çocuk sahibi olmamak için sebepler

yeni firar etmiş bir katil onu öldürsün istemiyorum.
dünyada hem çok güzel şeyler var, keşke o da doğsa ve bunları görse diyorum.
sonra da müge anlı yı açıyorum.
buraya çocuk mocuk getirilmez diyorum.

engellenme toleransının az olması çocuk sahibi olmamak için en büyük sebep.ihtiyaçların çatıştığı durumları kontrollü,kapsayıcı şekilde götüremeyeceksek olmayalım.

valla bence hamilelik zor. biri beni uyarsaydı eminim ki yapmazdım. 7 haftadır her gün kusuyorum. her gün. çocuğu kusmam inşallah. yaptık bi kere. mantıklı bi açıklaması yok. ülke bok, dünya bok, biz çocuk yaptık. akıl tutulması. biz de hala niye diye soruyoruz.

hayatının odak noktasına çocuğu alabilme cesareti göstermekten kaçınmak. bu zaten bütün sebepleri karşılar bir durum. zamanını en çok ona ayıracaksın, sevgini, paranı, uykunu, iyi niyetini, yediğini, içtiğini, giydiğini, ilgini, samimiyetini vs. buna cesaretin var mı?

yetersizlik olarak düşünmemek lazım. belki de yeterli hissetmekten dolayı olabilir.
bir şeye sahip olmayı istememek, mantık olarak nasıl yetersizlik olarak görülür anlamıyorum.
ya da toplumun çok büyük bir kısmının desteklediği bir fikri hayata geçirmek neden cesaret olsun. toplumun karşı durduğu bir fikri, kendine ait olduğu için yaşamak cesaretsizlik olabilir mi?

evliliğin ilk yıllarında toplum bunu sizden bekler.
ilerleyen zamanlarda bu kez de sizden neden çocuk sahibi olmadığınızla ilgili bir açıklama bekler.
toplumu önemli görüp açıklama yapmaya çalışırsanız, bu tacize ve baskıya esir oldunuz demektir. tekrar tekrar anlatmanız gerekir çünkü.

bu konuyu kafa dengi gördüğüm ve iyi anlaştığım insanlara bile anlattığımda bu açıklamamı ama diye kesiyorlar. saygısızlığı düşünebiliyor musunuz? benim ve eşimin hayatıyla ilgili vermiş olduğumuz bir kararı "ama" diye kesiyorlar. şimdi bu sağlıklı bir ruh hali mi?
üstelik çocuk sahibi olmakla ilgili fikirlerini biraz sorguladığımda, örneğin birini evlat edinmeyi asla düşünmeyen, zaten doğmuş ve çaresizlikler içine hapsolmuş birini kurtarmayı istemeyen, önemli olan birine sevgi verebilmekken üstün olduğunu düşündüğü genlerini aktarmanın daha zevkli olacağını düşünen insanlar.

çocuk sahibi olmayı istemeyen insanların nedenleri çok daha mantıklı, insaflı geliyor bana. diğerleri bu arada bebeklerinin yüzüne emoji koyuyorlar.

ısrarla öğretilmesi gereken şu ki : herkes aynı hayatı yaşamayacak.
keşke ölümsüzlük arzumuzu çocuk yaparak değil de eserler ve iyilik bırakarak tatmin etmeyi öğrenebilsek.

çocugun sorumlulugunu %90 anne ustleniyor. babalar sadece para kazanmaya devam ediyorlar. tamam ozel okullar da cok pahali para da lazim ama anneler de para kazaniyor. babalar da en azindan % 40 lik bi sorumluluk almadigi surece cocuk yapilmamalidir. cocuk muhtesem bir histir. eksikligini dusunmek istemem. ama dogumundan itibaren cok buyuk bir sorumluluktur. sabriniz yoksa girmeyin o ise.

türkiye.

ülkede şartlar çocuğun geleceği ve sahip olmak için uygun kişinin olmamasıdır.

