yazarların yalnız olma nedeni

belki yaşamı uzatmanın bir yoludur bu. ne bileyim benden aşırı hoşnut olanlardan uzaklaşıp adını hatırlayamadığım bir kitapta anlatılan o kartal gibi gagamı vurmak istiyorumdur taşlara, yeniden daha güçlüsü çıksın diye yerinde... kimselerin ulaşamayacağı izole bir kayalıkta. kendi başıma herkesten güçlü olursam; birkaç nefes daha fazla alacağımı umuyorumdur da bunu tercih edilmiş yalnızlık gibi düşünmek iyi geliyordur egoma.

ya da dümdüz kıl herifin tekiyimdir de konuya böyle karmaşık bir bakış açısı getirmek işime geliyordur. ben ölünce yazarlar belki ahvalimi daha doğru ve duru bir yorumla kim bilir.

çünkü öyle tercih ediyorum. teşekkür ederim.

yalnızlığı dert etmeyi bırakın. o zaman bazı şeyler değişecektir. umarım değişir. değişse iyi olur. değişmesi güzel bir gelişme olurdu.

yalnızız çünkü, olumsuz değerlerimizin aksine kaybolan olumlu değerlerimiz oldu. yalnızız çünkü, tüm olumlu değerlerimizin yerini bireysellik yavaş yavaş ele geçirmekte. bununla da yetinmeyip insani yönümüzü törpüledikçe törpülemekte. sadece törpülemekle kalsa yine iyi, en önemlisi aile olmak düşüncesini yavaş yavaş ortadan kaldırmaya yelteniyor ve bizler bu olumsuzluğun farkına varmış olana dek iş işten geçiyor. iş işten geçiyor çünkü, bireyselliğin kendiyle getirmiş olduğu hayat koşuşturmasında kendimizi kaybediyoruz. değerlerimiz, var olan saygın düzenimiz biranda çirkefleşiyor bu süreçte. çirkefleşiyor diyorum çünkü aslında farkında olmadan bireyselliğin getirmiş olduğu bir öz güvenle çevremizde olan bitene kulak tıkayıp önemsemiyoruz, onları hor görüyor, incir çekirdeğini doldurmayacak gerekçelerle aşağı ittikçe itiyoruz. hiç dikkat ettiniz mi bu süreçte yazılan roman, makale, edebiyat türü yazınlarda dahi değerlerden çok bireysellik ön planda enini boyunu düşünmeden yazdıkça yazıyoruz. oysa eskiden yazılmış olan eserler öyle mi, kırmadan incitmeden özellikle olumlu değerleri koruyarak ne kadar incelikli yazılmışlar. tabi bunları okurken ve bunlar arasında bir karşılaştırma yaparken insan düşünmeden edemiyor nereden nereye diye. işte tam da bu yüzden yalnızız.

çünkü insanlar boş vakitlerini geçirecek birilerini arıyorlar, bir sürü seçenek var 'o olmazsa diğeri olur' kafasındalar, kimse kimseyi dinlemiyor, anlamak için çabalamıyor.

önce 'mükemmel' kriter oluşturursun. yeni insanlar tanıdıkça yavaş yavaş kriterlerini yeni insanlara göre tasarılarsın sonra ya "böyle olacaksa olmasın" diyerek yalnız kalırsın, ya da "ne olursa olsun" diyerek yeni insanlara "hoşgeldin" dersin.

yalnızlığı dert ettiğiniz için.

insanların yapay yakınlıklarını görerek gülüp geçenler olarak yalnızlığımızı bastırır yolumuza devam ederiz. zaten hep yalnız değil miydik?

'içimizdeki yalnızlığı paylaşıyoruz. her birimizde dilimlerce yalnızlık var. içimizde erimekte olan yalnızlık hapşırırken çevremize de bulaşıyor.' diyesim gelmiyor.
pandemi var, ekonomi kötü, ülke yanıyor, hepimizle taş* geçen bir simülasyonun içine sıkıştık ülkece. yalan mı? cık, yalan değil maalesef. herkes delirmemek için kendini eğlerken yalnızlaşmamız çok normal. merak etmeyin, güzel günler yakındır. bu evreyi de atlatacağız. sonra bol bol sarılır, yalnızlıkları geride bırakırız.

samimiyetsiz kalabalığın içindeyiz çünkü, iğrenç.

bağzı yalnızlıklar politiktir.

çünkü düşünüyoruz

olması gereken öyle olduğu için...
kimsenin kimseyi zehirlemeye hakkı yok. ne ben başkasına zarar vereyim ne de başkası bana zarar versin.

yalnız kalmaya vaktiniz varsa bir uğraşınız yoktur demektir.

güvensizlik
ben kimseye güvenemiyorum ve böyle oldukça hep saçma sapan insanlar çıkıyor karşıma. hep o sakındığım yerde buluyorum kendimi. hal böyleyken iyice güven sorunu büyüyor büyüyor yalnızlıkta nimet geliyor.

ağlayacağım şimdi:( yalnız değilsiniz arkadaşlar yapmayın böyle.

insanların her zaman bir önceliği vardır. demek ki kimsenin önceliği, ilgileneceği kişi değilim. bazen o kadar yalnız oluyor ki insan kendini bile bulamıyor yanında.*

yalnız olmak istediğimiz için.

kesinlikle ait olamamak sahip olamamak..
bir bilsem nereye ait olduğumu oraya gidicem ama bilmiyorum. böylece ömür geçiyor nefes tükeniyor.

bir an geliyor bir akşamüstü mesela yalnızca oturmak, kendini dinlemek istiyorsun. sanırım asıl yalnızlık bundan sonra başlıyor, yani bu bir alışkanlık halini alınca. çok uzatmadan başlığa uygun bir şarkıyla bitireyim
yalnızlık ömür boyu