babayla olan ilişki

bizdeki ilişki türü, baba-oğuldan çok arkadaşlık ilişkisi gibiydi, iyi ki de öyle olmuş. aksini yaşamak istemezdim, seni seviyorum adam.

yaşlandıkça bir ponçikleşti ki anlatamam size. bal gibi oldu. çok çok güzel bir bağ kurduk. ergenliğimde daha soğuktuk ama şimdi beyazlayan kaşlarını boyamaya kadar yakınlaştık.

arada şakasına göbeğimi omzuna yaslayıp berberde gibi hissediyor musun şakasını bile yapıyorum. gülüyoruz.

bu aralar aşırı sinirlerimle oynuyor. ağzımdan kötü bir söz çıkmaması için kendimi çok ama çok zor tutuyorum. çok aşıktım babama ama o kadar soğudum ki üst üste yaptıkları yüzünden.. anneme de söyledim bu durumu. gerçekten iliklerime kadar hissettim bu öfkeyi.. yaptıkları yüzünden tek kızını kaybetmek üzere haberi yok. biraz daha sabrımı zorlarsa alacağım okulum bitince annemle kardeşlerimi yanıma o olacak. sabır dileye dileye sabır taşı oldum.. allah akıl fikir ihsan eylesin bu adama. kırkı geçmiş hâlâ baba olmayı öğrenemedi.. çok üzüyor bu durum beni..

sen şimdi ne olacaksın dedi, ziyan dedim. güldük. bir hastane soguklugunda samimi bir gülüşme idi. içinde kaybolan 10 yılı ve hatalar silsilesini barındıran bir gülüşme.

babayı anlamam için baba olmam lazımmış, anladım.

görmem
duymam
bilmem

bana sinirlendiği zaman gidip anneme bişeyler anlatıyor. beni adam yerine koymuyor. bi gün açılacam o olacak.

keşke tabletinle oynadığın kadar benim saçımı okşasaydın babam, hayatımın kahramanı olmak yerine hatırlamak istemediğim kişisin , her aradığında ağladığım birisi oldum,sen hayattayken yetim kaldım baba,duy beni....

bir noktadan sonra yer değiştiren ilişkidir. her insan gibi baba da hatasız değildir. yanlış yapması, ileri gitmesi, özenmesi gereken durumları ihmal etmesi, belki bencillik örnekleri göstermesi... her babada görülebilecek şeyler. her sınır gibi babayla olan sınırlarımızı da güçlü olan taraf belirliyor, yani baba. fakat aile gibi tercih edilmemiş ilişki biçimlerimiz, bu nedenlerden birinin içine katlayıp da atabileceğimiz türden olmuyor. çünkü bu ilişkilerin taşıdığı imgesel anlamdan doğabilecek boşlukları, hiçbir şeyimizle doldurmamız mümkün değil. yani en kötü ihtimalle, babanıza bakıp nasıl bir baba olmamanız gerektiğini öğrenirsiniz ki en temel işlevlerinden biri olan öğreticilik görevini, yine yerine getirmiştir adam.
biz de babamla, dünyanın en iyi baba oğulu olamadık. hatta zihnimin dümenini kırsam, bir dolu şey sayabilirim o hesapta. fakat bir hayat boyu oraya hapsedilmeyi de değil babam, bence dünyadaki hiç kimse hak etmiyor. sonradan hatalarını anlayıp anlamadığını, pişmanlık duyup duymadığını bir gün bile merak etmedim, yüzüne sesine bakıp da okumaya çalışmadım. farkında olsa, yapmayacak biri olduğunu biliyorum çünkü. çok da arkaik düşünmeden talihsizlik deyip geçmek lazım bazı şeyleri. bir zamanların o parmağında dünyayı sallayan adamını, sonrasında bir ameliyat masasında, bir hastalığın zayıflığında gördüğünüzde çünkü, öncesinde olan biten hiçbir şeyin, zorlasanız da bir önemi kalmıyor. hayatın boş sözlere bolca yeri var ama, yeniden yaşanabilecekler için tek bir tekrarı bile yok. bunu da hep zor yollardan öğreniyoruz. ama öğreniyoruz, ama onun farkında olamadıklarının, biz farkındayız. dedim ya bazen yer değiştiren ilişkidir. birçok şeyi iyileştirebilen bir anlayışı, hoşgörüyü, illa ki bir taraf koymalı ortaya. iyi olmuşsa, ne fark eder ki ondan olmamış, sizden olmuş?

öyle bir ilişkimiz var ki, benim adıma kız istemesi gerekirken ben gittim ona kız istedim. üstüne bir de düğününü yaptım ve balayına yolladım. annem de ayrı bir olay aküğ. yahu ben evlat olmanın keyfini bile süremedim. sonra neden ilaçlar terapiler ile çılgın atıyorsun diyorlar! işte başlangıç noktası budur! sözlükte çocukları olan değerli yazarlarımız lütfen göz bebeklerinize ağır sorumluluklar yüklemeyin.
edit: bunların hepsi ergenlik dönemimde oldu. o zamanlar farkında değildim ama çok ağır travma olduğunu fark ettik. bunlar deprem gibi sinsi hareket ediyor!

kimle?

ilk aşkın, ilk sevgilin, ilk randevun, ilklerin huzurun

hayatla olan ilişkidir kanımca. babasıyla dolu dolu zamanlar, saatler, günler* geçirmiş biri olarak hep söylerim; ben annemden aldığım fikirleri babamın diliyle söylerim. zekam annemdir ama ifadelerim, mimiklerim, konuşmam, genel ruh halim hep babam olmuştur ve bundan da çok mutluyum.

telefonda konuşamamamız dışında bir problem yok. nasılsın iyi misinden sonrası ilerlemiyor. yüz yüzeyken çok güleç maşallah. daha ne istenir bir babadan.

iyi hali şans, kötü hali şansızlık olan ilişkidir. annenin iyisini bulmak, babanın iyisini bulmaktan her zaman için daha kolaydır. babanın iyisi, güzeli kolay bulunan türden değil ancak itiraf etmem gerekiyor ki böyle bir şansın en alt seviyesine sahip olmak, anneyle olan en iyi ilişkiden dahi katbekat daha fazla mutluluk verir. tek kötü yanı; anneyle olan ilişkiye göre kısa ömürlüdür.

o dağıtır biz toplarız.

sosyal medya hesabı açtık. gel güzel bir fotoğrafını koyalım alem yakışıklı görsün dedim. yok diyor. yok muymuş şöyle doğa fotisi... sen istersin de olmaz mı benim canım adam.

yalnız biz nasuh mahruki değiliz. hem ilkokul arkadaşların seni onunla nasıl tanısın yani...

bundan sonra komikli postları sadece onunla paylaşacağım. yeyeyeyeye.

kötü bir insan asla değil. ama beni yetiştirdiği gibi kendi çocuğumu yetistirmeyecegime kendime söz verdim.

o bizim konserveleri açar. ben de onun eti puf'unu açarım. üst düzey bir ilişkimiz vardır.

geçen gün inanılmaz tartıştık. recm konusunu sordum. bazı durumlarda... deyince, bende film koptu.

tabii ki bir adanalı olarak kronolojik olarak allahsızlık kustum.

film halen kopuk. yüreğime söz geçiremiyorum lakin beynimden sildim.

ki babam benim için, bir can yücel şiiriydi...