babayla olan ilişki

mersin atatürk parkı...

fotoğrafları üzerinden kurulan tek taraflı ilişki bizimki. ilişki denmez, soru; cevap yok, cümle; tepki yok şeklinde, daha çok monolog biçiminde.

bir de özdeşleştirmeler oluyor arada bir; kaşlarımı çattığımda, duymak istemediğime başımı çevirdiğimde, anımın anıma uymadığı zamanlarda, kah müşfik/sevgili kah kızgın/öfkeli dalgalanmalarımın sık aralıklarla peşpeşe gelişlerinde...

bizimkisi zarif bir ilişkiydi, asla yüzgöz olmamış, sert ama sevgiden yeteri kadar payını almış, saygı/korku karışık, tampon bölgeye * muhtaç, güvenli.

"gittin artık seni ben nerde bulup yalvarayım?"

tam ensest var diye baskın yapacaktım ki: yok, o bu değilmiş. yanlış geldik amirim. neyse. şimdi benimkine gelince. benim babam komünistti ve ömrünü bu saçmalığa adadığını iddia eden bir ahmaktı. hepte öyle kaldı. son nefesine kadar. bu açıdan azmini takdir etmedim değil. babam insanlar üzerinde sevecenliği, yardımları ve işte bu komünist edebiyatı ve geçmişte bunlar yüzünden işkencelerden geçmesi cart curt zırvalıklarla hüküm kurmaya çalışırdı. bu arada adam tam bir alfaydı. bayağ ikna kabiliyeti doruk noktalarında geziyordu. ben hayatım boyunca ondan daha ikna kabiliyeti yüksek insan görmedim de duymadım da. ve eski komünist örgütlerden birinin de başkanıydı. adam hükmetmeye gelmiş dünyaya yani. ve öyle güç kullanarak falan değil, soft power lan adam. birçok milletvekilini, eski siyasetçiyi falan tanırdı. deniz baykal bile chp'nin başındayken ne zaman sivas'a gelse ve o chp lokaline uğrasa, masasına uğrar, selam verip oturur, sonra da çay ısmarlar muhabbet ederdi. sevilen, sayılan bir adamdı doğrusu. ben hariç. sebebi ise otorite altına alınmaya karşı kabiliyetlerimin doğuştan eksik bırakılmış olması. onun o pis sevecenliği, haddini aşan ilgisi, her şeyime böylece karışma hakkının olduğu sanrısı hiç hoşuma gitmedi. bana hiç kötü davranmışta değildi üstelik. hayatım boyunca sadece bir kere tokat atmıştır. her istediğimi de anında yapardı. bana prensmişim gibi davranırdı. bütün maaşını bile çoğu kez her kuruşuna kadar alıp harcamışlığım vardır. komünist edebiyatla da kafamı çok ütüledi. benim de kendisi gibi komünist olmamı arzuluyordu. eh. dedim bir bakayım bu neymiş, ne değilmiş diye. aldım marx, engels, lenin ne yazmışsa okudum. başlarda biraz sardı. inanmak anlamında değil tabii, eğlenceli olması anlamında sardı. sonra gittim örgütlere falan baktım, legal, illegal hepsine baktım. komünistlerle takıldım, sohbet ettim, yaz kamplarına gittim falan. ben meraklı bir insanım sonuçta ve öyle arada derede yüzen, yüzeysel bir şekilde de değil, her şeylerini bilmek isterim. hayatımda her işi sonuna kadar götürürüm. o sebeple de oradan oraya bayağ eğlenceli vakit geçirdim. hızlı yaşa, genç öl, benim olayım bu. ama bu komünistlerin devrim yapmakla falan alakası yok. onlarda benim gibi eğleniyorlardı işte. sanki bütün hayatlarını bu işe adamış gibi nutuk atıp, sonra da yaz kampında konser yapıp, bira içiyor, dans ediyor, çaça, salsa falan yapıyor, gece de çadırlara gidip düzüşüyorlar altı üstü. ha düzüşecek kadın bulamayanlar da eli mahkum ozbir çekiyorlar. yani sonuç olarak o kadar da komünist değiller henüz. yazık lan adam orada tek başına... neyse. hah. babam diyordum. kendimden uzak tutmak üzerine bir ilişkimiz vardı. hayatım boyunca ondan sadece kurtulmaya çalıştım. sonunda da başardım. hayattaki en büyük başarım bu olabilir. bence bu. sülük gibi yapışkan bir şeydi ve ruhumu emmeye çalışıyordu. her istediğimi yaparak beni boyun eğdirebileceğini sanan bir gerzekti işte. yani o bende yok ki be babam, olsa senden esirgemezdim valla, en çokta sen hak etmiş olurdun ama olmayan şeyi nasıl verem yahu? o yüzden onun hükmetme gayesindeki ilgisini, sevgisini, yardımseverliğini falan hep itici bulmuşumdur başkalarının aksine. gitsin mezarda solucanlarla komün hayatı yaşasın artık. amen.

