yazarların yalnız olma nedeni

bi başkasına ayıracak kadar vaktimiz yok hayatı kendimiz için yaşıyoruz da ondan

kimsesizin yanında yalnızlık en büyük bir kalabalıktır.

zamanında harabeye çevirip gittkleri için. insanlara olan güven duygusunu katlettikleri için.

yalnızı ancak yalnız anlayacağı için iki yalnız birbirini bulursa sorun çözülür.

yalnızlık tanrı’ya mahsustur ama tanrı onu anlamamız için bizi bazen yalnız bırakır.
otobüs kitabından.

yalnızlık benim kendi tercihim!

demek isterdim ama ben evliyim dostlar

beni hiç kimse sevmiyor çünkü.

çok basit: halen o'nu bulamadınız da ondan. bulduğunuzu zannettiğinizde ya siz ya o ilişkiyi bozmuşsanız birbirinizle tam uyumlu evrimsel frekanstaki kişi o değil demektir. halen diyalog kurma gelişiminiz deneme yanılgılarla sürmektedir ve bir sonraki şansta daha iyi yenilmek üzere hazırlanmaktasınız demektir. sadece denemeye devam edin. post modern insanın kavramlar ve betonlar arasındaki yalnızlığı gibi artık modası geçmiş egzistansiyalist dramalara hiç girmeyin. uzun süre o dalgalarda boğuşmuş biri olarak hepsinin entellektüel sapyo mastürbasyonu olduğunu, fasa fisodan ibaret olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim. hepimiz organik aşkı arıyoruz işte. bunu kabullenin ve dur durak bilmeden denemeye devam edin. hahahahaha. nice to see you struggling.

(bkz: friedrich nietzsche)ye göre yalnızlık "dünyanın en kadim asaletidir". öyleyse neden sorunsal olsun?

çünkü hepimiz insanız ve yalnızlığımızın temel sorunu budur.

*yalnızlık insanın çevresinde insan olmaması demek değildir. insan kendisinin önemsediği şeyleri başkalarına ulaştıramadığı ya da başkalarının olanaksız bulduğu bazı görüşlere sahip olduğu zaman kendisini yalnız hisseder." der jung. belki de yalnızlığın en güzel tanımıdır bu. çünkü yalnızlık bir durumdan öte bir hissiyattır çoğu kez. fikirde yalnızlık, davranışta yalnızlık gibi de çoğaltabiliriz bu durumu. her birimizin bambaşka olduğu bir dünyada birbirimize hiç dokunmayan çizgilerden ibaretmişiz gibi hisseder insan bazen. sorunu kendine sorar, çözemez, boğulur. anlarız ki belki de kaderimizdir yalnızlık.

hayata dair anlama gücünüz arttıkça, kelimeleriniz değişir. herkesin bilmediği kelimelerle cümleler kurmaya başlarsınız. tam kendinizi ifade edecek kadar dolmuş olursunuz ama anlattığınız şeyi anlayan kişilerin eksikliği yalnızlığınız olur.

karşımızdaki kişiyi kendimiz gibi sanmak ve gerçekten bir süre sonra ne istediğimizi tam bilemediğimizdendir. yaş ilerledikçe değişen düşünceler istekler guven ortamının zayıflaması en büyük etkenlerdendir.

kendimizi, kendimizle zaman geçirmeyi yalnızlık sanmayacağımız şekilde yetiştiremediğimiz için.

- tarkovski'ye saygılar.

cevabı “çünkü yorgunuz” olan soru. hem de öyle bir yorgunuz ki en enerjik, en mutlu anlarımızın arkası bile bitkinlik. öyle bir yorgunuz ki bize iyi geleceğini zannettiğimiz şeylerin ya da insanların bize getirdiklerinin iyilik değil yine yorgunluk olduğunu gördüğümüz için yorgunuz. hele bir de artık hayatın ne olduğunu anlamış, kendini çok iyi tanımış, hayatın içinde kendi başına olgunlaşmış biri ise yalnızlığı tercih etmemek delilik gibi bir şey oluyor.

ama insanız... hangimiz zaman zaman umutlanmıyor ki? tüm inançlarımızdan veya inançsızlıklarımızdan soyutlanarak ya tutarsa? tohumunu ekmediler mi içimize? işte böyle ya tutarsa diyerek o yalnızlığı arkamıza alıp o umutlu yola çıktığımızda yine tutmadığını gördüğünde koşa koşa sadık yarin yalnızlığa gelirsin. o yoldan dönerken ne kadar incindiğin, üzüldüğün ve ağladığın bunu kaç kere tecrübe ettiğinle ters orantılıdır. ne kadar çok hayal kırıklığı o kadar az üzüntü. alışırsın. *

çünkü yalnız olmamak için bir girişimimiz yoktur.

7 milyar insan içinde bu kadar yalnızlık cidden çok fazla

insan bilinci ve psikolojisi bir hayvanınkine oranla çok karmaşık ve türdeşlerinden farklıdır. toplumsal, dinsel, geleneksel, sınıfsal vb baskılar da buna eklenince yalnızlık kaçınılmaz.

çünkü insanoğlu bencil bir varlıktır farkında olmasa da.

yankı yapar yanlızlığın o çevrene rağmen.