen biriydim.
ikinci tanımı yazdığımda bir ayrılık yaşamıştım ve kalbim kırıktı. öfkeli ve üzgündüm. 'yeteri kadar' güzel olmadığımı o yüzden terk edildiğimi ve beni terk edenin başka bir kadına olan yoğun ilgisini satır satır okuduğumda o kadının benden kat ve kat daha güzel, 'üstün'* olduğunu düşünmeme sebep olmuştu.
her şey bu yıl içerisinde oluştu. ilk tanım bu yılın ilk çeyreği ikincisi ortası ve son tanımım da yılın son ayı yani aralık ayında yazıyorum.
düşüncelerimin karamsardan, öfkeye daha sonrasında olumlu ve kabullenici bir tavra dönüşmesinden mutluyum.
yaşadıklarım üzücü ve haksızcaydı doğru. yaşadıklarıma ve yaşatanlara asla şükredemem, teşekkür ederim. yaparsam eğer bu kendime haksızlık olur. ama duygu ve düşüncelerimi bu şekilde yön verdirdiğim için, kendi kendime farkındalık oluşturduğum için kısaca kendimi büyüttüğüm için kendime teşekkür edebilirim.
şimdi bazıları "ee onlar olmasaydı sen de bu duruma gelmezdin yani onlara da bir teşekkür etmelisin" derler. öyle olmuyor işte. ben bu durumdan kötü etkilenip daha da dibe batabilirdim. psikolojim daha farklı etkilenebilirdi. o yüzden burda teşekkürü hak eden yalnızca ben varım.

sosyo-ekonomik ve kültürel durumlar.

nedense insanlarda yalnız olmak kötü bir şeymiş gibi bir algı var. oysa yanlış insanların yanında mutsuz olmaktansa yalnız olup düşüncelerimle baş başa kalmayı yeğlerim.

beni seveni ben sevemiyorum, sevdiğim beni sevmiyor, biriyle sevgili olunca huysuzlaşıyorum, ama sevgilim olmayınca da yalnızım diye ağlıyorum dengesizim ama herseyin de duzenlisini istiyorum kimsenin belasını s*kmek istemiyorum açıkçası allah benimle sevgili olacak adama/adamlara, eşime simdiden sabırlar diliyorum

çocukken yalnız bırakılanlar, yalnız kalırlar.

bir zamanlar topluluk içinde mutsuz biri vardı. o kadar mutsuzdu ki; vardı ama farkında değildi. sonra yalnız kaldı ve tüm o seslerden uzak sadece kendi sesine kulak verdi. sonra oh be dedi. meğer yalnızlık korktuğu gibi değil aksine kocaman bir huzuru batındırıyordu. sonra şunu fark etti. yalnızlık tek başına olmak değil, kocaman bir toplulukta kendini korkularına teslim etmekti. yalnızlıktan korkma , çünkü içindeki gizli ses her zaman seninle. diğerleri ise akışta sadece karşılaştığın ve günü gelince vedalaşacağın kişiler.

çünkü herkesin kendini düşündüğü ve giderek de düşünmek zorunda kaldığı lanet olasıca bir çağa denk geldik. yalnızlık bitcoin misali sözlük, alışan ilerde çok kaymağını yer.

pandemi var pandemi*.

doğamızda olduğu için. doğrusu ve normali bu olduğu için, sanırım ve umarım .

yalnız olmamak için çok kastığımızdan olabilir.

çok takiyor insanlar bu yalnızlığı anlam veremiyorum. bu olayın bir çok türü var ve özlem duyup yasayamayanlar var. herkeseden kaçıp kutula bilirsin de kendinden kaçıp nasıl yanlız kalacan takmayın kendinizi bir paradoksa sokmayın.

kimse kimseyi beğenmiyor galiba. herkes en mükemmel olanı arıyor, istiyor ki yanında en parıltılı olan olsun. kimse bir tarafı eksik olana bakmıyor, farkında bile olmuyor. dolayısıyla moda! olan bu çeşit bir tüketim hastalığı yüzünden maalesef nice kimseler yalnızlık belasıyla yaşamak zorunda kalıyor.
hani hak etmeyenler, istenmeyenler, yakışıklı/güzel olmayanlar var ya işte '' çekilin siz kenara '' denilenler...

yalnızlığa alıştık.

herkesin en mükemmel, en güzel, en akıllı, en başarılı, en beğenilen, en çok takipçili... olduğu bu zaman diliminde yalnızlık sorun değil, ancak tercih edilmiş bir ayrıcalık olabilir.

bilmiyorum ama insan yalnız olmaya alıştı mı işi çok zor. kendimden biliyorum. ailemle yaşarken kalabalık hoş gelirdi. şimdi uzun süre yalniz yaşayınca arkadaşların misafirlerin geldiğinde belli bir süre gitsinlerde yalnız kalayım istiyorsun. gerçekten artık kimse kimseyi çekmiyor tahammül etmiyor. galiba artık bir sorunsal dan çok bir gerçek.

paylaşmayı sevmediğimizdendir. çünkü yalnızlık paylaşılmaz sevgili sözlük. ve paylaşmamak genel yargıyı bir yana bırakırsak bu konu özelinde ruha iyi gelen bir eylemdir. bu bir sorunsal değil bir seçimdir.

diğer tanım: etrafında milyorlar olsa da seni anlayan kimsenin olmayaşı sonucu ortaya çıkan sorunsaldır.

çok diğer tanım: yalnız kalmak isteğimizdendir. kimselerin kendimizce aptalca olan düşüncelerine maruz kalmamak isteğimizden kabuğumuza çekilmemizden oluşan sorunsaldır.

pek diğer tanım: sorunsal olarak tanımladığımız bir özgürlük biçimidir.

onu bana değil, yanımda olmayanlara sor.

yalnız olmak istemediğimiz halde bizi tam anlamiyla anlayan biri henuz karşımıza çıkmadığından tercih edilmiş gibi davrandığımız durumdur.. yalnızlık sorun mudur bence çoğu zaman sorundur şöyle her şeyi yapabileceğim beni anlayan benim anladığım biri çıksa karşıma neden yalnızlığı tercih edeyim ki???