ben kimim

aziz nesin'in soyadı hikayesi... ben de ben kimim bilmiyorum, dedirten ve hatta açmak isteyip de açıldığını görünce, oh be yalnız değilmişim, dedirten başlık... asık suratlı yazınca eleştirilen, dalga geçmek için yazınca eleştirilen, ne olduğunu kendi bile artık bilmeyen iki ayaklı canlı... dünyayı fazla ciddiye alıp iki haneli yıllarının şiire konu olmuş yarılı kısmını halihazırda aşmış, mutluluk üzerine düşünmeyi bırakmış ve illüzyon olduğunu kabullenmiş, doğaya inanan ve tapan bir başka garip deliyim olsam olsam, hepimiz deli doğarken, özünü koruyan şanslı azınlıktanım da diyebiliriz... peki sen kimsin ?

kendi kendime çok defa sorduğum sorudur. henüz cevabını tam olarak bulamadım ve fakat cevabın bulunabileceğini de artık düşünmüyorum. cevap süreçte saklı gibi. sormakta, sorgulamakta, arayışta. galiba "arayış"ım ben. arayış, bulamayış yine de arayış...

bunu bende tanımlayamıyorum çok farklı zamanlarda çok farklı kişiliğe bürünebilme özelliğim vardır

sonsuz bir arayıştır bu. ve oldum dediğinde dahi, aslında bir sonraki sefer yine olmadığını fark edersin. bir sonraki sefer... bir sonraki sefer... bir sonraki sefer...
ve bu, bir sonraki seferler hiç bitmez. ta ki sen, ben kimime yanıt bir bulana kadar.... bir yanıt... bir yanıt... bir yanıt daha... hallâc-ı mansûr denmiş yukarıda, doğru. ene'l-hakk dediği için, kim olduğunu bulduğu için, kendi seyrinde labirentin ucunu bulmuş olduğu için yanlış anlaşılan ve öldürülen bir mansur var.. . sanırım kim olduğunu bulduğun zaman, sonrasında gelecekleri de kabul ettiğin an' olmalı. bende seyir bu yönde.. hala arayıştayız vesselam.

bir stabil şarkısı.

"kimim ben?" son zamanlarda aklımı çokça meşgul ediyor bu soru. evet esasında adımı sanımı yerimi yurdumu elbette biliyorum. ancak soru bu değil. soru bu olsa gecenin bu saatinde kulağımda selda bağcan'la park köşesinde bunu sorgulamazdım herhalde. çalan şarkı da tam vaziyete uygun vesselam. "öyle bir yerdeyim ki"... tam da şarkıda dediği gibi bir yanım yaprak döküyor bir tarafım filizlenmeye uğraşıyor. içimde tarifi güç bir sıkıntı bir yumru gibi oturuyor göğsümde. neden peki? ne yaşadım da, ne tür bir olay neticesinde bu vaziyete düştüm? işte işin esas kötülüğü de orada başlıyor. zira ne olduğunu ben de bilmiyorum. tam şu an bu sıkıntıdan intihar dahi edebilecekken bu sıkıntıya neyin sebep olduğunu bilememek daha da yıpratıyor beni. sahi ya kimim ben ? ne işim var bu her tarafı yozlaşmış insanları duygusuzlaşmış toprak ve deniz karışımı faunada? belki de bu sorulara cevap bulamamak beni bu sıkıntıya gark ediyor, kim bilir? benim bilmediğim kesin. yaşanan her saniye anlamsız geliyor şimdi. nefes alıyorum insanlar geliyor geçiyor. insanlar benimle konuşuyor ilgileniyormuş gibi yapıyor. onlar da zaman boşluğunda kayboluyor sonra. tek gerçek olan yalnızlık kalıyor titrek avuçlarımda. beynimin içinde ne olduğunu bilmediğim bir uğultu bozuk bir plak gibi tekrar tekrar çalıyor ve ben bir adım dahi atamadan aynı noktada kalıyorum ve yine başa dönüyorum.
kimim ben?