abbaralar, kumaşlar, seslerin üst üste bindiği çarşıda cumbalı bir sessizlik, köz sobası, umursamazlık, sorumsuzluk, çatık kaş, pos bıyık, partizan küfürler, sessizlik, incelik ama içinde kırıcı bir hiddet olan tuhaf incelik, arko kokusu ve limon kolonyası kokan pazar günleri, iletişim açlığı vs.

korkunç olan büyüdükçe ona benzemek.

b.mb.k kişilikteki iyi bir şairin dediği gibi;
“allah insanı iddiasından vurur…”

vuruldum baba, vuruldum.

neden bugünlerde hep karşıma çıkıyor bu özlem bilmiyorum ya.

uzun zamandır gidemedim, görüşemedik. çok fazla yağmur yağdı bir süredir. toprağı kuru ya da çatlak değildir ama üzerinde otlar bitti mi acaba yine?

zaten 86 tane entry atmışım bu başlığa. babam şu an buna çok seviniyor. ben de seviniyorum.

böyleydi,



böyle oldu,



bu arada, bürücek yaylası'na yolunuz düşerse, hiç çekinmeyin yazın, inin bizim yere, bizimkiler olmasa bile, olsa zaten sizi kapıda karşılar herkes.

seviniyor buna ve sürekli bunu atıyor bana. evet çatımız boyandı baba. çok güzel.

şey diyor,

+işte size bir yurt burası...

ya biliyorum baba yurdun a. sana bir şey olmasın sen yaşa, sıçmışım yaylaya.

9 yaşında kaybettiğim kişi

ömrüm boyunca babamdan korkmadım. sevdim. adamdır.

babamla olan ilişkim güzel daha iyi olabilir diye düşünüyorum. ama sonra onunda kendince haklı sebepleri olduğunu düşünüyorum. sevgisini gösterme konusunda klasik türk babaları gibi eksik kalıyor . çünkü oda görmemiş babasından böyle bir şey. askere giderken ağlamıştı onu görüp benimde gözlerim dolmuştu. kendisini çok sever ve sayarım . evet biraz fazla bir yazı oldu ama bir kere işten ayrılmıştım bir ay falan boş gezmiştim . tişört ve gömlek almış bunlar bana olmadı sen giy dedi . hayatta tarzı olmayan şeylerdi beni mahcup etmemek için kendi babasından görmüş olduğu sevgisini gösterememe biçimi olarak öyle dedi çok duygulandım . bazen annem ve babama bir şey olacak diye çok korkuyorum. sonra o kötü düşünceleri aklımdan çıkarıyorum .

babamla her gün vapsaplaşırız sabah mesaj attı oğlum dedi zordayım gel. ne oldu baba dedim. kapıma 3 köpek dayandı bize mama vermezsen seni burada barındırmayız dediler dedi.

baba dedim korkma. beyazlıyı al gel adana'ya.

birkaç gün önce aradı bir şeyler için kızdı, kapattı.
ben küsüs sandığım için aramadım. anneme ulaşamadım bugün, onu aradım. neşeli neşeli açtı, konuştu. tuhaf adam canım