(bkz: antinatalizm) nolur çocuk yapmayı kesin artık. doğuracağınız her masum bebek; baskıcı devletlere, tacizci din adamlarına, polis faşizanı yönetimlere, ekonomik buhranla kredi kamçılı bankalara yeni sermaye köleleri olacak. bu sayede dünyadaki negatif enerji, bu berbat sisteme eklenen yeni et bedenle biraz daha artacak. üreyerek kendi yarım kalmış incinmiş ego ideallerinizi tatmin etmek isterken şeytanın - metaforik olarak konuşuyorum tabi ki - insan üzerindeki himayesini sağlamlaştıracak yeni bir paryayı daha dünyaya getirmekte, yaşanmaz bir yer haline dönüştürmekte sizin de fenalık dolu bir katkınız olacak. yapmayın. soyunuzu devam ettirmek zorunda değilsiniz. kötülüğü beslemek zorunda değilsiniz. genetiğiniz sandığınız kadar mühim bile değil. yapmayın. huzurla gidin bu dünyadan. artığınızı bırakarak hem dünyayı hem artığınızı daha fazla kötülüğe boğmayın.

olmayan sebeptir. insanlar, evlatlarını türkiyedekinden bin kat daha zor şartlar altında büyütüyorlar. dolayısıyla, başlık "çocuk sahibi olmamak için sebepler" yerine, "çocuk sahibi olmamak için bahaneler" olsa çok daha güzel olurdu..

anneye öf babaya pöf yok diye büyütülen bir çocuktum ama onlar benim her sıkıntıma öf pöf diye yaklaşırlardı. ülkede çoğu ebeveyn depresyondaki çocuğuna şımarık muamelesi yapıyor. çocuğum eşcinsel olsa şöyle döverim böyle keserim diyen de bir sürü kişi var. kısacası sevmeyecek ve her şeyiyle vakit ayıramayacaksanız çocuk sahibi olmayın.

müge anlı izlemek.

çocuk sahibi olmamak.

toplu taşımada/yolculukta ağlaması ve evde huzur vermemesi. ev benim için sığınaktır, inanılmaz önem veririm yaşam alanıma. evde sürekli gürültü edip bir şeyler talep eden ve tamamı benim sorumluluğumda olan bir çocuk fikri çok korkutucu.

bana göre çocuk sahibi olmamak için sayılabilecek onlarca kişisel nedenin ötesinde, çocuk sahibi olmak ancak çocuk doğurmamak için iki neden yeterli.
dünya nüfusu hali hazırda gezegenin kaldırabileceğinden çok daha fazla. iklim değişikliğinin en büyük nedeni yüksek nüfus oranı. tek bir kişini karbon salınımı 16 ton. karbon izi en yüksek canlı insan ve üremeye devam ederken, iklim değilikliği nedeniyle kaynaklar azalıyor. nüfus artış oranı düşürülmediği takdirde, bugün yapacağınız çoçuk gençlik çağlarına geldiğinde çevresel sorunların yanı sıra, mevcut kaynaklar için savaşmak zorunda kalacak.
153 milyon öksüz çocuk var dünyada. buna sosyal, ekonomik veya sağlık sorunları nedeniyle ailelerinin bakamadığı ve terkettiği çocukları ekleyin. aman bir kez üreyeyim hevesiyle kişisel ego tatmini yerine, son derece kötü şartlarda, sevgisiz bir yaşama mahkum olan bir çocuğu evlat edinmek, geçici aile olmak çok daha onurlu ve sorumlu bir davranış. çocuk sahibi olmak isteniyorsa, evlat edinme taraftarıyım. bu çocuklar doğru düzgün insanlar tarafından evlat edinilmediği sürece düzgün bir eğitim alamayacaklar ve 18 yaşlarına geldiklerinde hali hazırda bir destek sistemi varsa onu kaybedecekler. bir kişinin yaşamını olumlu yönde değiştirmekten daha güzel ne olabilir ki.

olduğumuz çağda kadın, çocuk,hayvan, çiçek olmak çok zor. insanlığı biten bir çağda çocuk sahibi olmak için bir sebep görünmüyor.

ya farkında olmadan yaşadıklarımı yaşatırsam, ya benim çektiğim acıları o da çekerse korkusu...

"ya pişman olursam" düşüncesi.

hayatımı kimseye adamak istemiyorum. dünyadaki kısıtlı zamanımı dolu dolu yaşamak istiyorum. tabi bir de çocuğa duyulan bağlılığın insanı savunmasız bırakan yanı var.

ya düzgün yetiştiremezsem ve kötü bir insan olursa diye düşünüyorum sürekli bu bile yeterli bir neden bence.

bir sürü mantıklı sebep var hepsi de sayılmış ama yok ikna olmadım yine de isterim bir çocuğumun olmasını.