(bkz: kafa sözlük'e bir daha gelinse alınacak nickler)

çok sevdiğim ve kaybetmekten çok korktuğum insanları hissetmeyi severim. bedenlerini, ruhlarını, saç tellerinden dudak kıvrımlarına kadar. sadece dokunmaya cesaret edebileceğim insanlara dokunurum. elleri, yüzleri ve saçlarıyla oynar hafızama sonsuz kez kaydetmek isterim. küçüklükten gelen bir alışkanlık bu. mesela sevdiğim biriyle uyurken yanağını tutarım hep, gitmesinden korktugum için midir? bilinmez.

hayatımda en değer verdiğim insan, ailem dediğim kişi, bana aile olan biri. saçları yumuşacık. çok seviyorum onlarla oynamayı. elleri incecik. burnu hafif kemerli, dudakları ince, kirpikleri gür. parka gidiyoruz birlikte, kucağıma yatıyor. ben onun yüzü ve saçlarıyla oynuyorum o bana saatlerce büyük bir hevesle bir şeyler anlatıyor. ıkimiz de küçüğüz ama yaşlıyız.

üzerinden aylar geçiyor. gitmek zorunda kalıyorum. sadece bedenlerimiz ayrılıyor. hala her gün konuşuyoruz. yine günlerin birinde arıyorum, açan yok. bir hafta ulaşamıyorum ona. her gün defalarca arıyorum pes etmeden. bir hafta sonra arıyor beni. hastanedeyim diyor. hastaymışım
"neymiş" diyorum, "hastalığın neymiş?"
biz de bilmiyoruz ki diyor. daha bulamadılar hastalığımı.
1 ay yatıyor hastanede. hala tanı koyulamıyor. bir denek misali her gün farklı bir ilaç deneniyorlar üzerinde. bir ay sonra görmeye gidiyorum onu...

o sevmeye kıyamadığım saçları var ya. dökülmüş hepsi. o incecik zarif elleri delik deşik olmuş iğne izleriyle. o kirpikleri yok artik. zayıf olan bedeni daha da zayıflamış yok olmak ister gibi. gülümsüyorum sadece. konuşamıyorum. konuşursam....

3 yıl gözlerimin önünde eriyor, elimden hiçbir şey gelmeden yok oluşunu izliyorum. ıçimden küfürler savuruyorum hayata. dinmek bilmiyor nefretim.

çaresizlik... bir kor gibi yakıyor içimi

ne benim küçük vücudum, ne de onun bitmiş ruhu dayanıyor bu acıya. gözlerimin önünde yalvarıyor bana. "nolur" diyor. "öleyim artık, bitsin, dinsin bu acılar "

"şşstt geçecek canımın içi, geçecek. hayallerimizi gerçeklestirecegiz, deme öyle"

gözlerime öyle bir acıyla ve çaresizlikle bakıyor ki. ölmek istiyorum, yok olmak. hiç var olmamış olmak o öyle baktıkça ben bir yaş daha yaşlanıyorum. onun gözünden göz yaşları aktıkça nefret ediyorum ağlamaktan.

neyse fazla uzattım lafı yine. ilk sigaramı onun gidişine yakıyorum. ondan geriye bir battaniye ve bir fotoğraf kalıyor bana. yavaş yavaş sesini unutmaya başlıyorum önce. daha sonra rüyalarıma da uğramaz oluyor. en son ne zaman geldi rüyalarıma, hatırlamıyorum...

bu gece saat 5 e dogru. parmak uçlarımda hissediyorum onu. saçlarının her telini, olmayan kirpiklerini, dudaklarını, yüzünün her bir zerresini. hissediyorum gülümsüyor. ağlıyorum, deliler gibi ağlıyorum. gitme diyorum yalvarırım gitme. yine bir başıma bırakma beni şu dünyada, yalvarırım...

o gidiyor, ben uyanıyorum, tekrar uyumak istiyorum, uyuyamayacak kadar bitkinim. yastığım sırılsıklam. ağzımın içi bok gibi. canım acıyor, ruhumun her zerresi...

karadeniz'in fantastik bir şehridir. bu şehri çok seversiniz ancak enteresan olaylarla da her an karşılaşabilirsiniz.

bazı başlıkları okuyunca aklıma geldi bu atasözü.

