30 yaşından sonra anlaşılanlar

"insan sosyal bir canlıdır." otuz yaşıma aylar kalmışken bu cümlenin anlamı gitgide derinleşmeye başladı. mesela şunu fark ettim: mutluluğum ve kendimden memnun olma hâlim tamamen kıyaslamaya dayanıyor. insan tek başına var bile olamıyor. bunu organizmanın canlılığını devam ettirmesi anlamında söylemiyorum. "ben kimim?" sorusuna, kıyaslama yapmadan cevap verilemiyor örneğin. kendimize atfedeceğimiz bütün sıfatlar bir karşılaştırma içeriyor. ve insan, kim olduğuyla ilgili sorulara kendi içerisinde cevap vermek zorunda hissediyor. çünkü bir noktadan sonra fikir sahibi olmak gerekiyor. insan zihni bilinmezliği ve belirsizliği sevmiyor, buna uzun süre tahammül edemiyor.

sadece sevilmek yetmiyor, insan bazen de anlaşılmak istiyor..

yorulmak diye bir şey varmış.

sevişmek bir ibadet gibi ön, orta ve son hazırlıklar gerektiren bir faaliyetmiş

daha öncekiler 'tak-fişi-bitir-işi' olup, katma değer vergisinden muaf sayılmalıymış

insanları çok ciddiye almamak gerektiği bunlardan bir tanesidir.

aşkın yalanmış. yalamış yalamış gitmişler. sfdfs

yavaş yavaş yanlız kaldığınızı görmek.
artık koskoca adam ya da kadın statüsünde olmanız ve insanların ruhunuzu, hislerinizi kaybettiğinizi sanıp size saldırması(aileniz de dahil).
gençliğin geçici bir şey olduğunun farkına varıp salak salak laflar etmenin ne kadar aptalca olduğu mesela. (hep 20 li yaşlarda kalacağını düşünen gerizekalılara selamlar)
evlenilmiş ise ve çocukta var ise şayet anne-baba kimliğine de sahip olmak. o çocukların hayatlarından da sorumlu olmak. ve bu duruma düşüldü ise adı oohh vur patlasıııın çal oynasın olan hayatın, artık sizinle işi olmayacağının gerçekliği ile yüzleşmek. dolayısı ile ev - iş - aile üçgeninde dönüp durmak ve ulan ben başka ne işe yarıyorum acaba diye kederlenmek zaman zaman.
ha ayrıca...
bunları gerçekten sorun olarak görüyorsanız şayet siz bide 40 dan sonrasını görün.
çünkü asıl parti o zaman başlıyor beybi.

hayatımızda var olan insanlarla sağlıklı iletişim kurabilmenin önemi.

aile, arkadaş, sevgili, eş vs kim olduğu fark etmiyor. yaşadığımız süre boyunca bir çilehaneye kapanmamışsak farklı insanlarla sürekli olarak bir iletişim halindeyiz ve bu iletişim bizi sandığımızdan daha fazla etkiliyor. pasif agresif davranışlar sergilemeden, anlaşılmak istediğimiz düzeyde anlayış göstermeye çabalamak bu iletişimin en temel gereği. bunu oturtunca zaten gerisi kendiliğinden oluyor.

bir de her insanın sorunlara yaklaşımı ve üstesinden gelme yönteminin farklı olduğunu kabullenebilmek lazım. ben bir olay olmuşsa anında çözülsün isterim mesela. hemen uzun uzun konuşalım bir çare arayalım, harekete geçelim falan. ama bir başkası ben önce kafamda çözeyim de sonra oturup konuşalım diyebilir. olabilir. karşı tarafa uyum sağlayabilmek, hemen olmasa bile en azından uyum sağlamayı istemek ve buna göre davranabilmektir aslolan. herkesin kendi kafasının dikine gittiği, hiçbir şeyin çözülmediği durumlar hep iletişimsizlikten bak. bu durum devam ettiğinde de zamanla toksikleşme başlıyor işte. ana babayla, sevgiliyle, patronla, çaycıyla, bakkalla falan uğraşır durursun. *

20lerdeyken tamam da valla insan 30 yaşından sonra hiç gelemiyor böyle şeylere.

ben buraya bir şey yazarsam, artık beni çarmıha gerip yok edecekler. o yüzden siz anlayın moruklar.

"otuz beş yaş" şiirinin anlamlı hâle gelmesine sadece kısa bir süre kala, cahit sıtkı tarancı'nın neden kendisine mektuplar yazdığını anlamak imiş.

31 yasina gelmenin heyecani. evet.