yazarların yaşadıklarını hissettiği anlar

tam tersine bu ara acı içinde olduğum için yaşadığımı hissediyorum. dilimde sürekli neşet ertaş- ah yalan dünya. bence yoğun duygular yaşadığımız her an yaşamı hissediyoruz. acı ,korku, sevinç, öfke hepsi yaşamın üst noktası.

bugün yaptığım sabah yürüyüşü bunlardan sadece bir tanesi.

insandan uzak, doğada ya da teknede geçirdiğim her saniye

daha dün sabah erken kalkıp güzel bir kahvaltı yaptım, öğlen güzelce ders çalıştım, çıkıp arkadaşlarımla buluştum. yemek yedik, kahve içtik, sohbet ettik.
onlarla ayrıldıktan sonra eve geçmeden yarım saat kadar güzel havada yürüdüm, sinema salonuna gittim. eren bülbül'ün filmini izledik ailemle. eve dönünce de onlarla kahve içip sohbet ettim.

harika bir gündü.

üzerinden çok zaman geçti ama aklıma üniversite zamanlarım geldi.
haziran ortaları, finaller bitmiş bütünlemeleri bekliyoruz. arabası olan bir arkadaşımız bizi toplamış deniz kenarında bira içmeye gidiyoruz. arabaya üst üste binmişiz, arabayı kullanan arkadaştan da biraz hoşlanıyorum. tam sağ cam kenarına denk gelmişim, dikiz aynasından o arkadaşımı izleyebiliyorum. fonda 90'lar türkçe pop çalıyor, tüm camlar açık. hava sıcak ama araba çok güzel esiyor, arada şarkılara eşlik ederken dikiz aynasından göz göze geliyorum o arkadaşla. seviyor olmanın salak mutluluğu, arkadaşlarım ve yaz havası, bir de üstüne az sonra denize karşı soğuk bira içeceğimi biliyor olmanın keyfi.
yaşamak deyince aklıma bu an geliyor. bir daha yaşanır mı? sanmam.

otobüste kulaklıkla en sevdiğim şarkıyı son ses dinlerken yaşadığımı hissediyorum!

eylemde slogan atarken güvenliğin gözünün içine bakarak daha bir naralı atmak, işte bu an beni yaşatır.

sevdiğim bir grup** albüm çıkardığında eğer ki dinlerken gerçekten keyif alabildiğim parçalar yapmışlarsa o parçaların cılkını çıkarana kadar gerçekten de yaşadığımı hissediyorum. benim tarafımdan bi küçük anekdottur bu.

birine yardım ettiğimde sanki bir işe yaramışım gibi, yaşıyormuşum gibi hissediyorum

yağmurdan sonra disari çikarsin ya hani o toprak kokusu buram buram yüzüne vurur iste o his.

(bkz: ağızda yara çıkması)

fakirlik te sağlam hissettirir.

adrenalin sonucu derin derin nefes almayla "işte hala hayattayım" diyebiliyorum.

diyelim boğazınıza bir şey kaçtı ve var gücünüzle öksürüyorsunuz bittikten sonra göz yaşları içinde ciğerlerinize oksijenin gittiğini hissetmek iyi bir örnek olabilir. bir işkence türü olan kafayı suya daldırmak ya da hız trenine binmek,... sonsuz örnek çıkarılabilir.

sabah altıda kapkaranlık caddede zemheri ayazını yüzüme yerken kulaklığımdan gelen radyo tiyatrosu sesi ile aha bugünde yaşıyorum hadi bakalım devam aslan parçası dediğim andır.

gördüğüm güzel bir rüya sonrası uyandığımda yaşadığımı hissediyorum. hayatın rüyalar kadar güzel olmadığı gerçeğiyle yüzleşmek fazlasıyla yaşamı hatırlatıyor.

her panik atak krizinin bitişinden sonraki dakikalar. işte bu sefer de yaşıyorum, gerçek değildi sadece beynimin bir oyunuydu geçti deyip yaşadığımı hissediyorum.

nirvana noktasına ulaştığım o an.

bütün acı çektiğim zamanlarda yaşadığımı hissederim geri kalan bütün anlar rüya gibi.

önemli bir sağlık sorunu nedeniyle birkaç gün yoğun bakımda kalmıştım. servise çıktığım gün monitörize olmadan, vücudumda birçok kablo ve serum olmadan rahat rahat döne döne uyuyabildiğimde; kendi kendime tuvalete gidebildiğimde, ayağa kalkıp gezebildiğim, yataktan kalkıp koltuğa oturabildiğimde çok ama çok mutlu olmuş ve yaşadığımı hissetmiştim. hayatımda en yoğun şekilde yaşadığımı hissettiğim an o gündür.

dağın tepesinden hızla aşağı kayarken yüzüme çarpan kar taneciklerini hissettiğimde,
sakin ve bakir bir koyda suyun altında yüzerken,
dans ederken,
daha önce hiç gitmediğim bir şehrin sokaklarında yürürken.
gibi çoğaltılabilecek anlardır.

genelde hissetmiyorum.*

şaka şaka, sabahın köründe kalkıp six day war şarkısını dinleyip okula hazırlandığım, okula vardığımda bahçede kahvemle yine bu şarkıyı dinlediğim anlarda yaşadığımı hissediyorum.
şarkının türkçe sözlerini de bilince, olay bitmiş oluyor.