'hoş gelmiş, sefalar getirmiş, ne de iyi' etmiş dediğim yazar. *

(bkz: buralar değerlenir)
(bkz: koşun koşun gelin)
(bkz: bir edit daha gelecek yazarı)

üsküdar’da adile sultan kasrı içinde,1975-1978 arasındaki çekilen dört bölümünde hababam’a sınıf olmuş odayı ziyaret edebilirsiniz.
kasr 1853 yılında, istanbul’daki birçok mimari yapıya imza atan balyanlar tarafından çizilmiş.şimdilerde öğretmen evi olarak kullanılıyor.ve fotoğraf çektirmek için gelmiş üç dört gelin de görmeniz mümkün, neden orayı tercih etmişler anlamış değilim :)
giriş ücreti olan beş lirayı ödeyerek orada canlandırılmış atmosferi görüntüleyebilirsiniz. odayı bir kalabalık eşliğinde gezebiliyorsunuz, bu da rahatça fotoğraf almanızı ve tabii salgın zamanı korkmadan etrafı dolaşmanızı engelliyor.içeri alınacak kişi sayısı sınırlandırılmalı mutlaka.

sıralarda oyuncuların resimleri bulunuyor. duvarlarda filmden kareler var.kel mahmut, hafize ana’nın silikon modellerini, filmdeki iskelet ve sobayı da görebilirsiniz.


(insan çekmek istemediğim için fotoğraflar güzel olmadı, ne yapalım)


girişteki merdivenlere çıkmanız yasak,binanın üst kısımlarını göremiyorsunuz.

ah! kimler geldi kimler geçti, değil mi,diyerek ayrılıyorsunuz mekandan.
yazar rıfat ılgaz,senarist ertem eğilmez,yönetmen kartal tibet ve filmin birçok oyuncusu hayatta değil artık.

bahçesinde, çoğu oldukça yaşlı olan ağaçların gölgesinde oturup bir çay içebilirsiniz.

not: dış plan çekimleri de çamlıca kız lisesinde gerçekleşmiş.o da tarihî bir bina olan ahmet ratıp paşa köşkü, mimar kemalettin bey’e yaptırılmış. keşke onu da gezebilseydik.
şuraya da çamlıca kız lisesi fotoğrafını bırakalım:

kemal sunal

aceleyle ilk akla gelen mahlası almıştım fakat sahiplenemimistim bir türlü.

ben de fazlalıklarımdan kurtularak rahatladım sonunda. helios' a teşekkür ederim, çok başarılı bir operasyondu.

örgü..atm..gıybet..

çünkü aşk; yaralıyken asla bulamayacağınız garip bir kan grubudur.

küçük iskender

üst katımda yaklaşık bir aydır süren sinir bozucu hadise.elbette hakkıdır,yapacaktır ama bir noktadan sonra çekilmiyor.yalıtım da sıfır olunca kulak zarımızın içinde gürültü.

yapmassa pislik içinde yaşar...erkek adam onu yapar mı bunu yapar mı derken umarım erkek adam kıçını siler mi demez bi gün biri.

akp ve mhp oylarıyla reddedildi.

sözlükteki en iyi stalker.

yazarlıktan editörlüğe, editörlükten moderatörlüğe şöhret basamaklarını hızla çıkan yepisyeni transferimiz. aramıza hoş geldin!

adı üstünde haktır. doğru bir eğitim sistemiyle iş bölünmeye varmadan da halledilebilir. herkesin kendi dilini öğrenme, dilinde eğitim görme hakkı olduğuna inanıyorum.

sözde antep'te çekiyoruz diye beykoz'da çekiyorlardı çoğu sahneyi.

53.sü için salıverilinecek olandır

marttir. dengesiz ayin tekidir. ılk bahar desen degil, kis desen degil. ıki gunu ilimansa ucuncu gunu soguktur.gribal enfeksiyonlarin en cok goruldugu aylardan biridir. sinsidir sinsi...