normal sözlük

el emeği göz nuru tanımlarını, ev yapımı vişne suyu eşliğinde okuduğum dünyalar tatlısı yazar.

erkin koray - sevince

hayalimdeki ev.

içeriği patlıcan olan yemekler.

anna karenina-tolstoy
romeo ve juliet – william shakespeare
puslu kıtalar atlası - ihsan oktay anar

"yüzüm kime dönük olursa olsun,
yüreğim hep sana dönük olacak.
ben senden başkasına kapı nasıl açılır bilmiyorum."
(bkz: cemal süreya)

iki bardak daha çıkar. buyrun gelin.

az beyin fırtınası yaptım.
kenarı yakılsa tam askerden gelen aşk mektubu gibi olacakmış.
sözlüğün hedefi ne acaba?
hayır olsun inşallah.

yerken kendimi at gibi hissettiğim besin.

aklımdan gitmeyen şöyle bir diyalog vardı:

recep: yeşilçam aksaray'ın ne tarafında kalıyor vahit emmi?
zeliha: izmir pilücüne soralım o bütün yeşilçam filmlerini izliyor.
vahit: ne alakası var zehila ben de bütün amerikan filmlerini izliyorum ama los angeles aksaray'ın ne tarafında kalıyor bilmiyorum.
zeliha: e çevre mühendisliği okumuyor mu bunlar? çevrelerini bilsinler bir zahmet.

zeliha bir bölümde de kızlar çevre mühendisliği okuyor diye çevrelerinin geniş olduğunu düşünüyordu.

sonunu düşünen kahraman olamaz.

kesinlikle ilk sırada deprem gelir benim için.

bir de astrofizik hocamız rastgele kişi seçerek soru sorardı. beni seçecek, bilemezsem hayal kırıklığı yaratacağım diye gümbürderdim oturduğum yerde kimseye hissettirmeden.

hiç beklemediğim bir anda nickaltımı onurlandıran, farkettiğimde tatlı bir tebessümle beni baş başa bırakan, dolu dolu entrylerini okumaktan haz aldığım, okurken düşündüğüm, okumak ve anlamak için zaman ayırdığım özel bir yazar.

ben kefilim, ciğeriniz kalmayacak, a sayın yazarlar.
sayın imperactus yine alıyor sazı eline. geçen sefer geç saat idi, pek fazla insan etkilenmedi. ama bu sefer önden söylüyorum: mesaj atsam mı, atmasam mı; özledim, arasam mı; evi yakın, bi penceresinden baksam mı, diye muallaktaysanız sizi delip geçer. çünkü bu adam* şarkılarla konuşuyor.
hadi vire!

insanlar sizi eskisi gibi kullanamadıklarında, değiştiğini söylerler.*

muslera ve kaleci eldivenleri.

dik dik bakan insan silsilesi.

'çektin gittin dinlemeden
bana bir şey söylemeden
yıllar sonra dönsen de boş
son pişmanlık neye yarar...'

ingilizce öğrendikten sonra avrupa dillerinin çoğu oldukça çerez hale gelir, bir de ingilizce üstüne italyanca/ispanyolca/fransızca üçlüsünden birini çaksan diğerleri çorap söküğü gibi gelir. en keyiflisi yunanca öğrenmek, bildiğiniz her şeyi unutup giriyorsunuz sonrasında ne kadar önceden bildiklerinize benzer olduğunu görüyorsunuz. bakmayın öyle grameri zordur ama kültür benzerliğinden dolayı türkçede bulunan çoğu ifadeyi diğer avrupa dillerinde bulamazken yunancada bulabilirsiniz.

sevdiklerimiz üzerinde olması gerekenden daha fazla hakkımız olduğunu düşünebiliyoruz zaman zaman.
bazen empati kuramıyoruz, bazen kendimizden başka kimseyi düşünemiyoruz. bazen haddimizi bilmiyoruz.
söylediğimiz sözler ya da eylemler nereye gidecek, karşımızdaki insanı üzecek mi düşünmüyoruz. bazen de her şeyin farkında oluyoruz ama umurumuzda olmuyor.
başka bir yazar arkadaşımın da dediği gibi bir mecburiyet varsa sahte bir özen, itina gösteriyoruz ama asıl değer gördüklerimize bunu göstermiyoruz.
kendi adıma konuşmam gerekirse kimseyi bilerek üzmemeye çalıştım ama aynı özeni genel olarak göremiyorum. bu insanlar kötü olduğundan mı değil, herkesin içinde olan-biten bir şeyler var ve dışarıya da bu yansıyor.
sevip sevmemekten bağımsız insanları üzmemek, üzdüysek gönül almak gerekir.
bize nasıl davranılmasını istiyorsak insanlara da öyle davranırsak kimseyi üzmeyiz diye düşünüyorum.