#3133758
yamacındayken kıymetini bil lennie , daha sonra o neşeli, kızım derken bir kızım daha çıkan konuşmalara hasret kalıyorsun...her gün akşam olsun da işten gelsin, iki konuşalım diye beklerdi. uzun zamandır öyle bekleyenim olmadı.*

hüzünlendiren başlık, bu yüzden bu biraz da benim için iç dökme tanımıdır.
küçükken hep babamı beklerdim fransa’dan, almanya’dan. bir sabah uyanırdım kare kahverengi valizini hazırlıyor olurdu, dünyanın en berbat günleri başlıyor olurdu.
7 yaşında falanım. bir gün eve gelecek bekliyorum, otobüsü uzaktan görünce koşarak evin arkasına gidip saklandım. öyle çok ağladım ki özlemekten içim çıkmış.
hıçkırıyorum lanet olsun durmuyor da aşsjdjsk sonra yanına gittim koşarak sarıldık, kapının önünde havaya atıp atıp tuttu. hâlâ her karesi çok net.

ilk gençlik yıllarında da değişmedi, ergenliğimin yarısını çok yumuşak geçirmemi de buna bağlıyorum.
babamla ilişkimizi görenler kıskanırdı. ben onu asla kırmazdım o da beni. abim o sıralar yeni evlenmişti ve biz işten gelince güreşirdik şakalaşırdık, yengem bizde olduğunda aşırı kıskanırdı ve söylerdi de. kendi babası zorla konuşan birisiydi.

babamla mutfağa girerdik, müthiş yemekler yapardı ben de yanına ufak şeyler hazırlardım,* motor tamir ederdik, tüm takımları hazırlardım o da başlardı söküp takmaya. balkonda akşamüzeri kahve sefası yapardık. o türkü dinlerdi, söylerdi bana bakarak mest olurdum.
birbirimizi sevdiğimizden hiç şüphe duymayan iki insandık.

tam dedim emekli oldu, oh mis diyecek oldum, bir sabah odamın kapısı tekmelenerek acı bir sesle uyandırıldım, aniden kaybettim. *ailemş endişelendirecek kadar kötüleşmiştim. toparlanmam, kabullenmem yıllarımı aldı. derslerim dibe çakıldı, her anlamda savruldukça savruldum. üniversite kararım da o derece aptal saptal bir zombinin verdiği karar gibi oldu.

geçiyor tabii ki. son üç yıldır ölüm yıldönümünü unutuyorum ne bileyim özleme hissim daha sağlıklı ilerliyor.
galiba.

yok. yıllardır aradığım çözüm meğersem iletişimi sıfırlamakmış. yok olmasının mutluluğunu yaşıyorum.

elimde olsaydı hiç tanışmamayı dilerdim

babam bu hayatta kalmak için tek sebebim.
çocukluğumdan beri hep babacı bir kız çocuğu oldum. ağlarken bile baba diye ağlardım.
bir dediğimi ikiletmedi. hep istediğimden daha fazlası önüme serildi.
hastalandığımda babam beklerdi başımda geceleri, hep o yıkardı beni. saçlarımı kurutur, tarardı.
yaşım 35 olacak ama hâlâ bazen denk gelince babam kurutur saçlarımı. civciv diye sever hep beni. hâlâ dışarda elini tutup yürüyorum. bazen de annem babam ben üçümüz birlikte uyuyoruz. ya da misafirlikte bir yerde kaldığımızda ben hep babamla uyurum. aşkım babam ya asla yokluğunu görmek istemiyorum.
kimseye muhtaç etmeden elinden gelenin en iyisini yaparak büyüttü bizi. harama el uzatmadan hep helaliyle alın teriyle yetiştirdi.
bugün ben bu kadar özgür ve güçlü bir insansam bu babamın sayesinde. her hatamda bile hep bana destek oluyor, hep arkamda sağımda solumda her yanımda.
babasıyla arası iyi olan kızların asla sırtı yere gelmez bu hayatta. en büyük servetim nimetim benim.

özür dilerim. isteğini yerine getiremedim. mesajı görünce cevap vermedim zaten. biliyor gerçi. yani ricasına uyumayacağımı...

#2324168
haha. elde hiçbir şey kalmadı.
(bkz: yok ki)

lise yıllarında kanlı bıçaklıydık evden bile kovdu kaç kere. ama şu an 20li yaşlara geldim çok iyiyiz maşallah. o beni anlıyor ben onu. seni çok seviyorum baba.