yıllardır kendime sorup hâlâ cevabını bulamadığım soru. insan kendisini tanımalı, sınırlarını, yapabileceklerini bilmeli diyenler halt etmiş. ömrümün sonuna dek kendimi tanıyabileceğimi düşünmüyorum. her yeni olayda, mekanda, durumda farklı şeyler düşünebiliriz. hatta kendisiyle hiç çelişmediğini iddia eden bir insan bana tuhaf gelmiştir. çünkü bugün değilse bile bir gün kendinle çelişeceksin. her zaman şu an olduğumuz kişi veya şu an düşündüklerimiz en doğrusu, en sonuymuş gibi gelir. peki bir hafta sonra şu an düşündüğün herhangi bir eylemin tam aksini yapma olasılığın nedir? bir yıl, 5 yıl? geleceği yaşamadan buna cevap vermek zor ve bu aslında küçük de olsa kendimizi asla tanıyamayacağımızın ufak bir kanıtı.

insanın ömrünün 3 döneminde kendisine sorduğu soru. ergenlik sonrası, 27 yaşında ve 40'a dayanan merdivenin son basamağında.

bu soruya verilen meşhur cevap ibni arabi tarafından verilmiştir;

şüphesiz ki sen sen değilsin.

insanoğlu yıllardır bu sorunun cevabını aramıyor mu zaten, ben kimim?!
çok uzun makaleler, çok uzun kitaplar yazıldı bunun hakkında ama hâlâ daha tam cevap alamadık alamayacağımız bir sorudur bu, insan beyninin belirli bir sınırı vardır ve bu soru da benzerleri gibi bu sınırların dışına çıkabilitesi olan bir sorudur.
insnaoğlu asla bulamayacaktır buna cevap, ben kimim?

bir ben var bir de olmaya çalıştığım biri . esas beni kimse tanımıyo, kimse bilmiyo, hiç kimse
bir ben hariç...
olduğum kişi gibi davranamamaktan, korkularımdan, olmaması gereken hislerim ve düşüncelerimden bazen öyle bı yoruluyorum ki bırakmak istiyorum her şeyi keşke hiç var olmamış olsam diyorum, keşke kendimi engelleyebilsem keşke önüne geçebilsem duygularımın ama yapamıyorum. çok ağır geliyo bazen taşıdığım yük çok ağır geliyo yaşamaya devam etmek. çok ağır geliyo hislerimi özgürce yaşayabileceğim bir hayata sahip olamamak.
esas bana hayat verdiğimde çevremde kimse kalmayacakmış ve uçsuz bucaksız bir karanlığa gömülecekmişim gibi geliyo.
ben kimim biliyo musun hayatı boyunca doğru olduğu şeyleri yapmak için kendi hislerini, duygularını, zevklerini esas olduğu kişiyi hiç var olmasına izin vermeyen ve her daim duygularını baskılayan yaşamak ve yapmak istediklerini hiç bir zaman yapamayacak olan biri.
çok isterdim düşünmeden sadece istediğimi yapmak, sevdiğime sevdiğimi söyleyip onunla beraber olmak ama yapamam. yapamam.

ne şairim, ne şiir.

sen seçilmiş kişisin*.

felsefenin ve edebiyatın yegane anlamlı sorusu.

cevabını aramak tehlikelidir. insan yaşamına ''diğer insanlar benim hakkımda yanlış düşünüyor, ben kötü biri değilim'' diyerek devam eder.

kötü biri olduğunuzu fark etmeyin sakın.

ata'yım ben. sen kimsin asıl? gece gece varoluş sancısı, kimlik bunalımı filan gerek yok. düz ata.

t: manasız, melodram bir soru

bol bol "ben kimim? ben neyim? ne yapmak ve nereye varmak istemekteyim" diye sorduran bir candan erçetin şarkısı. açıkçası ben kendimi sorgulayacak oldum fakat şarkının soruları benim mevcut dertlerimin boyunu aştı. şarkıyı içselleştirmek yerine "nasıl yaptınız lan bunu candan ablama hıığ?!" gibi bir moda girdim.* şaka maka çok iyi şarkı. çok güzel şarkı. şöyle bırakıp gideyim:

"her adalete duvar ördüren
her cesarete kilit vurduran
her asalete boyun eğdiren
sen değil de ben miyim?"

bir görünür bir kaybolurum,
bir neşeliyim bir hüzünlü,
bir varım bir yok.
bir vakit olur kâinâtı omuzumda taşıyacak güce haiz olurum,
bir vakit olur kımıldatamam parmağımı yerinden.
bir vakit içim coşar, coştururum tüm insanları,
bir vakit küllerim savrulur etrafa toplayamam.
hasan kavan

şanışer ve dedublüman düetiyle yeniden yorumlanan şarkıdır.

her şeyi başlatan sorudur. her şeyi bitiren sorudur.